Карыят

Карыят Гедзімінавіч (каля 1300 — каля 1360^[1]) — князь наваградскі.

Карыят
Нараджэнне	каля 1300
Смерць	каля 1360[1]
Род	Гедзімінавічы і Карыятавічы
Бацька	Гедзімін[1]
Маці	Еўна
Дзеці	Фёдар Карыятавіч[d][2], Юрый Карыятавіч[3], Аляксандр Карыятавіч[d][3], Дзмітрый Карыятавіч[d][4], Канстанцін Карыятавіч[d][3], Леў Карыятавіч[d][4], Васіль Карыятавіч[d][4] і Барыс Карыятавіч[d]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Сын вялікага князя Гедзіміна.^[5]

У дарчым запісе 1329 года на Лаўрышаўскім евангеллі тытулаваўся вялікім князем.^[5]

Па смерці бацькі і захопе ўлады Альгердам і Кейстутам у 1345 годзе, Карыят прысягнуў Альгерду як вялікаму князю літоўскаму.

У 1349 годзе ўзначальваў пасольства ў Арду да хана Джанібека, каб арганізаваць кааліцыю супраць Вялікага Княства Маскоўскага. Аднак хан выдаў Карыята вялікаму князю маскоўскаму Сямёну. У 1350 годзе, пасля падарункаў вялікага князя Альгерда ў Маскву, вялікі князь Сямён адпусціў Карыята.^[5]

Ва ўладарства Карыята ў Наваградку вялося актыўнае будаўніцтва, горад стаў цэнтрам праваслаўнай Літоўскай мітраполіі.^[5]

Меў сыноў — Аляксандра, Юрыя, Канстанціна, Фёдара і іншых, агульная іх колькасць дыскусійная.

У літаратуры

Імя наваградскага князя Карыята Гедзімінавіча выкарыстаў Адам Міцкевіч для аднаго з герояў свайго ранняга твору «Жывіля», апісваючы ўяўныя падзеі вакол Наваградка.