Мікалай Іванавіч Пятроў

Мікалай Іванавіч Пятро́ў^[4] (руск.: Николай Иванович Петров; 12 красавіка 1840 — 20 чэрвеня 1921) — вучоны, гісторык, літаратуразнавец, этнограф, доктар багаслоўя (1876), доктар рускай мовы і славеснасці (1907), член-карэспандэнт Пецярбургскай акадэміі навук (1916), акадэмік Украінскай акадэміі навук (1919).

Мікалай Іванавіч Пятроў
руск.: Николай Иванович Петров
Дата нараджэння	12 красавіка 1840(1840-04-12) ці 24 красавіка 1840(1840-04-24)[1]
Месца нараджэння	Вазнясенскае[d], Галіцкі павет[d], Кастрамская губерня, Расійская імперыя
Дата смерці	20 чэрвеня 1921(1921-06-20)[2] (81 год)
Месца смерці	Кіеў, РСФСР[d][2]
Месца пахавання	Necropolis of Ascension Convent[d] Байкавыя могілкі
Грамадзянства	Расійская імперыя  РСФСР
Род дзейнасці	гісторык, гісторык царквы, літаратуразнавец, мастацтвазнавец, этнограф, выкладчык універсітэта, літаратар
Навуковая сфера	гісторыя хрысціянства[d][3], літаратуразнаўства[3], мастацтвазнаўства[3] і этнаграфія[3]
Месца працы	Кіеўская духоўная акадэмія
Альма-матар	Кіеўская духоўная акадэмія
Член у	Нацыянальная акадэмія навук Украіны Імператарскае Рускае археалагічнае таварыства[d] Навуковае таварыства імя Тараса Шаўчэнкі[d]
Прэміі	Макарыеўская прэмія[d]
Узнагароды	Увараўская прэмія[d]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Пятроў.

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Мікалай Пятроў.

Біяграфія

Нарадзіўся ў сяле Вазнясенскае Макар’еўскага павета Кастрамской губерні. У 1850—1856 гадах вучыўся ў Макар’еўскім духоўным вучылішчы, у 1856—1861 — у Кастрамской духоўнай семінарыі^[5]. У 1865 годзе скончыў Кіеўскую духоўную семінарыю. Быў прызначаны выкладчыкам славеснасці і лацінскай мовы ў Валынскую духоўную семінарыю, з 12 жніўня 1868 года сакратар яе праўлення, з 7 лістапада — магістр багаслоўя^[5]. З 1870 года выкладаў у Кіеўскай духоўнай акадэміі. З 24 красавіка 1870 года — дацэнт, з 17 верасня — экстраардынарны прафесар кафедры тэорыі славеснасці і гісторыі расійскай літаратуры^[5]. З 1872 года года займаў пасаду сакратара Царкоўна-гістарычнага і археалагічнага таварыства пры акадэміі. Адначасова ў 1870—1873 гадах выкладчык рускай мовы ў Кіеўскім пяхотным юнкерскім вучылішчы. У 1873 годзе быў абраны членам Савета Кіеўскай духоўнай акадэміі. У 1875 годзе абараніў дысертацыю і атрымаў ступень доктара багаслоўя і ў 1876 годзе званне ардынарнага прафесара Кіеўскай духоўнай акадэміі. У 1890—1911 гадах уваходзіў у склад яе праўлення; з 4 жніўня 1895 года — заслужаны ардынарны прафесар; з 1912 года — ганаровы прафесар^[5]. 10 мая 1907 года вучоным саветам Харкаўскага ўніверсітэта М. І. Пятрову прысуджана ступень доктара рускай мовы і славеснасці. У 1916 годзе абраны членам-карэспандэнтам Петраградскай акадэміі навук і зацверджаны ў званні ганаровага члена Маскоўскай духоўнай акадэміі; 14 верасня 1918 года абраны акадэмікам Украінскай акадэміі навук^[5].

Памёр М. І. Пятроў 20 (ці 21)^[5] чэрвеня 1921 года. Пахаваны ў Кіеве.

Навуковая і грамадская дзейнасць

Аўтар прац па царкоўнай гісторыі, археалогіі, літаратуразнаўству, этнаграфіі, філалогіі, музейнай справе, гісторыі тэатра і інш. Быў членам 40 навуковых таварыстваў, у тым ліку Рускага археалагічнага таварыства, Гістарычнага таварыства Нестара-летапісца, Украінскага навуковага таварыства ў Кіеве^[5].

У 1884—1887 гадах рэдагаваў «Киевские епархиальные ведомости»^[5].

Зноскі

1. Library of Congress Authorities — Library of Congress. Праверана 8 жніўня 2024.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q13219454'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q131454'></a>
2. Петров Николай Иванович // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969. Праверана 28 верасня 2015.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q5061737'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q17378135'></a>
3. Národní autority České republiky Праверана 7 лістапада 2022.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q13550863'></a>
4. БелЭн 2001.
5. Николай Иванович Петров // Православная энциклопедия «Азбука веры» (руск.)