Тэафіль Гацье

Тэафіль Гацье (фр.: Théophile Gautier; 30 жніўня 1811(1811-08-30)^[2][3][…], Тарб^[2][4][…] — 23 кастрычніка 1872(1872-10-23)^[5][2][…], Нёі-сюр-Сен^[2][6]) — французскі пісьменнік і крытык. Адзін з буйнейшых прадстаўнікоў рамантызму.

Тэафіль Гацье
фр.: Théophile Gautier
Асабістыя звесткі
Імя пры нараджэнні	фр.: Jules Pierre Théophile Gautier[1]
Дата нараджэння	30 жніўня 1811(1811-08-30)[2][3][…]
Месца нараджэння	Тарб, дэпартамент Верхнія Пірэнеі, рэгіён Поўдзень — Пірэнеі, Францыя[2][4][…]
Дата смерці	23 кастрычніка 1872(1872-10-23)[5][2][…] (61 год)
Месца смерці	Нёі-сюр-Сен, дэпартамент Сена, Францыя[2][6]
Пахаванне	могілкі Манмартр[7]
Грамадзянства	Францыя[8]
Жонка	Ernesta Grisi[d]
Дзеці	Judith Gautier[d], Estelle Gautier[d] і Théophile Gautier, fils[d]
Альма-матар	ліцэй Карла Вялікага[d] Ліцэй Людовіка Вялікага[d]
Месца працы	Le Figaro
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	пісьменнік, паэт, журналіст, раманіст, драматург, лібрэтыст, мастацкі крытык, мастак, літаратурны крытык, фатограф, мастацтвазнавец
Кірунак	рамантызм і парнасцы[d]
Мова твораў	французская
Грамадская дзейнасць
Член у	Геліяграфічнае таварыства[d] Маладая Францыя[d] Нацыянальнае таварыства прыгожых мастацтваў[d]
Узнагароды
Подпіс
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Удзельнік парыжскіх літаратурна-мастацкіх гурткоў, натхняльнік літаратурнай групы «Парнас». У прадмовах да паэмы «Альбертус» (1832) і рамана «Мадэмуазель дэ Мапэн» (1835—36) выступіў супраць утылітарызму ў мастацтве, даў абгрунтаванне тэорыі «мастацтва дзеля мастацтва». Аўтар паэтычных зборнікаў «Вершы» (1830), «Камедыя смерці» (1838), «Іспанія» (1845), «Эмалі і камеі» (1852), раманаў «Кароль Кандоль» (1844), «Жан і Жанета» (1850), «Раман муміі» (1858), фантастычных аповесцей і апавяданняў («Ноч, падараваная Клеапатрай», 1845; «Мілітона», 1847, і інш.), падарожных нататкаў, у т. л. «Падарожжа ў Расію» (1867). Для яго твораў характэрна сувязь з мастацтвам (з жывапісам і пластыкай у паэзіі, з тэатрам у рамане «Капітан Фракас», т. 1—2, 1861—63), выкарыстанне фантастыкі для стварэння «звышнатуральнага» свету і асяроддзя, да якога імкнецца герой, пастаўлены ў рэальныя ўмовы зямнога існавання. Крытычныя працы — «Гратэскі» (1844; пра французскіх паэтаў XV—XVII ст.), «Гісторыя рамантызму» (выд. 1874). Нарыс пра жыццё і творчасць Ш. Бадлера.