Павел Аляксандравіч Рапапорт

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Рапапорт.

Па́вел Алякса́ндравіч Рапапо́рт (29 чэрвеня 1913, Санкт-Пецярбург—11 верасня 1988) — расійскі савецкі гісторык архітэктуры і археолаг. Доктар гістарычных навук (1965).

Павел Аляксандравіч Рапапорт
Павел Александрович Раппопорт
Дата нараджэння	29 чэрвеня 1913(1913-06-29)[1]
Месца нараджэння	Санкт-Пецярбург, Расійская імперыя
Дата смерці	11 верасня 1988(1988-09-11) (75 гадоў)
Месца смерці	Масква, РСФСР, СССР
Грамадзянства	Расійская імперыя
Род дзейнасці	гісторык, археолаг
Навуковая сфера	гісторыя архітэктуры, археалогія
Месца працы	Інстытут гісторыі матэрыяльнай культуры РАН[d] Інстытут жывапісу, скульптуры і архітэктуры імя І. Я. Рэпіна
Навуковая ступень	доктар гістарычных навук
Альма-матар	Ленінградскі інстытут інжынераў камунальнага будаўніцтва (1937)
Узнагароды

Біяграфія

У 1937 годзе скончыў Ленінградскі інжынерна-будаўнічы інстытут. У 1939—1988 гадах працаваў у Ленінградскім аддзяленні Інстытута археалогіі АН СССР, адначасова выкладаў гісторыю архітэктуры ў Ленінградскім інстытуце жывапісу, скульптуры і архітэктуры імя І. Я. Рэпіна^[2].

Навуковая дзейнасць

Вывучаў праблемы гісторыі і археалогіі манументальнай архітэктуры Кіеўскай Русі ў X—XIII стагоддзях^[2] і Маскоўскага княства. Даследаваў архітэктурныя помнікі Полацка, Віцебска, Гродна^[3]. Унёс вялікі ўклад у гісторыю даследавання полацкай і гродзенскай архітэктурных школ XII ст.^[2] Вывучаў мінскія старажытнасці. Абследаваў некалькі дзясяткаў гарадзішчаў на тэрыторыі старажытных Турава-Пінскай і Полацкай зямель і ў местах гэтак званай Чорнай Русі. Вывучаў канструкцыю абарончых збудаванняў больш чым 10 гарадзішчаў на тэрыторыі Беларусі^[3]. Вывучаў Камянецкую вежу і Барысаглебскую царкву ў Навагрудку. Ім праведзены даследаванні (сумесна з М. М. Вароніным) Ніжняй царквы (1948), Княжацкіх палат, Каложскай царквы і абарончай сцяны XII ст. (сумесна з экспедыцыяй Спецыяльных навукова-вытворчых рэстаўрацыйных майстэрняў Міністэрства культуры Беларусі, 1981, 1985) у Гродне, Ваўкавыскага храма (1959), княжацкіх палат (1976—77), царквы на Ніжнім замку ў Полацку (1977), Спаскай царквы Ефрасіннеўскага манастыра (сумесна з Г. М. Штэндарам, 1976), прадоўжаны даследаванні храма-спачывальні ў Ефрасіннеўскім манастыры (1976), Вялікага сабора Бельчыцкага манастыра (1977) і Віцебскай Благавешчанскай царквы (сумесна з А. А. Трусавым і Т. С. Бубенькай, 1982).

Бібліяграфія

• Полоцкое зодчество XII века // Сов. археология. 1980. № 3;
• Спасская церковь Ефросиньева монастыря в Полоцке (разам з Р. М. Штэндэрам) // Памятники культуры: Новые открытия, 1979. Л., 1980;
• Дворец в Полоцке (разам з Я. У. Шолахавай) // Краткие сообщения Ин-та археологии АН СССР. М., 1981. Вып. 164;
• Зодчество Древней Руси. Л., 1986;
• Памятник древнерусского зодчества в гродненском детинце (у сааўт.) // Памятники культуры: Новые открытия, 1987. М., 1988;
• Новые данные об архитектуре древнего Гродно // Древнерусское искусство: Худож. культура X — первой половины XIII в. М.. 1988.

Зноскі

1. Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr: платформа адкрытых даных — 2011. Праверана 10 кастрычніка 2015.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q19938912'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q54837'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q193563'></a>
2. Рапапорт Павел Аляксандравіч // Архітэктура Беларусі: Энцыклапедычны даведнік / Беларус. Энцыкл.; Рэкал.: А. А. Воінаў і інш. — Мн.: БелЭн, 1993. — 620 с. — 10 000 экз. — ISBN 5-85700-078-5.
3. Памяць. Мінск 2001.