Уладзімір Віктаравіч Ткачоў

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Ткачоў.

Уладзімір Віктаравіч Ткачо́ў^[2] (нар. 25 студзеня 1947) — беларускі мастак. Заслужаны дзеяч мастацтваў Рэспублікі Беларусь (2020)^[3].

Уладзімір Віктаравіч Ткачоў
Дата нараджэння	25 студзеня 1947(1947-01-25)[1] (78 гадоў)
Месца нараджэння	Нізок, Уздзенскі раён, Мінская вобласць, Беларуская ССР, СССР[1]
Грамадзянства	СССР  Беларусь
Род дзейнасці	мастак, выкладчык універсітэта
Месца працы	Беларускі дзяржаўны тэатральна-мастацкі інстытут
Жанр	дэкаратыўна-прыкладное мастацтва, манументальны жывапіс і станковы жывапіс
Вучоба	Мінскае мастацкае вучылішча (1967) Беларускі дзяржаўны тэатральна-мастацкі інстытут (1974)
Уплыў	Гаўрыла Харытонавіч Вашчанка і Май Вольфавіч Данцыг
Член у	Саюз мастакоў БССР
Узнагароды

Біяграфія

Нарадзіўся у вёсцы Нізок (Уздзенскі раён, Мінская вобласць, Беларусь). У 1967 годзе скончыў Мінскае мастацкае вучылішча^[4], у 1974 годзе — Беларускі тэатральна-мастацкі інстытут. Вучань Л. Лапчынскага, Г. Вашчанкі, М. Данцыга^[4]. Выкладаў у Беларускім тэатральна-мастацкім інстытуце ў 1974—1976 і 1978—1982 гадах.

Член Саюза масткоў БССР з 1978 года^[4]. Жыве ў Мінску.

Творчасць

У мастацкіх выстаўках Уладзімір Ткачоў прымае ўдзел з 1976 года^[4]. Працуе ў галіне дэкаратыўна-прыкладнога і манументальнага мастацтва, станковым жывапісе^[4]. Творы мастака на тэмы рэлігіі, чарнобыльскай катастрофы, сучаснасці, вечнасці, мудрасці чалавечага быцця вылучаюцца своеасаблівым адлюстраваннем этычных праблем, перададзеных вострай гратэскавай мовай^[2].

Сярод асноўных прац Уладзіміра Ткачова:

• габелены «Музыка» ў будынку Беларускай дзяржаўнай філармоніі (1976, у сааўтарстве);
• «Беларусь — край родны» ў рэзідэнцыі Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь у Мінску;
• габелены «Беларусь» для былога пасольства СССР у Вашынгтоне (беларуская прадстаўнічая зала);
• вітражы «Песні Беларусі» і «Поры года» ў Беларускім рэспубліканскім тэатры юнага гледача (1978, у сааўтарстве з В. Нямцовым);
• вітражы «Зямля Уздзенская» і жывапіснае пано «Знакамітыя людзі Уздзеншчыны» ў будынку Уздзенскага гісторыка-краязнаўчага музея (1986);
• жывапісныя палотны «Алегорыя лета» (1978), «Вечнае» (1980), «Тайная вячэра» (1990), «Вячэрняя рыбная лоўля з канцэртам Вато» (1996), «Прыбыццё», «Галгофа» (1997), «Стаўка» (2000), «Новая Галгофа» і «Эпіцэнтр развіцця» (2002);
• трыпціхі «Ф. Скарыне прысвячаецца» (1988) і «Паўлюк Трус» (1993).

Творы мастака знаходзяцца ў Нацыянальным мастацкім музеі Беларусі, фондах Беларускага саюза масткоў, фондах Міністэрства культуры Расійскай Федэрацыі, у Музеі сучаснага выяўленчага мастацтва ў Мінску, Беларускім дзяржаўным музеі гісторыі Вялікай Айчыннай вайны, Магілёўскім абласным мастацкім музеі імя Паўла Масленікава, Уздзенскім гісторыка-краязнаўчым музеі, Музеі Беларускага Палесся ў Пінску^[4].