Мікола Грынчык

Мікола (Мікалай Міхайлавіч) Гры́нчык (1 жніўня 1923, Быцень, Слонімскі павет — 12 кастрычніка 1999, Мінск) — беларускі літаратуразнавец, крытык, фалькларыст, педагог. Доктар філалагічных навук (1970). Прафесар (1971). Заслужаны дзеяч навукі Беларускай ССР (1977).

Мікола Грынчык
Дата нараджэння	1 жніўня 1923(1923-08-01)
Месца нараджэння	Быцень, гміна Быцень, Слонімскі павет, Навагрудскае ваяводства, Польская Рэспубліка
Дата смерці	12 кастрычніка 1999(1999-10-12) (76 гадоў)
Месца смерці	Мінск, Беларусь
Месца пахавання	Быцень
Грамадзянства	Польская Рэспубліка  СССР  Беларусь
Род дзейнасці	літаратурны крытык, літаратуразнавец, фалькларыст, навуковец, выкладчык універсітэта
Навуковая сфера	літаратуразнаўства[1], літаратурная крытыка[1] і фалькларыстыка[1]
Месца працы	Інстытут літаратуразнаўства НАНБ Гомельскі дзяржаўны ўніверсітэт імя Францыска Скарыны Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт культуры і мастацтваў
Навуковая ступень	доктар філалагічных навук (1970)
Навуковае званне	прафесар
Альма-матар	Гродзенскі дзяржаўны ўніверсітэт імя Янкі Купалы
Член у	Саюз пісьменнікаў СССР
Узнагароды

Біяграфія

Нарадзіўся ў сялянскай сям’і.

У Другую сусветную вайну, з сакавіка 1943 года — агентурны разведчык партызанскага атрада «Савецкая Беларусь» Брэсцкага злучэня, з ліпеня 1944 года — у Савецкай Арміі, на фронце. Быў цяжка паранены.

Пасля вайны працаваў загадчыкам Быценьскага раённага аддзела сацыяльнага забеспячэння. У 1952 годзе скончыў літаратурны факультэт Гродзенскага педагагічнага інстытута. Настаўнічаў на Гродзеншчыне. Скончыў аспірантуру пры Інстытуце літаратуры імя Янкі Купалы АН БССР (1957), затым — навуковы супрацоўнік гэтага інстытута. З 1970 года — загадчык кафедры беларускай літаратуры Гомельскага дзяржаўнага ўніверсітэта. Адначасова ў 1973—1985 гадах — галоўны рэдактар рэспубліканскага навуковага міжведамаснага зборніка «Беларуская літаратура». З 1980 года — загадчык кафедры літаратуры Мінскага інстытута культуры.

Узнагароджаны ордэнам Айчыннай вайны I ступені.

Памёр і пахаваны ў вёсцы Быцень Івацэвіцкага раёна^[2].

Навуковая дзейнасць

Выступаў як крытык і літаратуразнавец з 1957 года. Аўтар манаграфій «Максім Багдановіч і народная паэзія» (1963), «Фальклорныя традыцыі ў беларускай дакастрачніцкай паэзіі» (1969), «Шляхі беларускага вершаскладання» (1973), крытыка-біяграфічнага нарыса «Аркадзь Куляшоў» (1964), адзін з аўтараў «Гісторыі беларускай савецкай літаратуры» (1966), «Гісторыі беларускай дакастрычніцкай літаратуры» (1969), «Истории белорусской дооктябрьской литературы» (1977), падручнікаў для студэнтаў філфака педінстытутаў «Гісторыя беларускай савецкай літаратуры. 1917—1940» (1981), «Гісторыя беларускай літаратуры. XIX — пачатак XX ст.» (1981) і «Гісторыя беларускай літаратуры. Старажытны перыяд» (1985).