Міклаш Янча

Міклаш Я́НЧА (венг.: Miklós Jancsó; 27 верасня 1921, Вац, Венгрыя — 31 студзеня 2014, г. Будапешт) — венгерскі кінарэжысёр.

Міклаш Янча
Miklós Jancsó
Дата нараджэння	27 верасня 1921(1921-09-27)[1][2][…]
Месца нараджэння	Вац, Каралеўства Венгрыя
Дата смерці	31 студзеня 2014(2014-01-31)[3][1][…] (92 гады)
Месца смерці	Будапешт, Венгрыя[4]
Месца пахавання	Керэпешы[d]
Грамадзянства	Венгрыя
Жонка	Марта Месараш і Zsuzsa Csákány[d]
Дзеці	Miklós Jancsó[d] і Dávid Jancsó[d]
Адукацыя	Акадэмія тэатра і кіно (1951) Сегедскі ўніверсітэт (1944)
Месца працы	Гарвардскі ўніверсітэт
Прафесія	кінарэжысёр, сцэнарыст, кінасцэнарыст, кінаакцёр
Кар’ера	1950 -
Кірунак	драма
Член у	Széchenyi Academy of Literature and Arts[d]
Узнагароды	прэмія імя Кошута (1973) Béla Balázs Award[d] (1966) Заслужаны артыст Венгрыі[d] (1970) прыз за найлепшую рэжысуру[d] (1972) Заслужаны мастак Венгрыі[d] (1980) Master of Hungarian Motion Picture[d] (2004) прэмія «Дваццаць гадоў Рэспублікі»[d] (23 кастрычніка 2009) Ганаровы грамадзянін Будапешта[d] (2001) Aleksandar Lifka Award[d]
IMDb	0417352
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Скончыў універсітэт у г. Клуж (1944), Вышэйшую школу тэатра і кіно ў Будапешце (1950). Народны артыст Венгрыі (1980).

3 1951 здымаў дакументальныя фільмы («Бессмяротнасць», 1959, прэмія Міжнароднага кінафестывалю ў Сан-Францыска 1960, і інш.). У мастацкім кіно дэбютаваў фільмам «Званы адпраўляюцца ў Рым» (1959). Асаблівасці яго творчай манеры выявіліся ў фільмах «Развязкі і завязкі» («Кантата», 1963), «Так я прыйшоў» (1965), «Бедныя хлопцы» («Без надзеі», 1966; прэмія Міжнародных кінафестываляў у Лакарна 1966, Лондане 1967). У фільмах «Зоркі і салдаты» (з СССР, 1967; спецыяльная прэмія Міжнароднага кінафестывалю ў Адэлаідзе 1969), «Цішыня і крык» (Залаты прыз Міжнароднага кінафестывалю ў Авеліна), «Светлыя вятры» (абодва 1968, за апошні гран-пры Міжнароднага кінафестывалю ў Адэлаідзе) аформілася мастацкая мадэль М. Янча — гістарычная парабала, якая прыняла выгляд фальклорнай абрадавай дзеі з харэаграфіяй і харавымі спевамі. Фільмы 1970-х г. «Пакуль народ яшчэ просіць» (прэміі Міжнародных кінафестываляў у Канах і Мілане 1972), «Любоў мая, Электра» (прэмія Міжнароднага кінафестывалю ў Чыкага 1975), «Венгерская рапсодыя», «Allegro barbaro» (спецыяльная прэмія Міжнароднага кінафестывалю ў Канах, Барселоне 1979) насычаны алегарычнымі і сімвалічнымі вобразамі. Сярод іншых работ: «Пацыфістка» (1970), «Сезон пачвар» (1987), «Гараскоп Ісуса Хрыста» (1988), «Бог падаецца назад» (1990), "Вальс «Блакітны Дунай» (1991, прэмія Міжнароднага кінафестывалю ў Манрэалі), «Гасподзь даў мне свяцільнік у Будапешце» (1998), «Маць тваю! Камары» (1999) і інш. Адначасова з 1971 ставіў тэатральныя спектаклі, у 1983-85 узначальваў тэатр у г. Кечкемет.

Спецыяльныя прэміі за ўклад у кінамастацтва Міжнародных кінафестываляў у Канах 1979, Венецыі 1990, Будапешце 1994. Дзяржаўная прэмія Венгрыі імя Кошута 1979.

Зноскі

1. Miklós Jancsó // filmportal.de — 2005. Праверана 9 кастрычніка 2017.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q15706812'></a>
2. Miklós Jancsó // Brockhaus Enzyklopädie

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q237227'></a>
3. http://www.origo.hu/filmklub/blog/halal/20140131-meghalt-jancso-miklos-filmrendezo.html
4. Deutsche Nationalbibliothek Record #121337162 // Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 31 снежня 2014.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q27302'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q36578'></a>