Спід-метал

Спід-метал (ад англійскага speed — скорасць) — гэта паджанр хэві-металу, які ўзнік у канцы 1970-х гадоў з каранёў новай хвалі брытанскага хэві-металу (NWOBHM).^[1] AllMusic апісвае яго як «надзвычай хуткую, агрэсіўную і тэхнічна патрабавальную» музыку.^[2]

Спід-метал
Месца і час узнікнення:	канец 1970-х — пачатак 1980-х, пераважна ў Вялікабрытаніі

 

Звычайна ён лічыцца менш агрэсіўным і больш меладычным, чым трэш-метал. Аднак спід-метал звычайна хутчэйшы і больш агрэсіўны, чым традыцыйны хэві-метал, а таксама мае большую схільнасць да віртуознага сола і кароткіх інструментальных пасажаў паміж куплетамі. У песнях спід-металу часта выкарыстоўваецца вельмі экспрэсіўны вакал, але звычайна радзей выкарыстоўваецца «рэзкі» вакал, чым у песнях трэш-металу.^[3]

Паходжанне

Новая хваля брытанскага хэві-металу

Адным з ключавых фактараў, якія паўплывалі на развіццё спід-металу, была новая хваля брытанскага хэві-металу, або NWOBHM. Гэта быў рух хэві-металу, які пачаўся ў канцы 1970-х гадоў у Брытаніі і дасягнуў міжнароднай увагі да пачатку 1980-х. NWOBHM-гурты прыглушылі блюзавы ўплыў ранніх выканаўцаў, уключылі элементы панка, павялічылі тэмп і перайшлі да больш жорсткага гучання, выкарыстоўваючы больш жорсткі падыход да сваёй музыкі.

Гэта была эпоха, арыентаваная амаль выключна на прыхільнікаў хэві-металу, і лічыцца галоўным краевугольным каменем для жанраў экстрэмальнага металу.

NWOBHM стаў дамінаваць на хэві-метал сцэне пачатку-сярэдзіны 1980-х гадоў. Музычна ён характарызаваўся песнямі з хуткім тэмпам, магутнымі акордамі, хуткімі гітарнымі сола і меладычным, узнёслым вакалам. Такія гурты, як Iron Maiden, Judas Priest, Venom, Saxon і Motörhead, а таксама многія менш вядомыя, сталі часткай канону, які паўплываў на амерыканскія гурты, што сфармаваліся ў пачатку васьмідзесятых.

Іншыя ўплывы

Motörhead выступае ў 2005 годзе

Часта лічыцца, што гурт Motörhead быў першым гуртом, які граў спід-метал у сярэдзіне 1970-х гадоў.^[4] У красавіку 1974 года гурт The Sweet выпусціў альбомы «Sweet FA» і «Set Me Free», якія моцна паўплывалі на спід-метал пазней у гэтым дзесяцігоддзі. Сярод ранніх уплываў на спід-метал — «Children of the Grave» і «Symptom of the Universe» гурта Black Sabbath, «Breadfan» гурта Budgie і «Stone Cold Crazy» гурта Queen (апошнія дзве песні ў рэшце рэшт былі пераспяваныя трэш-метал гуртом Metallica),^[5] а таксама некаторыя песні Deep Purple, такія як «Speed King», «Fireball» і «Highway Star». Апошнюю Роб Райнер з спід-метал гурта Anvil назваў «раннім спід-металам».^[6]

Гісторыя

Назва жанру паходзіць ад песні «Speed King» гурта Deep Purple, якая цалкам дарэчы. Запіс песні пачаўся ў 1969 годзе, амаль на дзесяць гадоў раней за прызнанне музычнага стылю. Песня не толькі вельмі хуткая і тэхнічная, але і надзвычай гучная, што стварала прыкметныя скажэнні ў працэсе запісу. Загалоўная песня для наступнага альбома гурта «Fireball» — гэта далейшае ўдасканаленне ўплыву гурта з выкарыстаннем барабаншчыкам Іэнам Пейсам падвойнага бас-барабана. Спосаб ігры на падвойным бас-барабане ў «Fireball» — хуткі «four on the floor» — стаў асновай многіх песень у стылі хэві-, спід- і трэш-метал у наступныя гады.

Этымалогія

Тэрмін «спід-метал» узнік у 1980-х гадах для абазначэння таго, што цяпер вядома як трэш-метал. Жанр спід-метал у яго сучасным разуменні быў вызначаны рэтраспектыўна ў 1990-х гадах.^[7]

Рэгіянальныя адрозненні

Гучанне спід-металу адрознівалася ў розных рэгіянальных сцэнах. Еўрапейскія гурты схіляліся да гучання такіх гуртаў, як Venom і Motörhead. Японскія гурты мелі больш меладычнае гучанне, якое нагадвала паўэр-метал. Паўночнаамерыканскія гурты мелі больш хуткае, больш агрэсіўнае гучанне, якое пазней паўплывала на рух трэш-метала.^[2]