Сяргей Іванавіч Пляшчанка

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Пляшчанка.

Сяргей Іванавіч Пля́шчанка^[1] (руск.: Сергей Иванович Плященко, 20 кастрычніка 1924) — вучоны ў галіне зоагігіены, доктар ветэрынарных навук (1972), прафесар (1972), Заслужаны дзеяч навукі БССР (1979).

Сяргей Іванавіч Пляшчанка
руск.: Сергей Иванович Плященко
Дата нараджэння	20 кастрычніка 1924(1924-10-20) (100 гадоў)
Месца нараджэння	Шыраева[d], Шыраеўскае сельскае паселішча[d], Калачэеўскі раён, Расія
Грамадзянства	СССР,  Беларусь
Род дзейнасці	навуковец
Навуковая сфера	ветэрынарыя, экалогія і заагігіена[d]
Месца працы	Гродзенскі сельскагаспадарчы інстытут Навукова-практычны цэнтр НАН Беларусі па жывёлагадоўлі БДАТУ
Навуковая ступень	доктар ветэрынарных навук (1972)
Навуковае званне	прафесар
Альма-матар	Ленінградскі ветэрынарны інстытут (1951)
Член у	Вышэйшая атэстацыйная камісія СССР[d]
Узнагароды

Біяграфія

Нарадзіўся ў сяле Шыраева (Калачэеўскі раён, Варонежская вобласць, Расія). Скончыў тэхнікум і працаваў у сельскай гаспадарцы. Удзельнік Вялікай Айчыннай вайны з 1942 года ў народным апалчэнні і дзеючай арміі. У 1951 годзе скончыў Ленінградскі ветэрынарны інстытут і ў 1954 годзе аспірантуру пры ім. У 1955 годзе абараніў кандыдацкую дысертацыю і пачаў працу ў Гродзенскім сельскагаспадарчым інстытуце, дзе прайшоў працоўны шлях ад асістэнта да дэкана заатэхнічнага факультэта. У 1957 годзе яму было прысвоена навуковае званне дацэнт. З 1960 года С. І. Пляшчанка ў Беларускім навукова-даследчым інстытуце жывёлагадоўлі, у 1992—2004 гадах — у Беларускім аграрным тэхнічным універсітэце.

Навуковая дзейнасць

Займаўся пытаннямі гігіены сельскагаспадарчай жывёлы на фермах і прамысловых комплексах, зніжэння іх уздзеяння на навакольнае асяроддзе, эканоміі водных рэсурсаў, выкарыстоўваемых у тэхналагічных працэсах, барацьбы са шкоднымі насякомымі і інш.

Аўтар больш за 600 навуковых прац, у тым ліку манаграфій, даведнікаў, вучэбна-метадычных дапаможнікаў.

Сярод апублікаванага:

• Передовые приёмы содержания крупного рогатого скота. — Мн., 1970.;
• Микроклимат и продуктивность животных. — Л., 1976. (разам з І. І. Хахловай);
• Естественная резистентность организма животных. — Л., 1979. (разам з В. Ц. Сідаравым).
• Содержание коров на фермах и комплексах. — Минск: Ураджай, 1985 (разам з А. Ф. Трафімавым)

Аўтар і сааўтар шэрагу патэнтаў^[2] і рацыяналізатарскіх прапаноў. Узнагароджаны знакам «Вынаходнік СССР».

Уваходзіў у склад Вышэйшай атэстацыйнай камісіі СССР. З 1974 года ўваходзіў у склад Экспертнага савета і Экспертнай групы жывёлагадоўлі і ветэрынарыі Акадэміі навук СССР.

Зноскі

1. Энцыклапедыя прыроды Беларусі. У 5-і т. Т. 4. Недалька — Стаўраліт / Рэдкал. І. П. Шамякін (гал. рэд.) і інш. — Мн.: БелСЭ імя Петруся Броўкі, 1985. — 599 с., іл. — 10 000 экз.
2. PatentDB.ru — база патентов РФ на изобретения и промышленные образцы (руск.)