Крысціна Паскаль

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Паскаль.

Крысціна Паскаль (фр.: Christine Pascal; 29 лістапада 1953(1953-11-29)^[1][2], 2-я акруга Ліёна^[d][2] — 31 жніўня 1996(1996-08-31)^[3], Гарш^[2]) — французская і швейцарская актрыса і сцэнарыстка, кінарэжысёр.

Крысціна Паскаль
фр.: Christine Pascal
Дата нараджэння	29 лістапада 1953(1953-11-29)[1][2]
Месца нараджэння	2-я акруга Ліёна[d], Ліён, дэпартамент Рона, рэгіён Рона — Альпы, Метраполія Францыі, Францыя[2]
Дата смерці	31 жніўня 1996(1996-08-31)[3] (42 гады)
Месца смерці	Гарш, дэпартамент О-дэ-Сен, рэгіён Іль-дэ-Франс, Метраполія Францыі, Францыя[2]
Месца пахавання	Пер-Лашэз Grave of Pascal[d]
Грамадзянства	Францыя  Швейцарыя
Муж	Robert Boner[d][4]
Адукацыя	Regional Conservatory of Lyon[d]
Прафесія	актрыса, кінарэжысёр, сцэнарыст, кінаактрыса, рэжысёр
Узнагароды	прыз Луі Дэлюка[d] (1992)
IMDb	ID 0664243
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія і творчасць

У 20 гадоў вучылася на філолага і наведвала курсы ў кансерваторыі драматычнага мастацтва ў Ліёне. Дэбютавала ў фільме Бертрана Тавернье «Часаўшчык з Сен-Поля» (1973), знялася яшчэ ў некалькіх яго фільмах, працавала ў яго як сцэнарыст. Грала ў фільмах Анджэя Вайды («Паненкі з Вількі», 1979), Іва Буасэ, Клода Мілера, Жака Адзіяра і ў іншых. У 1982 годзе прыняла швейцарскае грамадзянства і выйшла замуж за прадзюсара Рабера Бонера.

Як рэжысёр зняла па ўласных сцэнарыях фільмы «Фелісітэ» (1979), «Шлюха» (1984), «Занзібар» (1989, па творах В. Наварына), «Маленькі прынц сказаў» (1992, прэмія Луі Дэлюка, дзве намінацыі на прэмію «Сезар»).

Падчас лячэння ў псіхіятрычнай клініцы здзейсніла суіцыд, выкінуўшыся з акна. Пахаваная на могілках Пер-Лашэз.