Баніфацый I Манферацкі

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з імем Баніфацый.

Баніфацый I Манферацкі (1150 — 4 верасня 1207) — лідар Чацвёртага крыжовага паходу, першы кароль Фесалонікі.

Баніфацый I Манферацкі
«Баніфацый у Суасоне абіраецца лідарам Чацвёртага паходу (1200)». Гістарычная карціна Анры Дэкена, пачатак 1840 гг., зала Крыжовых паходаў, Версаль.
маркіз Манферата[d] 1192 — 1207
Папярэднік	Конрад Манферацкі[d]
Пераемнік	Вільгельм VI Манферацкі[d]
Нараджэнне	1150[1][2][…] ці каля 1150 П’емонт, Італія
Смерць	4 верасня 1207(1207-09-04)[3][2] Масінопаль[d], Iasmos Municipality[d], Rhodope Regional Unit[d], Усходняя Македонія і Фракія, дэцэнтралізаваная адміністрацыя Македонія і Фракія[d], Грэцыя
Род	Алерамічы[d]
Бацька	Вільгельм V Стары[d][4][5]
Маці	Юта фон Бабенберг[d][4][5]
Жонка	Elena di Bosco[d][6][7][…], Jeanne of Antioch[d][6], Маргіт Венгерская[d][4][7] і Eleonora di Savoia[d]
Дзеці	Вільгельм VI Манферацкі[d][4][5], Дзімітрый Манферацкі[d][8] і Агнеса Манферацкая[d]
Званне	рыцар
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Паводле паходжання — маркграф Манферацкі, сын Вільгельма V Старога і Юдзіфы Аўстрыйскай, брат Вільгельма па мянушцы Доўгі Меч і Конрада Манферацкага.

У 1191—1193 гадах ваяваў на боку імператараў Фрыдрыха I і Генрыха VI супраць Ламбардскай лігі, у 1194 годзе — супраць Сіцыліі. У 1201 годзе ў Суасоне быў абраны правадыром Чацвёртага крыжовага паходу, які скончыўся ўзяццем і рабаваннем Канстанцінопаля.

Падзел Візантыі

Асноўны артыкул: Франкакратыя

Падчас крыжовага паходу Баніфацый трымаўся ў цені венецыянскага дожа Энрыка Дандала, які фінансаваў экспедыцыю на ўсход. Тым не менш пры заснаванні Лацінскай імперыі ён разлічваў заняць імператарскі трон і ажаніўся з імператрыцай-удавой Марыяй. Венецыянцы заблакавалі абранне яго імператарам, асцерагаючыся празмернага ўзмацнення Манферацкай дынастыі. У Канстанцінопалі стаў валадарыць Балдуін I Фландрскі, а яго брат і спадчыннік Генрых I Фландрскі ажаніўся з дачкой Баніфацыя. У якасці кампенсацыі Баніфацыю былі перададзены візантыйскія вобласці на ўсходзе ад Басфора, а таксама востраў Крыт. Сваёй сталіцай ён абраў другі па велічыні горад імперыі — Фесалонікі. Так узнікла Фесаланікская дзяржава.

Быў забіты ў бітве з балгарамі (4 верасня 1207 года) у паўднёвай частцы Радопаў. Яго галава была адрэзана і паслана да цара Калаяна ў Тырнава. У Фесалоніках яго спадчыннікам стаў 2-гадовы сын ад шлюбу з Марыяй Венгерскай — Дзімітрый, а Манферат атрымаў старэйшы — Гульельма.

Шлюбы і дзеці

1. Прыкладна ў 1170 годзе яго жонкай стала Алена дзі Боска (Helene di Bosco; пам. каля 1204). Трое дзяцей:
   • Гульельма VI, маркграф Манферацкі
   • Беатрыса, другая жонка Энрыка II дэль Карэта, маркграфа Савоны
   • Агнэса (каля 1180 — 1208), жонка Генрыха Фландрскага, імператара Лацінскай імперыі
2. Элеанора Савойская (пам. 1202), дачка графа Умберта III Савойскага;
3. У 1204 годзе ажаніўся з Маргарытай/Марыяй Венгерскай (1175 — пасля 1223), дачкой Белы III, удавой Ісака II Ангела
   • Дзімітрый, кароль Фесалонікі