Уладзімір (Ціханіцкі)

Епіскап Уладзімір (свецкае імя: Вячаслаў Міхайлавіч Ціханіцкі; 22 сакавіка 1873, Быстрыца, Вяцкая губерня, Расійская імперыя — 18 снежня 1959, Парыж, Францыя) — праваслаўны дзеяч, епіскап Канстанцінопальскай праваслаўнай царквы.

Уладзімір (Ціханіцкі)
рэктар 1925 — 1945
Папярэднік	Nicolas Podossenoff[d]
Пераемнік	Gregor Lomako[d]
Адукацыя	Вяцкая духоўная семінарыя[d] Казанская духоўная акадэмія
Дзейнасць	праваслаўны святар
Імя пры нараджэнні	Вячаслаў Міхайлавіч Ціханіцкі
Нараджэнне	22 сакавіка 1873(1873-03-22) Быстрыца[d], Арлоўскі павет[d], Вяцкая губерня, Расійская імперыя
Смерць	18 снежня 1959(1959-12-18) (86 гадоў) Парыж, Парыж[d], рэгіён Іль-дэ-Франс, Метраполія Францыі, Францыя
Пахаванне	Сент-Жэнеўеў-дэ-Буа
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Скончыў Вяцкую духоўную семінарыю (1893), Казанскую духоўную акадэмію са ступенню кандыдата багаслоўя (1898). У 1897 годзе пастрыжаны ў манаства з імем Уладзімір, затым рукапаложаны ў іерадыякана і іераманаха. У 1898 годзе накіраваны ў Кіргізскую місію Омскай епархіі, з 1901 года кіраўнік місіі з узвядзеннем у сан архімандрыта. 11 ліпеня 1906 года пастановай Сінода прызначаны настаяцелем Супральскага Свята-Благавешчанскага манастыра Гродзенскай епархіі. У 1907 годзе рукапаложаны ў епіскапа Беластоцкага, вікарыя Гродзенскай епархіі.

З пачаткам Першай сусветнай вайны разам з клірам епархіі эвакуіраваўся ў Расію. Пражываў у Маскоўскім Чудавым манастыры. Прымаў удзел ва Усерасійскім Памесным саборы 1917—1918 гг. У верасні 1918 года вярнуўся у Гродна. З-за адсутнасці архіепіскапа Гродзенскага і Брэсцкага Міхаіла уступіў у кіраванне Гродзенскай, а таксама Холмскай епархіямі. Аднаўляў царкоўнае жыццё на Гродзеншчыне, арганізаваў Гродзенскае епархіяльнае ўпраўленне. Прымаў актыўны ўдзел у гродзенскім грамадска-палітычным жыцці, быў адным з арганізатараў губернскага беларускага з’езда 1-2 снежня 1918 г., членам Гродзенскай губернскай беларускай управы. Меў трывалыя кантакты з дзеячамі беларускага нацыянальнага руху, у тым ліку з урадам БНР В. Ластоўскага. Паслядоўна выступаў супраць канфіскацыі католікамі праваслаўных храмаў. Паводле звестак дыпламатычнай місіі БНР у Берліне, арыштаваны летам 1919 года польскімі ўладамі ў Гродне. У 1922 годзе адмовіўся прызнаць аўтакефалію Польскай Праваслаўнай Царквы і падпісаць «Часовыя правілы» аб узаемаадносінах з польскай дзяржавай. 12 кастрычніка 1922 года адхілены ад кіраўніцтва Гродзенскай епархіяй. У студзені 1923 годзе быў вывезены з Гродна і заключаны ў Дзерманскі Свята-Троіцкі манастыр на Валыні.

У лістападзе 1923 годзе патрыярхам Ціханам узведзены ў сан архіепіскапа. 14 кастрычніка 1924 года высланы за межы Польшчы — у Чэхаславакію. У 1925 годзе мітрапалітам Еўлогіем прызначаны вікарыем цэркваў поўдня Францыі і настаяцелем праваслаўнага сабора ў Ніцы. У 1931 г. перайшоў пад юрысдыкцыю Канстанцінопальскага Патрыярхата. З 1947 года мітрапаліт-экзарх Заходнееўрапейскага экзархата Канстанцінопальскага Патрыярхата.

Памёр у Парыжы, пахаваны на рускіх могілках Сент-Жэнэўеў-де-Буа^[1].

Зноскі

1. Сінодзік пацярпелых за веру і Царкву Хрыстовую у Гродзенскай епархіі (ХХ стагоддзе) (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 13 чэрвеня 2018. Праверана 3 лютага 2020.