Іаханес Георг Беднарц

Іаханес Георг Беднарц (ням.: Johannes Georg Bednorz; 16 мая 1950, Ноенкірхен, ФРГ) — нямецкі фізік. Лаўрэат Нобелеўскай прэміі па фізіцы (сумесна з Аляксандрам Мюлерам) (1987) за адкрыццё высокатэмпературнай звышправоднасці.

Іаханес Георг Беднарц
ням.: Johannes Georg Bednorz
Дата нараджэння	16 мая 1950(1950-05-16)[1][2][…] (75 гадоў)
Месца нараджэння	Ноенкірхен, раён Штайнфурт[d], адміністрацыйная акруга Мюнстэр, Паўночны Рэйн-Вестфалія, ФРГ[3]
Грамадзянства	Германія
Род дзейнасці	фізік
Навуковая сфера	фізіка
Месца працы	IBM
Альма-матар	Швейцарская вышэйшая тэхнічная школа Цюрыха
Навуковы кіраўнік	Карл Аляксандр Мюлер
Член у	Нацыянальная акадэмія навук ЗША
Узнагароды	IBM Fellow[d] Robert Wichard Pohl Prize[d] (1987) Fritz London Award[d] (1987) прэмія імя Дэні Хайменама[d] (1987) Klung Wilhelmy Science Award[d] (1987) прэмія Марселя Бенуа[d] (1986) член Амерыканскага фізічнага таварыства[d] honorary doctor of the University of Münster[d] (2018) honorary doctorate of Salzburg University[d] honorary doctor of the University of Regensburg[d] ганаровы доктар Тбіліскага дзяржаўнага ўніверсітэта[d] Прэмія Джэймса Макгрудзі за даследаванні ў галіне новых матэрыялаў[d] (1988) Прэмія Еўрафізіка[d] (1988)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Пасля заканчэння школы і падрыхтоўчага курсу для паступлення ва ўніверсітэт у гімназіі «Марцінум» у горадзе Эмсдэтэн, Беднарц паступае ў 1968 г. у Вестфальскі ўніверсітэт Вільгельма ў горадзе Мюнстэр. Па прычыне, што ён адчуваў сябе няёмка сярод вялікай колькасці студэнтаў, а таксама з-за таго, што ён не вытрымаў уступнай кантрольнай работы для допуску да хімічных лабараторных работ, ён памяняў спецыяльнасць на мінералогію. Сваю дыпломную працу ён напісаў пад кіраўніцтвам прафесара Вольфганга Гофмана ў галіне крышталяграфіі па тэме сінтэтычных пераўскітаў.

Улетку 1972 Беднарц упершыню працаваў у даследчай лабараторыі IBM у Цюрыху (Швейцарыя) у якасці студэнта-практыканта. Праз год ён яшчэ раз прайшоў там практыку, і ў 1974 годзе, на працягу шасці месяцаў пад кіраўніцтвам Ганса Ёрга Шэеля, праводзіў у той жа лабараторыі эксперыменты для сваёй дыпломнай працы па апісанні і росту крышталёў пераўскітаў (SrTiO3). У 1977 годзе, пасля таго як ён правёў яшчэ адзін год у Мюнстэры, Беднарц пачаў працу над дысертацыяй у «лабараторыі фізікі цвёрдага цела» ў Вышэйшай Тэхнічнай школе Цюрыха пад кіраўніцтвам прафесара Хайна Грэніхера і Аляксандра Мюлера.

Пасля пачатку ў 1982 годзе работы ў IBM, ён прыступіў да 1983 г., сумесна з Мюлерам, да працы па высокатэмпературнай звышправоднасці ў кераміцы на аснове аксідаў медзі. Яны сістэматычна правяралі новыя матэрыялы ў надзеі на тое, што гэтыя матэрыялы маглі быць звышправаднікамі. У 1986 годзе ім удалося выявіць звышправоднасць у барый-лантан-медным аксідзе пры тэмпературы 35 К (-238 °C) — на 12 К больш, чым тэмпература звышправоднасці, дасягнутая раней. За гэту працу ім была прысуджана Нобелеўская прэмія па фізіцы за 1987 год.

Зноскі

1. J. Georg Bednorz // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q5375741'></a>
2. Johannes Georg Bednorz // Brockhaus Enzyklopädie

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q237227'></a>
3. J. Georg Bednorz; Facts // nobelprize.org — Nobel Foundation. Праверана 3 студзеня 2019.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q1781959'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q23684016'></a>