Альмахады

Альмаха́ды (араб. الموحدون‎ — al-Muwahhidūn, літар. — адзінабожнікі; ісп. almohades) — дынастыя берберскіх эміраў, якая кіравала ў Паўночнай Афрыцы і арабскай Іспаніі ў 1147—1269 гадах.

Гістарычная дзяржава
Дынастыя Альмахадаў
الموَحدون
Дынастыя Альмахадаў у перыяд росквіту (каля 1200)
<  <  <   >  >  >  >  > 1121 — 1269
Сталіца	Маракеш, Севілья
Мова(ы)	берберскія мовы, масарабская
Афіцыйная мова	арабская
Рэлігія	суніты, рымска-каталіцкая царква, іўдаізм, ібадзіты, суфізм
Грашовая адзінка	Дынар і інш.
Плошча	1,621,393.5 км²
Форма кіравання	Манархія
Гісторыя
• 1121	Заснаванне
• 1269	Распад
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Гісторыя

Заснавана ў выніку дзейнасці ісламскай секты на чале з Ібн Тумартам  (руск.), які змагаўся супраць рэлігійнай плыні Альмаравідаў. Пасля смерці Ібн Тумарта ў 1128 годзе яго пераемнік Абд аль-Мумін  (руск.) (1133—1163) скінуў у 1147 годзе Альмаравідаў, і дзяржава Альмахадаў распасцерлася на ўсю Паўночна-Заходнюю Афрыку. На працягу XII стагоддзя эміры з Альмахадаў заваявалі  (руск.) арабскую Іспанію, іх дзяржава дасягнула эканамічнага і культурнага росквіту.

Паражэнне  (руск.) ад хрысціянскіх каралёў Кастыліі, Навары і Арагона ў 1212 годзе паклала пачатак выцясненню Альмахадаў з Іспаніі; імкненне да самастойнасці намеснікаў падарвала іх магутнасць у Афрыцы. У 1269 годзе Альмахады былі разгромлены Мерынідамі.

Зноскі