Пласт Галіцына

Пласт Галіцына — пераходная зона паміж верхняй мантыяй і ніжняй мантыяй  (руск.), што знаходзіцца ў інтэрвале глыбінь 410—670 км. Атрымала сваю назву ў гонар Б. Б. Галіцына, які фактычна паклаў пачатак сейсмічнаму вывучэнню ўнутранай будовы Зямлі. Верхняя мяжа гэтай зоны усталёўваецца па інтэнсіўным росце хуткасцяў сейсмічных хваль  (руск.)^[1]. Мяркуецца, што павелічэнне хуткасцяў сейсмічных хваль  (руск.) на глыбіні 410 км пераважна звязана са структурнай перабудовай  (руск.) алівіну ў вадслеіт  (руск.), якая суправаджаецца ўтварэннем больш шчыльнай фазы з вялікімі значэннямі каэфіцыентаў пругкасці  (руск.), а на мяжы «520 км» — з наступнай трансфармацыяй вадслеіту  (руск.) ў шпінелепадобны рынгвудзіт  (руск.). Да важных мінеральных фаз пераходнай зоны варта адносіць мэйджарытавы гранат  (руск.), стышавіт, карунд, а таксама згаданыя вышэй рынгвудзіт  (руск.) і вадслеіт  (руск.)^[2][3][4]. Аднак менавіта фазы са структурнымі тыпамі граната і шпінелі, верагодна, пераважаюць у гэтай частцы мантыі^[5].

Пласт Галіцына
Названа ад	Барыс Барысавіч Галіцын
Вышыня над узроўнем мора	−410 км і −670 км
Вертыкальная глыбіня	260 км

Істотная частка субдукцыйных слэбаў, верагодна ў больш чым палове выпадкаў, выпалажваецца ў пераходнай зоне мантыі. Такія субдукцыйныя пліты атрымалі назву стагнуючых слэбаў (якія спынілі рух). Менавіта стагнацыя слэбаў з’яўляецца прынцыпова важнай з’явай для насычэння пераходнай зоны мантыі вадой, CO₂, якія адыгрываюць найважнейшую ролю ў мантыйным магматызме і метасаматозе  (руск.), і яе ўзбагачэння несумяшчальнымі элементами асабліва пад кантынентамі  (руск.)^[6].

Сейсмолагам К. Буленам унутраная частка Зямлі была падзелена на шэраг абалонак з прысваеннем ім літарных пазначэнняў. Пераходная зона атрымала назву «пласт С»^[7].

Зноскі

1. Ю. М. Пущаровский, Д. Ю. Пущаровский Геология мантии Земли(руск.). — 2010.
2. Состав и строение мантии Земли - Все о Геологии (geo.web.ru) (руск.). geo.web.ru. Архівавана з першакрыніцы 7 верасня 2018. Праверана 3 верасня 2018.
3. A. E. Ringwood. Composition and petrology of the earth's mantle. — New York: McGraw-Hill, 1975. — 618 с. — (McGraw-Hill international series in the earth and planetary sciences). — ISBN 978-0-07-052932-8.
4. Д. Ю. Пущаровский Минералы глубинных геосфер(руск.) // Успехи физических наук. — 2002. — В. 4. — Т. 172. — С. 480–485. Архівавана з першакрыніцы 28 верасня 2018.
5. Гаврилов, Виктор Петрович - Геотектоника : учеб. для студентов вузов, обучающихся по специальности "Геология нефти и газа" по направлению подгот. дипломир. специалистов "Прикладная геология" - Search RSL (руск.). search.rsl.ru. Праверана 28 верасня 2018.
6. Иванов, Алексей Викторович - Внутриконтинентальный базальтовый магматизм : на примере мезозоя и кайнозоя Сибири : автореферат дис. ... доктора геолого-минералогических наук : 25.00.04 - Search RSL (руск.). search.rsl.ru. Архівавана з першакрыніцы 4 верасня 2018. Праверана 4 верасня 2018.
7. Короновский Н. В. Общая геология. — М.: МГУ, 2003. — С. 41—42. — 405 с.