Паразытызм

Паразыты́зм (ад стар.-грэц. παράσιτος — «нахлебнік») — адзін зь відаў суіснаваньня арганізмаў. Паразыт, які выкарыстоўвае гаспадара як асяродзьдзе жыцьця, атрымлівае шэраг перавагаў, часткова ці цалкам ускладаючы на гаспадара рэгуляцыю сваіх узаемаадносінаў з навакольным асяродзьдзем^[1]. Асноўнымі адаптацыі да паразытызму ёсьць малыя памеры цела, спрашчэньне вонкавай і нутранай будовы, павышэньне здольнасьці да размнажэньня, мажлівасьць зьмены гаспадароў у жыцьцёвым цыкле.

Саміца камара

Паразытызм сустракаецца сярод розных групаў арганізмаў, як то найпрасьцейшых, плоскіх чарвякоў, нэматодаў, кальчакоў, малюскаў, суставаногіх, бактэрыяў, грыбоў і нават у кветкавых расьлінаў. Розьніца паміж паразытызмам і драпежніцтвам ды іншымі формамі суіснаваньня паміж арганізмамі палягае на тым, што фізыялёгія паразыта падпарадкаваная фізіялёгіі гаспадара, а ягоны жыцьцёвы цыкль немагчымы ці значна ўскладнены без атрыманьня ад гаспадара неабходных для яго біялягічных рэсурсаў. Пагатоў, пажыўныя рэчывы паразыт можа атрымліваць толькі з абмежаванай кола тыпаў гаспадароў. Чым даўжэй (філягенэтычна) доўжыцца суіснаваньне, тым лепш паразытычны від адаптуецца да свайго гаспадара і тым менш шкоды ён яму робіць.

Глядзіце таксама

• Пчолы-зязюлі
• Протазаалёгія