Віктар Мікалаевіч Грашчанкаў

Віктар Мікалаевіч Грашчанкаў (17 красавіка 1925 — 27 мая 2005) — савецкі і расійскі мастацтвазнавец, спецыялізаваўся на мастацтве італьянскага Рэнесансу, праблемах усеагульнай гісторыі мастацтва і метадалогіі мастацтвазнаўства. Доктар мастацтвазнаўства, прафесар, член-карэспандэнт АН СССР, член-карэспандэнт РАН.

Віктар Мікалаевіч Грашчанкаў
Дата нараджэння	17 красавіка 1925(1925-04-17)
Месца нараджэння	Масква, Маскоўская губерня, РСФСР, СССР
Дата смерці	27 мая 2005(2005-05-27) (80 гадоў)
Месца пахавання	Траякураўскія могілкі
Грамадзянства	СССР  Расія
Бацька	Мікалай Іванавіч Грашчанкаў
Род дзейнасці	мастацтвазнавец
Навуковая сфера	гісторыя мастацтваў[d], мастацтвазнаўства[1] і выяўленчае мастацтва Адраджэння[d][1]
Месца працы	МДУ
Навуковая ступень	доктар мастацтвазнаўства
Альма-матар	філалагічны факультэт МДУ[d]
Навуковы кіраўнік	Віктар Мікітавіч Лазараў
Вядомыя вучні	Сяргей Сяргеевіч Бадроў, Вера Дзмітрыеўна Дажына[d], Віктар Пятровіч Галавін[d], Аляксей Леанідавіч Растаргуеў[d], Міхаіл Мікалаевіч Сакалоў[d] і Іван Іванавіч Тучкоў[d]
Член у	Акадэмія навук СССР
Узнагароды

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Грашчанкаў.

Біяграфія

Сын прафесара-неўролага М. І. Грашчанкава.

Вучань В. М. Лазарава, скончыў МДУ у 1950 годзе, малодшы навуковы супрацоўнік Інстытута гісторыі мастацтваў АН СССР (1954 па 1960), старшы навуковы супрацоўнік, затым прафесар кафедры МДУ (з 1977), загадчык аддзялення (1960—1985) і кафедры ўсеагульнай гісторыі мастацтва (з 1976, раней кафедра гісторыі замежнага мастацтва) гістарычнага факультэта.

Доктар мастацтвазнаўства (1975, дысертацыя «Партрэт у італьянскім жывапісу ранняга Адраджэння»). Удастоены звання «Заслужаны прафесар МДУ» (1994), член-карэспандэнт РАН (1991; член-карэспандэнт АН СССР з 1987).

Старшыня Камісіі па культуры Адраджэння пры Навуковым савеце РАН па гісторыі сусветнай культуры (з 1988). Лаўрэат прэміі імя М. В. Ламаносава (МДУ, 1995).

Пахаваны ў Маскве на Траякураўскіх могілках^[2].

У ацэнцы сучаснікаў

Вячаслаў Паўлавіч Шастакоў  (руск.) успамінаў^[3]:

Гэта была складаная фігура. З аднаго боку, несумнеўны знаўца Рэнесансу, аўтар выдатнай кнігі пра рэнесансны партрэт, якая за апошнія дзесяцігоддзі вытрымала некалькі выданняў. Ён займаўся гістарыяграфіяй Адраджэння і па гэтай тэме чытаў вельмі добрыя лекцыі. З іншага боку, Грашчанкаў быў нецярпімы да людзей, асабліва да сваіх вучняў, якім доўга не даваў выхаду да абароны. Я памятаю, што некаторыя з іх проста галасілі, распавядаючы аб сваіх адносінах са сваім кіраўніком. Грашчанкаў нагадваў мне старажытнагрэчаскага Крона, які пажыраў сваіх дзяцей. Відавочна, ён баяўся канкурэнцыі і не падпускаў да кафедры людзей таленавітых, здольных да самастойнасці.

Бібліяграфія

• Рисунок мастеров итальянского Возрождения, 1963
• Антонелло да Мессина и его портреты, 1981
• Микельанджело: поэзия, письма, суждения современников, 1983
• Джакомо Кваренги и венецианский неоклассицизм, 1986
• Портрет в итальянской живописи Раннего Возрождения, 1986
• История и историки искусства, 2005
• Рафаэль, 1975

У агульнай складанасці апублікаваў больш за 60 навуковых прац.

Зноскі

1. Národní autority České republiky Праверана 27 ліпеня 2023.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q13550863'></a>
2. Могила В. Н. Гращенкова
3. Вячеслав Шестаков. А прошлое ясней, ясней, ясней. — СПб.: Нестор-История, 2008. — С. 38.