Гіяцынт (міфалогія)

У паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Гіяцынт (значэнні).

Гіякі́нф (стар.-грэч.: Ὑάκινθος, таксама Гіяцы́нт) — у старажытнагрэчаскай міфалогіі^[1] сын спартанскага цара Амікла і Дыямеды^[2], або сын Эбала^[3]. Паводле іншай версіі, сын Піера і Кліо^[4], быў каханы Апалонам і Фамірысам, фракійскім спеваком.

Апалон, Гіяцынт і Кіпарыс

Гіяцынт
стар.-грэч.: Ὑάκινθος
Смерць Гіяцынта
Пол	мужчынскі пол
Бацька	Pieros[d]
Маці	Кліо
Браты і сёстры	Polyboea[d] і Cynortas[d]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Юнак незвычайнай прыгажосці, каханы Апалона (ці Барэя^[5]). Калі аднойчы Апалон і Гіякінф спаборнічалі ў кіданні дыска, Зефір з рэўнасці^[6], накіраваў кінуты Апалонам дыск у галаву Гіякінфа, і той памёр. На месцы, куды праліліся кроплі крыві Гіякінфа, вырасла цудоўная кветка^[7].

У гонар Апалона і Гіякінфа штогод уначы^[8] спраўляліся ў Аміклах ля Еўрота, у Лаконіі, трохдзённыя святы Гіякінфіі^[9] (Гіякінтыі, Ὑακίνθια), якія існавалі яшчэ ў часы Рымскай імперыі. Фігура Гіякінфа з’яўляецца на самых ранніх манетах з Тарэнта^[10]. Каля Тарэнта паказвалі магілу Гіякінфа ці Апалона^[11].

Зноскі

1. Мифы народов мира. М., 1991-92. В 2 т. Т.1. С.300-301, Любкер Ф. Реальный словарь классических древностей. М., 2001. В 3 т. Т.2. С.153
2. Гесіёд. Пералік жанчын, фр.171 М.-У.
3. Авідзій. Метамарфозы X 195; Ібіс 588; Гігін. Міфы 271; Лукіян. Гутаркі багоў 14, 1
4. Псеўда-Апаладор. Міфалагічная бібліятэка I 3, 3; III 10, 3
5. Першы Ватыканскі міфаграф II 15, 5, тое ж у Другога ватыканскага міфаграфа (181)
6. Палефат. Пра неверагоднае 46; Лукіян. Гутаркі багоў 14, 2
7. Філастрат. Карціны I 24 Калуф. Выкраданне Алены 240—248; Нон. Дзеянні Дыяніса X 255 і інш.
8. Еўрыпід. Алена 1469—1474
9. Авідзій. Метамарфозы X 162—219
10. Malkin I. Myth and territory in the Spartan Mediterranean. Cambridge UP. 2003. P.113
11. Палібій. Усеагульная гісторыя VIII 30, 2