Талуць

Та́луць^[1] (трансліт.: Taluć, руск.: Талуть) — вёска ў Вілейскім раёне Мінскай вобласці. Уваходзіць у склад Любанскага сельсавета.

Вёска Талуць Краіна Беларусь Вобласць Мінская Раён Вілейскі Сельсавет Любанскі Каардынаты 54°41′26″ пн. ш. 26°55′55″ у. д.HGЯO Насельніцтва ▼58 чал. (2009) Часавы пояс UTC+3 Тэлефонны код +375 1771 Паштовыя індэксы 222445 Аўтамабільны код 5 Талуць Талуць Талуць

Назва

Згодна з В. Жучкевічам, назва паселішча Талуць звязаная з незамярзаючым ці позна замярзаючым вадацёкам, крыніцай, рэчкай або з месцам, што рана адтайвае, месцам талых грунтаў і г. д.^[2]

Ёсць літоўскае прозвішча Talutis з утваральнікам -ut-^[3]. Ад яго ж выводзяць прозвішча Талуць з Гервяцкага краю^[4]. У гэтым жа рэгіёне ў XIV ст. каля Крэва адзначаная не лакалізаваная на сёння вёска «Taluttendorfe» (Талуцева вёска)^[5]. Антрапонім «Талутевичъ» фіксуецца ў апісанні Сядзельнікаў (цяпер Ваўкавыскі раён) у сярэдзіне XV ст.^[6].

Гісторыя

У 1921—1939 гадах вёска і фальварак у складзе Польскай Рэспублікі, Віленскага ваяводства, Вілейскага павета, гміны Іжа, пазней у складзе гміны Куранец^{[7][8][9][10]}.

У 1940—1954 гадах цэнтр Талуцкага сельсавета. Да 13 красавіка 1981 года вёска ўваходзіла ў склад Журыхскага сельсавета^[11].

Насельніцтва

• 1866 год — вёска ― 215 жыхароў, 20 двароў; фальварак ― 28 жыхароў, 1 двор^[12].
• 1921 год — вёска ― 257 жыхароў, 43 двары; фальварак ― 46 жыхароў, 7 двароў^[13].
• 1931 год — вёска ― 287 жыхароў, 57 двароў; фальварак ― 15 жыхароў, 2 двары^[14].

Зноскі

1. Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Мінская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2003. — 604 с. ISBN 985-458-054-7. (DJVU). Сустракаецца таксама варыянт пад Та́луцяй
2. В. А. Жучкевич. Краткий топонимический словарь Белоруссии. Минск, 1974. С. 371.
3. Lietuvių pavardžių žodynas. L-Ž. Vilnius, 1989. C. 1013.
4. Kazimieras Garšva. Gudijos Astravo rajono vietovardžiai ir pavardės [Тапонімы і прозвішчы Астравецкага раёна Беларусі] // Gimtasai kraštas. 2017, t. 13. C. 29.
5. Scriptores rerum Prussicarum: die Geschichtsquellen der Preussischen Vorzeit bis zum Untergange der Ordensherrschaft. B. 2. Leipzig, 1863. S. 700.
6. Lietuvos Metrika. Kn. 3 (1440—1498). Vilnius, 1998. С. 60.
7. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1938, wolumin — 1, s. 58.
8. Архіўная копія (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 27 красавіка 2022. Праверана 14 сакавіка 2023.
9. https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/;3950665
10. Piotr Eberhardt, Formowanie się polskiej granicy wschodniej po II wojnie światowej, «Dzieje Najnowsze», Rocznik L — 2018 (2), 2018, s. 95-100.
11. Рашэнне выканкома Мінскага абласнога Савета народных дэпутатаў ад 13 красавіка 1981 г. // Збор законаў Беларуская ССР, указаў Прэзідыума Вярхоўнага Савета Беларускай ССР, пастаноў Савета Міністраў Беларускай ССР. — 1981, № 14 (1676).
12. http://dir.icm.edu.pl/pl/Slownik_geograficzny/Tom_XII/150
13. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej — Tom VII — Część II — Ziemia Wileńska — Powiaty: Brasław, Duniłowicze, Brasław i Wilejka, Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1923, s 84.
14. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1938, wolumin — 1, s. 62