Індуктыўнасць

Індуктыўнасць — фізічная велічыня, якая характарызуе магнітныя ўласцівасці электрычнага ланцуга.

Індуктыўнасць
ISQ dimension	${\displaystyle {\mathsf {L}}^{2}{\mathsf {M}}{\mathsf {T}}^{-2}{\mathsf {I}}^{-2}}$
Формула, якая апісвае закон або тэарэму	${\displaystyle L={\frac {\Psi }{I}}}$[1][2]
Пазначэнне ў формуле	${\displaystyle L}$, ${\displaystyle \Psi }$ і ${\displaystyle I}$
Сімвал велічыні (LaTeX)	${\displaystyle L}$[2] і ${\displaystyle L_{\mathrm {m} }}$[2]
Рэкамендаваная адзінка вымярэння	генры[3][4][…] і kilogram square metre per square second square ampere[d][2]

Электрадынаміка

Электрычнасць · Магнетызм Электрастатыка Закон Кулона Тэарэма Гауса Электрычны дыпольны момант Электрычны зарад Электрычная індукцыя Электрычнае поле Электрастатычны патэнцыял Магнітастатыка Закон Біё — Савара — Лапласа Закон Ампера Магнітны момант Магнітнае поле Магнітны паток Электрадынаміка Вектарны патэнцыял Электрычны дыполь Патэнцыялы Ліенара — Віхерта Сіла Лорэнца Ток зрушэння Уніпалярная індукцыя Ураўненні Максвела Электрычны ток Электрарухальная сіла Электрамагнітная індукцыя Электрамагнітнае выпраменьванне Электрамагнітнае поле Электрычны ланцуг Закон Ома Правілы Кірхгофа Індуктыўнасць Радыёхвалявод Рэзанатар Электрычная ёмістасць Электрычная праводнасць Электрычнае супраціўленне Электрычны імпеданс Каварыянтная фармулёўка Тэнзар электрамагнітнага поля Тэнзар энергіі-імпульсу 4-патэнцыял 4-ток Вядомыя вучоныя Генры Кавендыш Майкл Фарадэй Андрэ Мары Ампер Густаў Роберт Кірхгоф Джэймс Клерк Максвел Генрых Рудольф Герц Альберт Абрахам Майкельсан Роберт Эндрус Мілікен

глядзець размовы правіць

Шпулі індуктыўнасці

Статычная індуктыўнасць — каэфіцыент прапарцыйнасці паміж магнітным струменем (ствараным токам вітка пры адсутнасці намагнічвалых асяроддзяў, напрыклад, у паветры) і велічынёй гэтага току:

${\displaystyle \displaystyle \Phi =LI}$

Пазначаецца звычайна лацінскай літарай L, у сістэме СІ вымяраецца ў Генры.

Індуктыўнасць залежыць ад памераў і канфігурацыі праваднікоў электрычнага ланцуга, ад магнітнай пранікальнасці праваднікоў і навакольнага асяродзя.

Гісторыя

Электрамагнітная індукцыя была ўпершыню апісана Майклам Фарадэем у 1831 годзе.^[5][6] У эксперыменце Фарадэй абматаў два правады вакол процілеглых бакоў жалезнага кальца. Ён чакаў, што, калі па адным провадзе пачне працякаць ток, па кальцы пройдзе свайго роду хваля і выклікае некаторы электрычны эфект на супрацьлеглым баку. Выкарыстоўваючы гальванометр, ён назіраў пераходны ток у другой шпульцы дрота кожны раз, калі батарэя падключалася або адлучалася ад першай шпулі.^[7] Гэты ток быў выкліканы змяненнем магнітнага патоку, якое адбывалася пры падключэнні і адлучэнні батарэі.^[8] Фарадэй выявіў некалькі іншых праяў электрамагнітнай індукцыі. Напрыклад, ён назіраў пераходныя токі, калі хутка ўстаўляў і вымаў стрыжневы магніт у катушку правадоў, а таксама генераваў пастаянны ток, круцячы медны дыск побач з стрыжневым магнітам са слізгальным электрычным провадам (дыск Фарадэя).^[9]

Зноскі

1. 6-41.1 // Quantities and units—Part 6: Electromagnetism — 1 — ISO, 2008. — 58 p.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q15028'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q26711936'></a>
2. 6-41.1 // Quantities and units — Part 6: Electromagnetism, Grandeurs et unités — Partie 6: Electromagnétisme — 2 — 2022. — 70 с.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q117847945'></a>
3. 6-41.a // Quantities and units—Part 6: Electromagnetism — 1 — ISO, 2008. — 58 p.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q15028'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q26711936'></a>
4. SI A concise summary of the International System of Units, SI — 2019.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q68977959'></a>
5. Ulaby, Fawwaz (2007). Fundamentals of applied electromagnetics (5th ed.). Pearson / Prentice Hall. p. 255. ISBN 978-0-13-241326-8.
6. Joseph Henry (нявызн.)(недаступная спасылка). Distinguished Members Gallery, National Academy of Sciences. Архівавана з першакрыніцы 13 снежня 2013. Праверана 30 лістапада 2006.
7. Pearce Williams, L. (1971). Michael Faraday: A Biography. Simon and Schuster. pp. 182–183. ISBN 9780671209292.
8. Giancoli, Douglas C. (1998). Physics: Principles with Applications (Fifth ed.). pp. 623–624.
9. Pearce Williams, L. (1971). Michael Faraday: A Biography. Simon and Schuster. pp. 191–195. ISBN 9780671209292.