Уладзімір Аляксандравіч Ткачэнка

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Ткачэнка.

Уладзімір Аляксандравіч Ткачэ́нка^[3] (нар. 30 кастрычніка 1948) — беларускі мастак-жывапісец.

Уладзімір Аляксандравіч Ткачэнка
Дата нараджэння	30 кастрычніка 1948(1948-10-30)[1] (76 гадоў)
Месца нараджэння	Мінск, Беларуская ССР, СССР[1]
Грамадзянства	СССР  Беларусь
Род дзейнасці	мастак
Месца працы	Палац культуры Мінскага трактарнага завода[d]
Жанр	станковы жывапіс, пейзаж, партрэт і нацюрморт
Вучоба	Беларускі дзяржаўны тэатральна-мастацкі інстытут (1971)[1]
Уплыў	Анатоль Васілевіч Бараноўскі
Член у	Саюз мастакоў БССР[2]
Прэміі	Прэмія Федэрацыі прафсаюзаў Беларусі (1999)
Узнагароды

Біяграфія

Нарадзіўся ў Мінску. У 1971 годзе скончыў Беларускі тэатральна-мастацкі інстытут. Вучыўся ў А. Бараноўскага^[4]. З 1979 года кіруе студыяй у Палацы культуры Мінскага трактарнага завода. Жыве Мінску^[4]. Член Беларускага саюза мастакоў з 1981 года^[4].

Творчасць

У мастацкіх выстаўках прымае ўдзел з 1976 года^[4]. Працуе ў галіне станковага жывапісу^[4] ў жанрах пейзажа, партрэта, нацюрморта. У творчасці Уладзіміра Ткачэнкі лірычныя інтанацыі гарманічна з’яднаны з эпічнасцю мыслення і філасофска-мастацкім спасціжэннем духоўнасці^[3].

Сярод твораў мастака: «Стары Мінск» (1976), «Край азёр і балот» (1978), «Шумяць дубы» (1978), «Песня восені» (1979), «У партызаны», «Залатыя палі» (1980), «Цвітуць лугі», «Ноч над лясным возерам» (1981), «Мы з вечнасцю будзем нароўні» (1985), «Бацькаўшына» (1986—1987), «Апошняе цяпло» (1989—1991), «Божы след» (1994), «Жніво» (1998), «Пакаянны канон» (2001), «Радзіма» (2002), «Царква Багародзіцы ў Крупцах» (2013), «Партрэт Алены», «Нацюрморт з кубкам» і іншыя.

Творы Уладзіміра Ткачэнкі знаходзяцца ў Нацыянальным мастацкім музеі Беларусі, фондах Беларускага саюза масткоў, Музеі сучаснага выяўленчага мастацтва ў Мінску^[4].

Узнагароды

• Лаўрэат прэміі Федэрацыі прафсаюзаў Беларусі за дасягненні ў галіне стварэння сацыяльна-значных тэматычных работ, серыю пейзажаў (1999)^[5].
• Медаль Францыска Скарыны (2021)^[6].