Апанас Атава

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Канановіч.

Апана́с Ата́ва, сапраўднае імя Апана́с Майсе́евіч Канано́віч (8 (21) мая 1903, в. Нявязцы, цяпер Слуцкі раён, Мінская вобласць — 28 кастрычніка 1962) — беларускі паэт. Сябра літаратурнага аб’яднання «Маладняк».

Апанас Атава
Асабістыя звесткі
Імя пры нараджэнні	Апанас Майсеевіч Канановіч
Дата нараджэння	8 (21) мая 1903
Месца нараджэння	Нявязцы, Раманаўская воласць[d], Слуцкі павет, Мінская губерня, Расійская імперыя
Дата смерці	28 кастрычніка 1962(1962-10-28) (59 гадоў)
Пахаванне	Нявязцы
Грамадзянства	Беларуская ССР
Альма-матар	БДПУ
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	паэт, настаўнік
Мова твораў	беларуская
Грамадская дзейнасць
Член у	Маладняк Беларуская літаратурна-мастацкая камуна[d]
Творы ў Вікікрыніцах
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Нарадзіўся 8 (21) мая 1903 года ў вёсцы Нявязцы Слуцкага павета ў сялянскай сям’і. Скончыў сярэднюю школу, працаваў на бацькоўскай гаспадарцы^[1].

Пачаў пісаць вершы з 1922 года. У 1925 годзе быў дэлегатам першага з’езда літаратурнага аб’яднання «Маладняк», а ў яго Слуцкай філіі, якая дзейнічала ў 1925—1927 гадах, лічыўся адным з самых актыўных і здольных літаратараў. З 1926 года працаваў настаўнікам у школах Слуцкага, Любанскага, Лунінецкага раёнаў. Уваходзіў у згуртаванне «Літаратурна-мастацкая камуна»^[2], пасля яе ліквідацыі зноў прыняты ў «Маладняк»^[1].

У 1939 годзе скончыў Менскі настаўніцкі інстытут.

Месца пахавання доўгі час было невядомае, хоць ва ўсіх даведніках была дакладная дата смерці^[2]. Магіла выяўлена ўлетку 2024 года ў час палявых генеалагічных пошукаў на могілках у вёсцы Нявязцы^[3].

Творчасць

Першы верш быў надрукаваны ў слуцкай акруговай газеце «Вясковы будаўнік» у 1925 годзе. Вершы публікаваліся таксама ў зборніку «Слуцкія песняры» (Менск, 1926), літаратурным альманаху «Уздым», часопісе «Росквіт» і інш. выданнях. Пісаў таксама фельетоны, вядомы фрагменты аповесці «Цыганскі пасёлак — камуна» (1930)^[2].

У вершах паэтызаваў сялянскую працу. У паэзіі Апанаса Атавы адчуваецца ўплыў Янкі Купалы — у паэтычнай інтанацыі, рытміцы, вобразных сродках, які часам ператвараецца ў простае перайманне. Як адзначае літаратуразнаўца Ірэна Багдановіч, лірычная ўзнёсласць вершаў мяжуе з дэкларацыйнасцю, эмацыянальнасць — з недастаткова глыбокім пранікненнем у сутнасць з’яў^[1].