Сяржук Вітушка

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Вітушка.

Сяржу́к Віту́шка (10 красавіка 1965(1965-04-10), Чысць, Мінская вобласць — 2 ліпеня 2012(2012-07-02), Вільня) — беларускі грамадска-палітычны дзеяч. Кіраўнік мінскага таварыства «Талака», гісторык і педагог, аўтар казак для дарослых і дзяцей.

Сяржук Вітушка
Сяржук Вітушка ў 1989 годзе.
Род дзейнасці	грамадскі дзеяч, педагог, гісторык
Дата нараджэння	10 красавіка 1965(1965-04-10)
Месца нараджэння	Чысць, Чысцінскі сельсавет, Маладзечанскі раён, Мінская вобласць, Беларуская ССР, СССР
Дата смерці	2 ліпеня 2012(2012-07-02) (47 гадоў)
Месца смерці	Вільня, Віленскае гарадское самакіраванне, Літва
Месца пахавання	Рагава
Жонка	Людвіка Вітушка (Кардзіс)
Дзеці	Паўліна Вітушка
Альма-матар	гістарычны факультэт БДУ
Член у	Талака

Біяграфія

Нарадзіўся 10 красавіка 1965 года ў пас. Чысць Маладзечанскага раёна.

Скончыў прафесійна-тэхнічнае вучылішча, працаваў рабочым на заводзе «Інтэграл», скончыў гістарычны факультэт БДУ (1989).

Вялікі ўплыў на яго аказаў Уладзімір Караткевіч.

У мяне ёсць дакладны дзень і гадзіна, калі я вырашыў, што павінен свядома размаўляць па-беларуску і жыць для Беларусі. Гэта здарылася, калі памёр Уладзімір Караткевіч. Чамусьці ў той дзень нешта на мяне найшло… Я вярнуўся з працы, а працаваў тады на заводзе «Інтэграл», і захацелася мне нешта прачытаць… Чамусці мне тады стала зусім ясна, што Караткевіч не проста памёр, што чалавек згарэў у барацьбе за «Беларушчыну». І падумаў: "А што ж я? Як жа мне не сорамна! Я павінен размаўляць па-беларуску! Я павінен паўсюль гаварыць па-беларуску!^[1]

У 1986 годзе прыйшоў у моладзевы клуб «Талака», у 1987 годзе абраны старшынёй таварыства.

З 1991 года жыў у Вільні, працаваў настаўнікам гісторыі ў віленскай беларускай школе імя Францішка Скарыны. Арганізатар і першы дырэктар адноўленага Віленскага беларускага музея імя Івана Луцкевіча. Выдаваў газету «Vilnia i kraj» (1992).^[2] Актыўна супрацоўнічаў з радыёстанцыяй «Балтыйскія хвалі» і літоўскім дзяржаўным тэлебачаннем. Як публіцыст, друкаваўся ў газетах «Наша Ніва» і «Рунь». Быў ініцыятарам і арганізатарам беларускіх набажэнстваў у віленскай царкве Св. Мікалая на вуліцы Вялікай (Діджою). Хварэў на цукровы дыябет. Страціўшы зрок, не спыніў актыўнай дзейнасці, у прыватнасці, арганізоўваў «сляпыя экскурсіі» для беларусаў па Вільні, пісаў казкі, п’есы-батлейкі, вершы і беларускія тэксты на мелодыі вядомых песень. У 2011 годзе ў Мінску выйшла яго першая кніга «Дзінь-дзілінь: пара гуляць у казкі!», крыху пазней паўтораная ў аўдыёварыянце.

Памёр 2 ліпеня 2012 года ў Вільні. Развітанне прайшло ў Мінску, у грэка-каталіцкай царкве. Пахаваны ў вёсцы Рагава^[3].

Бібліяграфія

• Вітушка, С. Дзінь-дзілінь: пара гуляць у казкі / Анемпадыстаў, М. У.. — Мн.: Зміцер Колас, 2011. — 113 с. — 1 000 экз. — ISBN 978-985-6783-90-9.

Публікацыі

• Vilnia i krai, 1992, № 1-3.
• Вялікі канцэрт, Чарговае святкаванне, Беларускі касьцёл, Беларусаў не запрасілі, Залаты кубак // Рунь, 29 красавіка 1999. — С. 2.
• Мой погляд на Пазьняка // Рунь, 9 жніўня 1999. — С. 7.
• 1 верасня, На катэдры беларусістыкі, 75-гадовы юбілей // Рунь, 9 верасня 1999. — С. 2.
• Мой погляд на Вільню // Рунь, 13 снежня 1999. — С. 1.
• Мой погляд на курапаты, Літоўскае выбарчае заканадаўства // Рунь, 13 сакавіка 2000. — С. 1-2.
• Мой погляд на дзень волі // Рунь, 17 красавіка 2000. — С. 2.
• Мой погляд на Беларускі музей у Вільні // Рунь, 11 красавіка 2001. — С. 6.
• Мой погляд на курапаты // Рунь, 11 лютага 2002. — С. 1.