Грынька Валовіч

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з падобнымі імёнамі, гл. Валовіч і Рыгор Валовіч.

Не блытаць з Грынькам Ходкавічам Валовічам — яго ўнукам.

Грынька Валовіч (да 1429 — паміж 1481—1486) — канюшы гаспадарскі (да 1451 — пасля 1459), намеснік трубчэўскі^[2] (1459 — паміж 1481—1486).

Грынька Валовіч
канюшы вялікі літоўскі 1451 — 1459
староста трубецкі[d] з 1459
Нараджэнне	не пазней за 1429
Смерць	не раней за 1481 і не пазней за 1486
Род	Валовічы
Жонка	невядома[1]
Дзеці	Ходка Грынькавіч Валовіч[d][1]

Магчыма, бацькам Грынькі быў Вол, які быццам загінуў пад Вількамірам у 1435 годзе, болей пра яго нічога не вядома і рэальнасць асобы не пэўная^[3], а дзядзькам — Некраш, які валодаў землямі ў Маркаве і Жаслаўі, ён памёр або загінуў у 1453—1454 гадах і нашчадкаў не пакінуў, бо маёнткі перайшлі Грыньку^[4]. Магчыма, Вол — мянушка асобы, вядомай пад іншым свецкім імем^[3]. Рымвідас Пятраўскас згадвае нейкага Некраша Валовіча, намесніка ваўкавыскага ў 1440—1443 гадах^[4], але яго сувязь з Валом, Некрашам і Грынькам не ясная.

Кар’еру пачаў пры двары вялікага князя Казіміра не пазней за 1443 год, пра што сведчаць запісы ў Кнізе данін. Тытулаваўся панам, быў вялікакняжацкім канюшым прынамсі ў 1451—1459 гадах.^[4]

Пэўны час знаходзіўся ў Луцку, быў прадстаўніком караля Казіміра пры двары вялікага князя Свідрыгайлы і ў Валынскай зямлі агулам. Пасля смерці Свідрыгайлы ў 1452 годзе, намаганнямі Грынькі Валынская зямля засталася ў складзе Вялікага княства Літоўскага.^[4]

Паводле гербавай легенды роду Валовічаў, Грынька ўдзельнічаў у бітве з крыжакамі пад Хойніцамі ў 1454 годзе і быў сярод тых, хто выратаваў караля Казіміра.^[5]

Засядаў у гаспадарскім судзе. Прынамсі вядомы яго ўдзел у разглядзе справы паміж Марыяй Іванаўнай з Чарэйскіх, удавой князя Андрэя Уладзіміравіча, і яе пляменніцай Марыяй Сенькаўнай з Чарэйскіх за правы на маёнтак Палоннае. Судовы запіс датаваны 7-м індыктам, то-бок 1459 або 1474 годам, даследчыкі болей схіляюцца да 1459 года.^[6]

У 1475 годзе ўрад канюшага гаспадарскага перададзены Богушу Міцуту.^[6]

У 1443—1461 гадах вялікі князь Казімір надаў Грыньку Валовічу землі і людзей у Гарадзенскай, Маркаўскай і Мерацкай воласцях, а менавіта непасрэдна ў Маркаве, Жаслаўі, Кузнанцах, Красным Сяле, Перавалцы^[6] і Высокім Двары^[7]. Часова трымаў гаспадарскія маёнткі Мышава ва Уладзімірскім і Ваганава ў Берасцейскім павеце^[7]. Ад вялікага князя Свідрыгайлы граматай ад 24.9.1451 года атрымаў на вечнасць сяло Храпіна паблізу Гліннага ў Тураўскай воласці за «знакамітую службу каралю і нам ніколі не замешканую»^[7].

У шлюбе з невядомай імем жонкай меў сына Ходку^[7] і, магчыма, Цішку^[8].

Нейкі Цішка Грынькавіч у 1480-1490-я гады меў «двор» у Гарадзенскім павеце і згаданы толькі аднойчы ў 1496 годзе як баярын пана Аляксандра Хадкевіча. Сувязь гэтага Цішкі з Грынькам Валовічам няпэўная, але ў памянніку Валовічаў, запісаным у 1570-я гады ў Супральскім манастыры, спіс асоб пачынаецца з «Цімафея, Феадора, інакі Феклы, Грыгорыя…», на думку даследчыкаў, Грыгорый адпавядае Грыньку Ходкавічу, Феадор — Ходку Грынькавічу, Цімафей — наўрад ці Грыньку Валовічу, а, магчыма, яго сыну Цішку, старэйшаму брату Ходкі.^[8]

Зноскі

1. Рыбчонак С. Паходжанне і радавод Валовічаў XV — пачатку XVII ст. // Unus pro omnibus: Валовічы ў гісторыі Вялікага княства Літоўскага XV—XVIII стст. / пад рэд. А. М. Янушкевіч — Мн.: 2014. — С. 28. — 508 с. — ISBN 978-985-7085-36-1

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q120753712'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q120753681'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q29113437'></a>
2. Валовічы 2014, с. 23-24.
3. Валовічы 2014, с. 22.
4. Валовічы 2014, с. 26.
5. Валовічы 2014, с. 26-27.
6. Валовічы 2014, с. 27.
7. Валовічы 2014, с. 28.
8. Валовічы 2014, с. 29-30.