Пункцыя

Пу́нкцыя^[1] (лац.: punctio — укол) — пракол тканак арганізма пункцыйнай іголкай з дыягнастычнай, лекавай або прафілактычнай мэтай.

Дыягнастычная пункцыя выкарыстоўваецца: для вывучэння структурна-функцыянальнага стану органу, сістэмы органаў і тканак, устанаўлення дыягназу захворвання шляхам увядзення ў крывяносныя і лімфатычныя сасуды, поласці, губачстае рэчыва касцей радыеізатопаў, газу (паветра), рэнтгенакантрасных рэчываў, таксама даследвання ўзору вадкасці (кроў, гной і інш.) або кавалачка тканкі (напрыклад, пухліны). З лекавай і прафілактычнай мэтамі з дапамогай пункцыі ўводзяць лекавыя сродкі ў тканкі, сасуды, поласці арганізма.

Зноскі

1. ТСБМ 1980.