Адысей

Адысей (стар.-грэч.: Ὀδυσσεύς, лац.: Ulysses, Уліс) — у старажытнагрэчаскай міфалогіі^[4] цар Ітакі, сын Лаэрта і Антыклеі, муж Пенелопы і бацька Тэлемаха, які праславіўся як удзельнік Траянскай вайны, разумны і дасціпны аратар. Адзін з ключавых персанажаў «Іліяды», галоўны герой паэмы «Адысея», якая апавядае пра доўгія гады блуканняў і вяртанне Адысея на радзіму. Адысей адрозніваўся не толькі адвагай, але і хітрым, вёрткім розумам (адгэтуль яго мянушка «хітрамудры»). Унук «маланкі» і «кадуцэя» — Зеўса і Гермеса.

Адысей
стар.-грэч.: Ὀδυσσεύς
Міфалогія	старажытнагрэчаская міфалогія
Пол	мужчынскі пол
Бацька	Laertes[d][1]
Маці	Anticlea[d][1]
Браты і сёстры	Ctimene[d]
Жонка	Penelope[d][1]
Дзеці	Тэлемах[1], Agrius[d][2], Leontophron[d], Leontophonus[d], Nausinous[d], Nausithous[d], Telegonus[d][3], Cassiphone[d], Latinus[d], Poliporthes[d], Ardeas[d], Polypoetes[d], Anteias[d], Arcesilaos[d] і Auson[d]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Галава мармуровай статуі Адысея, II стагоддзе да н. э.

Імя «Адысей», імаверна, узыходзіць да грэчаскага — «oδύσσομαι» ('быць прагневанным', 'сердаваць') і, т.ч., азначае «Той, хто гневаецца» або «Той, хто ненавідзіць».

Прыгоды Адысея і яго вяртанне да вернай жонкі Пенелопы знайшлі адлюстраванне ў шэрагу твораў літаратуры (у Гамера, Сафокла, Еўрыпіда і інш.) і мастацтва (малюнкі на антычных вазах, фрэскі ў Пампеях і інш.).

Зноскі

1. Любкер Ф. Odysseus // Реальный словарь классических древностей по Любкеру / под ред. Ф. Ф. Зелинский, А. И. Георгиевский, М. С. Куторга и др. — СПб.: Общество классической филологии и педагогики, 1885. — С. 942–944.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q101490'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q1459210'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q694826'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q4135787'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q45188946'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q30059240'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q24933120'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q4249594'></a>
2. Н. О. Цирцея // Энциклопедический словарь — СПб.: Брокгауз — Ефрон, 1903. — Т. XXXVIII. — С. 230.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q24513280'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q19908137'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q602358'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q23892987'></a>
3. Н. О. Телегон // Энциклопедический словарь — СПб.: Брокгауз — Ефрон, 1901. — Т. XXXIIа. — С. 777.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q24487981'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q19908137'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q23892972'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q602358'></a>
4. Мифы народов мира. М., 1991-92. В 2 т. Т.2. С.243-246, Любкер Ф. Реальный словарь классических древностей. М., 2001. В 3 т. Т.2. С.479-482; Псеўда-Апаладор. Міфалагічная бібліятэка I 3, 4 далей