Закон Паскаля

Закон Паскаля — асноўны закон гідрастатыкі, паводле якога ціск, што аказваюць знешнія сілы на паверхню вадкасці, перадаецца вадкасцю аднолькава па ўсіх напрамках. Адкрыты Блезам Паскалем у 1653 годзе, апублікаваны ў 1663 годзе.

Вынік закона Паскаля.

Фармулюецца так:

Ціск, які дзейнічае на паверхню вадкасці (газу) у стане раўнавагі, перадаецца ва ўсе пункты вадкасці (газу) аднолькава без змяненняў.

Закон Паскаля апісваецца формулай ціску:

${\displaystyle p={\frac {F}{S}}}$,

дзе ${\displaystyle p}$ — ціск,

${\displaystyle F}$ — прыкладзеная сіла,

${\displaystyle S}$ — плошча паверхні\сасуда.

Гэты закон тлумачыцца на падставе асноўнага ўраўнення гідрастатыкі^[ru][1], якое дазваляе вызначыць ціск у любым пункце аб’ёму вадкасці.

На законе Паскаля заснавана дзеянне гідраўлічнага прэса і іншых гідрастатычных машын.