Андрэй Васілевіч (княжыч друцкі)

Андрэй Васілевіч з князёў Друцкіх (2-я палова XIV ст. — 12 жніўня 1399) — вялікалітоўскі арыстакрат.

Андрэй Васілевіч
Смерць	12 жніўня 1399[1]
Род	Друцкія[2]
Бацька	Васіль Міхайлавіч[3]

Сын друцкага князя Васіля Міхайлавіча. Згадваецца аднойчы, сярод загінулых у бітве на Ворскле 12.08.1399 года, пры гэтым названы пасынкам князя Дзмітрыя Альгердавіча.^[4]

На думку А. В. Кузьміна, магчыма, таксама згадваецца судовай граматай вялікага князя Вітаўта як князь Андрэй Васіла ў спрэчцы з князем Свідрыгайлам за мяжу ўладання^[5]. Аднак, названая грамата, сумнеўная ад першай публікацыі, аказалася фальсіфікатам, зробленым паводле сапраўднай судовай граматы вялікага князя Вітаўта ў спрэчцы за ловішча паміж нейкім Вігайлам і не названым імем біскупам^[6].

Нашчадкі князя Андрэя Васілевіча памерлі маладымі і бяздзетнымі да 19 красавіка 1411 года, калі вялікі князь Вітаўт перадаў частку іх вымарачных уладанняў — палову Блужы (колішнюю выслугу князя Андрэя^[7]), Віленскаму капітулу.^[4]

Зноскі

1. Кузьмин А. В. Опыт ком­мен­та­рия к актам Полоц­кой зем­ли вто­рой поло­ви­ны XIII — нача­ла XV в. (окон­ча­ние) // Древняя Русь. Вопросы медиевистики — ИСл РАН, 2007. — Т. 30, вып. 4. — С. 60. — ISSN 2071-9574; 2071-9590

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q131921592'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q4201725'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q4167961'></a>
2. Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku / пад рэд. J. Wolff — Warszawa: 1895. — С. 56.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q125352562'></a>
3. Кузьмин А. В. Опыт ком­мен­та­рия к актам Полоц­кой зем­ли вто­рой поло­ви­ны XIII — нача­ла XV в. (окон­ча­ние) // Древняя Русь. Вопросы медиевистики — ИСл РАН, 2007. — Т. 30, вып. 4. — С. 59. — ISSN 2071-9574; 2071-9590

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q131921592'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q4201725'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q4167961'></a>
4. Кузьмин 2007, с. 60.
5. Кузьмин 2007, с. 59.
6. Полехов 2018.
7. Vitoldiana. № 23. S. 30-31; Ochmański J. Powstanie i rozwój latyfundium biskupstwa wileńskiego (1387—1550): Ze studiów nad rozwojem wielkiej własności na Litwie i Białorusi w średniowieczu. — Poznań, 1963. S. 56-57;