Леў Антонавіч Салавей

Леў Антонавіч Салаве́й^[1] (21 кастрычніка 1925, Мінск — 3 студзеня 1988) — беларускі перакладчык і крытык.

Леў Антонавіч Салавей
Асабістыя звесткі
Дата нараджэння	21 кастрычніка 1925(1925-10-21)
Месца нараджэння	Менск, Менская акруга, Беларуская ССР, СССР
Дата смерці	3 студзеня 1988(1988-01-03) (62 гады)
Месца смерці	Мінск, Беларуская ССР, СССР
Пахаванне	Паўночныя могілкі
Грамадзянства	Беларуская ССР
Альма-матар	Мінскі дзяржаўны архітэктурна-будаўнічы каледж (1941) аддзяленне журналістыкі філалагічнага факультэта БДУ (1950)
Месца працы	Чырвоная змена Галоўнае ўпраўленне па справах літаратуры і выдавецтваў[d] Беларусь Мастацкая літаратура
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	перакладчык, літаратурны крытык
Мова твораў	беларуская
Грамадская дзейнасць
Член у	Саюз пісьменнікаў БССР

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Салавей.

Біяграфія

Нарадзіўся ў сям’і рабочага. Да Другой сусветнай вайны паспеў скончыць 1-ы курс Мінскага будаўнічага тэхнікума. Пасля вайны працаваў на чыгунцы. Скончыў аддзяленне журналістыкі БДУ (1950). Падчас вучобы працаваў у рэдакцыі газеты «Чырвоная змена» і Галоўным упраўленні па справах літаратуры і выдавецтваў пры СМ БССР. З 1950 года — рэдактар, з 1968 — загадчык рэдакцыі перавыданняў і перакладаў выдавецтва «Беларусь». У 1972—1983 гадах — загадчык рэдакцыі перакладной літаратуры выдавецтва «Мастацкая літаратура». Член Саюза пісьменнікаў БССР з 1954 года.

Пахаваны на Паўночных могілках у Мінску.

Творчасць

Дэбютаваў у друку ў 1950 годзе. Аўтар літаратурна-крытычных артыкулаў і рэцэнзій.

Працаваў у асноўным у галіне мастацкага перакладу. Пераклаў на беларускую аповесці Г. Леберэхта «Святло ў Каордзі» (1952), А. Купрына «Алеся» (1970), Г. Маркава «Наказ» (1976), У. Цендракова «Вясеннія пярэваратні» (1977), Ч. Айтматава «Пасля казкі» («Белы параход», 1978), раманы А. Рыбакова «Вадзіцелі» (1953), Дзін Лін «Сонца над ракой Сангань» (1954), С. Спасэ «Афэрдзіта зноў у вёсцы» (1960), Ф. Дастаеўскага «Белыя ночы» (1971), І. Грыгуркі «Канал» (1975), А. Ганчара «Бераг любові» (часопіс «Полымя», 1977), А. Кешокава «Зламаная падкова» (1981), М. Шундзіка «Белы шаман» (1983), аднатомнік выбраных твораў М. Садавяну (1954), «Аповесці» Лу Сіня (1956), аповесці і апавяданні Л. Талстога (1977), «Выбранае» А. Купрына (1985) і інш.

У перакладзе Л. Салаўя з беларускай на рускую выйшлі раманы Р. Мурашкі «Салаўі святога Палікара» (1970) і «Сын» (1973), М. Зарэцкага «Сцежкі-дарожкі» (1971), М. Ткачова «Дыханне агню» (1983), аднатомнікі выбраных твораў А. Марціновіча «Накцюрн» (1969), В. Каваля «Выбранае» (1975), М. Гарэцкага «Чырвоныя ружы» (1976), М. Ваданосава «Надзеі і здзяйсненні» (1979), аповесці Р. Няхая «Туман над стэпам» і «Алёшка-атаман» (1974), П. Кавалёва «Аповесць пра добрае сэрца» (1976), І. Навуменкі «Апошняя восень» (1977), М. Гроднева «Што скажуць людзі» (1978), М. Парахневіча «Маленства мае і тваё» (1978) і інш.

Прызнанне

Узнагароджаны медалямі.

Зноскі

1. БелЭн 2002.