Вяйнё Танер

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Танер.

Вяйнё Альфрэд Танер (фінск.: Väinö Alfred Tanner; 12 сакавіка 1881, Хельсінкі — 19 красавіка 1966, Хельсінкі, Фінляндыя) — фінскі дзяржаўны дзеяч, лідар сацыял-дэмакратычнай партыі, прэм’ер-міністр Фінляндыі ў 1926 −1927 гг.

Вяйнё Альфрэд Танер
фінск.: Väinö Alfred Tanner
Міністр фінансаў Фінляндыі 1942 — 1944
Папярэднік	Маўна Пекала
Пераемнік	Оні Хілтунен
17-ы Міністр замежных спраў Фінляндыі 1 снежня 1939 — 27 сакавіка 1940
Папярэднік	Эліяс Эрка
Пераемнік	Рольф Вітынг
Міністр фінансаў Фінляндыі 1937 — 1939
Папярэднік	Юха Ніўканен
Пераемнік	Маўна Пекала
14-ы Прэм’ер-міністр Фінляндыі 13 снежня 1926 — 17 снежня 1927
Папярэднік	Кюёсці Каліа
Пераемнік	Юха Суніла
Нараджэнне	12 сакавіка 1881(1881-03-12)[1][2] Хельсінкі, Нюландская губерня[d], Вялікае Княства Фінляндскае, Расійская імперыя
Смерць	19 красавіка 1966(1966-04-19)[1][2] (85 гадоў) Хельсінкі, Нюландская губерня[d], Фінляндыя
Месца пахавання	Хіетаніемі
Імя пры нараджэнні	фінск.: Väinö Alfred Thomasson
Жонка	Linda Tanner[d]
Дзеці	Maija Taka[d]
Партыя	Сацыял-дэмакратычная партыя Фінляндыі[3]
Адукацыя	Хельсінкскі ўніверсітэт Ressu Upper Secondary School[d]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Таннер працаваў ва ўрадзе ў ролі прэм’ер-міністра (1926—1927), міністра фінансаў (1937—1939), міністра замежных спраў (1939—1940), і пасля Савецка-фінскай вайны 1939—1940 гадоў — міністрам гандлю (1940—1942) (апошняя перастаноўка была здзейсненая пад націскам СССР). У 1942—1944 гадах зноў быў міністрам фінансаў.

Падчас Савецка-фінскай вайны 1939—1940 гадоў Таннер быў міністрам замежных спраў і сыграў важную ролю ў фарміраванні ў Фінляндыі «духу Зімняй вайны», ён аб’яднаў нацыю, незалежна ад палітычных поглядаў, у барацьбе за захаванне незалежнасці краіны.

Пасля заканчэння Зімняй вайны СССР запатрабаваў змен ва ўнутранай палітыцы Фінляндыі — у прыватнасці, адстаўкі Вяйнё Танера. 16 жніўня 1940 года Танер выйшаў з урада.

Пасля заканчэння Савецка-фінскай вайны 1941—1944 гадоў Танер, пад ціскам СССР, быў асуджаны ў 1946 годзе на пяць з паловай гадоў пазбаўлення волі, аднак і ў зняволенні заставаўся папулярным палітычным дзеячам. У снежні 1948 года, адбыўшы палову тэрміну, быў амніставаны і выпушчаны на свабоду.