Іван Іванавіч Лапо

Іван Іванавіч Лапо (29 жніўня 1869 — 23 снежня 1944) — беларускі гісторык, даследчык гісторыі ВКЛ.

Іван Іванавіч Лапо
Дата нараджэння	29 жніўня 1869(1869-08-29)[1]
Месца нараджэння	Царскае Сяло, Царскасельскі павет, Санкт-Пецярбургская губерня, Расійская імперыя
Дата смерці	23 снежня 1944(1944-12-23)[1] (75 гадоў)
Месца смерці	Дрэздэн, Германскі рэйх
Грамадзянства	Расійская імперыя  Літва
Род дзейнасці	гісторык
Месца працы	Царскасельская гімназія[d] Санкт-Пецярбургская Марыінская гімназія[d] Смольны інстытут[d] Тартускі ўніверсітэт Варонежскі дзяржаўны ўніверсітэт[d] Рускі народны ўніверсітэт[d] Каўнаскі ўніверсітэт Віленскі ўніверсітэт
Навуковая ступень	доктар навук
Альма-матар	Царскасельская гімназія[d] Імператарскі Санкт-Пецярбургскі ўніверсітэт (1892)
Навуковы кіраўнік	Сяргей Фёдаравіч Платонаў
Творы ў Вікікрыніцах

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Лапо.

Біяграфія

Нарадзіўся 29 жніўня 1869 года. У 1892 годзе скончыў Пецярбургскі універсітэт. Прафесар Тартускага (1905—19), Каўнаскага (1933—40), Вільнюскага (1941) універсітэтаў. Акадэмік Расійскай акадэміі навук (1912)^[2]. У 1921—33 гадах жыў у Празе. Памёр 23 снежня 1944 года.

Навуковая дзейнасць

Асноўныя працы прысвечаны гісторыі Вялікага княства Літоўскага, беларуска-літоўска-рускім і беларуска-літоўска-польскім дзяржаўна-палітычным і этнакультурным сувязям у XIV—XVIII стст.

Распрацоўваў пытанні этнагенезу і этнічнай гісторыі ўсходніх славян (у тым ліку беларусаў) і іншых народаў Усходняй Еўропы. Складванне беларускай народнасці, на яго думку, праходзіла ў XIV—XVI стст., калі актывізаваліся працэсы этнічнай кансалідацыі нашчадкаў старажытных крывічоў, дрыгавічоў і радзімічаў. Сярод прыкмет, якія характарызавалі этнічныя асаблівасці беларусаў у эпоху феадалізму і больш позні час, выдзяляў мову, побыт і культуру, гістарычныя і этнаграфічныя традыцыі.

Значную ўвагу аддаваў міжэтнічным адносінам у Вялікім княстве Літоўскім і Рэчы Паспалітай. Распрацоўваў пытанні паходжання і гісторыі шляхты, дзяржаўна-прававога становішча Вялікага княства Літоўскага пасля Люблінскай уніі 1569 года.

Працы

• «Заходняя Расія і яе злучэнне з Польшчай»^[3]
• Великое Княжество Литовское от заключения унии до смерти Стефана Батория (1569—1586) Т.1 СПб, 1901

Зноскі

1. Bibliothèque nationale de France Ivan Ivanovich Lappo // data.bnf.fr: платформа адкрытых даных — 2011.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q19938912'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q54837'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q193563'></a>
2. Перапіска М.В. Доўнар-Запольскага з дзеячамі навукі Украіны (1893—1907)(недаступная спасылка)
3. Дзяржаўныя уніі Вялікага Княства Літоўскага і Каралеўства Польскага ў ацэнцы рускай гістарыяграфіі 19 — першых дзесяцігоддзяў 20 ст. Архівавана 8 ліпеня 2008.