Юры Хадыка

Юры Віктаравіч Хадыка (23 чэрвеня 1938, Менск — 11 верасьня 2016, Дэнвэр,ЗША) — беларускі фізык і грамадзка-культурны дзеяч. Доктар фізыка-матэматычных навук (1976), прафэсар (1976).

Юры Віктаравіч Хадыка
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	23 чэрвеня 1938 Менск, БССР
Памёр	11 верасьня 2016 Дэнвэр, ЗША
Партыя	1) КПСС (да 1990) 2) БНФ (1993—1999) 3) Партыя БНФ (ад 1999)
Адукацыя	фізычны факультэт БДУ
Бацька	Віктар Хадыка

Вікіпэдыя мае артыкулы пра іншых асобаў з прозьвішчам Хадыка (неадназначнасьць).

У 1945 пайшоў ў мужчынскую Чыгуначную школу № 60 у Менску, якую скончыў з залатым мэдалём. Спачатку жыў у Беластоку, дзе працаваў бацька. У 1960 скончыў фізычны факультэт БДУ. Ад 1960 году працаваў у інстытуце фізыкі АН БССР, малодшы, старэйшы навуковы супрацоўнік, кіраўнік групы, загаднік лябараторыі. Увосень 1969 арганізаваў у АН БССР сэмінар па вывучэньні старажытнабеларускага мастацтва, браў удзел у зборы матэрыялаў (экспэдыцыі) і напісаньні «Зводу помнікаў гісторыі і культуры Беларусі». У 1975 узначаліў сэкцыю аптычна-электронных сродкаў выведкі ў камісіі АН СССР па распрацоўцы прагнозу разьвіцьця ўзбраеньняў на 15 рокаў. У 1976 абараніў доктарскую дысэртацыю па тэме «Аптычныя характарыстыкі факелаў балістычных ракет». У 1979 адкрыў пры АН БССР Музэй старажытнабеларускай культуры.

З 1988 намесьнік старшыні Беларускага Народнага Фронту (да сьнежня 2007). У 1996—2000 уваходзіў у назіральную раду Беларускага Хэльсінскага камітэту. У 1997 прызначаны прарэктарам Народнага ўнівэрсытэту — найбольш буйной праграмы Грамадзкага навукова-аналітычнага цэнтру «Беларуская пэрспэктыва» і рэдактарам бюлетэня Народнага ўнівэрсытэту. З 1998 чалец рэдакцыйнай рады часопіса «Адкрытае грамадзтва». Старшыня аргкамітэту Кангрэсу дэмакратычных сілаў ад 2000 да 2005 году^[1]. Намесьнік старшыні назіральнага савету Незалежнага інстытуту сацыяльна-эканамічных і палітычных дасьледаваньняў (НІСЭПД).

Аўтар каля 150 навуковых працаў па фізыцы, каля 200 навукова-тэхнічных справаздачаў і амаль 40 публікацыяў па гісторыі беларускага мастацтва.

Апошнія гады жыў у сына ў штаце Каларада (ЗША). Памёр у Дэнвэры. Пахаваны ў Мінску.

У шлюбе меў двух сыноў і трох унукаў.

Прах пахавалі на саракавы дзень пасьля сьмерці, 20 кастрычніка 2016 году на Чыжоўскіх могілках у Менску побач з жонкай.^[2]