Карыят

Карыят (літ.: Karijotas) — дзяржаўны дзяяч Вялікага Княства Літоўскага, князь наваградскі і ваўкавыскі. Сын вялікага князя Літоўскага Гедзіміна.

Карыят
Князь Наваградскі
Нараджэнне	1306
Смерць	паміж 1358 і 1366
Месца пахавання	Архангельскі сабор
Род	Карыятавічы
Бацька	Гедзімін[1]
Маці	Еўна
Дзеці	Канстанцін Чартарыйскі[d], Фёдар Карыятавіч[d][2], Юрый Карыятавіч[3], Аляксандр Карыятавіч[d][3], Дзмітрый Карыятавіч[d][4], Барыс Карыятавіч[d], Канстанцін Карыятавіч[d][3], Леў Карыятавіч[d][4], Васіль Карыятавіч[d][4] і Жэдзівід[d]
Прыналежнасць	Вялікае княства Літоўскае
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Паводле Раўданскага рукапісу^{[гл. на тарашкевіцы]} Карыят нарадзіўся ў 1306 годзе і быў трэцім сынам вялікага князя Літоўскага Гедзіміна і яго жонкі Еўны Полоцкай. У Лаўрышаўскам евангелле згадваецца як Вялікі князь.

Па смерці бацькі і захопе ўлады Альгердам і Кейстутам у 1345 годзе, Карыят прысягнуў Альгерду як вялікаму князю літоўскаму.

У 1349 годзе ачоліў няўдалае пасольства ў Арду да хана Джанібека, каб арганізаваць кааліцыю супраць Маскоўскага княства. Аднак ардынскі гаспадар перадаў Карыята маскоўскаму князю Сямёну. У 1350 годзе, пасля адпраўлення Альгердам падарункаў у Маскву, Карыят атрымаў дазвол вярнуцца ў Літву.

За час кіравання Карыята ў Наваградку вяліся актыўныя будаўнічыя працы, і гэтае месца стала цэнтрам Літоўскай мітраполіі^[5].

Карыят меў чатырох сыноў: Аляксандра, Юрыя, Канстантына і Фёдара.