Іван Якаўлевіч Алібегаў

Іван Якаўлевіч Алібегаў, сапраўднае імя Аванес Акопавіч Алібегянц^[2] (21 кастрычніка (2 лістапада) 1886^[1], Кутаісі, Каўказскае намесніцтва^[d][1] — снежань 1941^[1], Смаленская вобласць) — удзельнік усталявання бальшавіцкай улады на Беларусі.

Іван Якаўлевіч Алібегаў
арм.: Հովհաննես Ալիբեգյան
Род дзейнасці	дзяржаўны дзеяч
Дата нараджэння	21 кастрычніка (2 лістапада) 1886[1]
Месца нараджэння	Кутаісі, Кутаіская губерня[d], Каўказскае намесніцтва[d], Расійская імперыя[1]
Дата смерці	снежань 1941[1] (55 гадоў)
Месца смерці	Смаленская вобласць, РСФСР, СССР
Грамадзянства	Расійская імперыя  СССР
Месца працы	Маскоўскі інстытут гісторыі, філасофіі і літаратуры[1]
Альма-матар	гісторыка-філалагічны факультэт Маскоўскага ўніверсітэта[d] (1911)[1]
Партыя	Расійская сацыял-дэмакратычная рабочая партыя[1]
Бітвы/войны	Вялікая Айчынная вайна[1]

Біяграфія

Нарадзіўся ў 1887 годзе ў Кутаісі ў армянскай купецкай сям’і^[3].

З 1915 года ў Мінску, ствараў бальшавіцкія арганізацыі ў войсках Заходняга фронту. Пасля Лютаўскай рэвалюцыі — член выканкама Мінскага Савета і бюро яго бальшавіцкай фракцыі, з верасня 1917 года — сакратар Прэзідыума Выканкама Савета народных камісараў Заходняй вобласці і фронту, камісар працы Аблвыкамзаху^[3] (да студзеня 1918 года).

У 1918 годзе — намеснік старшыні Паўночна-Заходняй абласной арганізацыі РСДРП(б), адзін з кіраўнікоў падпольных партыйных арганізацый на занятай немцамі тэрыторыі Беларусі. На І з’ездзе КП(б)Б (30—31.12.1918) абраны членам цэнтральнага бюро КП(б)Б. Член Цэнтральнага выканаўчага камітэта ССРБ у 1919 годзе. З 1919 года працаваў у Наркамаце шляхоў зносін. У 1935—1941 гадах — загадчык кафедры і дэкан Маскоўскага інстытута гісторыі, філасофіі і літаратуры. У гады Вялікай Айчыннай вайны ўступіў у Маскоўскае народнае апалчэнне. Загінуў у 1941 годзе ў баі пад Вязьмай. Яго імем названа вуліца ў Мінску^[3].