Чачара

«Чачара» (італ.: La Ciociara, літаральна — Жанчына з Чачара) — ваенная драма рэжысёра Віторыа дэ Сіка з Сафі Ларэн у галоўнай ролі, якая выйшла на экраны ў 1960 годзе. Фільм з’яўляецца экранізацыяй аднайменнага рамана Альберта Маравія. Сафі Ларэн атрымала прэмію «Оскар» за найлепшую жаночую ролю — першая актрыса, якая атрымала гэтую прэмію за фільм не на англійскай мове.

Чачара
італ.: La ciociara
Жанры	драматычны фільм[1][2][…] і ваенны фільм[d]
Рэжысёр	Віторыа дэ Сіка[1][2][…]
Прадзюсар	Карла Понці
На аснове	Two Women[d]
Сцэнарыст	Cesare Zavattini[d]
У галоўных ролях	Сафі Ларэн[2][3][…] Жан-Поль Бельмандо[3][4][…] Eleonora Brown[d][3][4][…] Carlo Ninchi[d][5] Raf Vallone[d][5] Emma Baron[d][4][5] Andrea Checchi[d][4][5] Pupella Maggio[d][4][5] Antonella Della Porta[d][5] Franco Balducci[d][5] Luciano Pigozzi[d][5] Vincenzo Musolino[d][5] Ettore Mattia[d][5] Renato Salvatori[d][5][6] Mario Frera[d][4][5] Curt Lowens[d][5]
Аператар	Gábor Pogány[d]
Кампазітар	Armando Trovaioli[d]
Мастак-пастаноўшчык	Gastone Medin[d]
Кінакампанія	Compagnia Cinematografica Champion[d]
Працягласць	100 хв.
Краіны	Францыя  Італія
Мовы	італьянская мова і нямецкая
Год	1960
IMDb	ID 0054749
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Сюжэт

Фільм апавядае пра дзвюх жанчын у гады Другой сусветнай вайны ў Італіі: Чэзіру, гандлярку-удаву, і яе дачку Разэту, рэлігійную 13-гадовую дзяўчыну.

Каб пазбавіць дачку ад пастаяннага страху перад бесперапыннымі бамбардзіроўкамі англа-амерыканскай авіяцыі, Чэзіра вырашае з’ехаць з ёй у мястэчка Валекорса ў Чачарыі на поўдзень ад сталіцы, дзе яна нарадзілася і вырасла. Там яны спыняюцца ў сваякоў і чакаюць канчаткі вайны. Увесь гэты час ім даводзіцца змагацца з голадам і заўсёдным страхам перад нямецкай акупацыяй. Там жа Чэзіра і Разета знаёмяцца з Мікеле, інтэлігентным маладым чалавекам з камуністычнымі поглядамі, з якім у іх пачынаюцца добрыя сяброўскія адносіны. Мікеле ўлюбляецца ў Чэзіру, але яна не адказвае яму ўзаемнасцю, бо яе хвалюе выключна лёс дачкі і ўласнае выжыванне, а на новага прыхільніка ў яе проста няма сіл. Аднойчы ў іх селішча прыходзіць невялікі атрад немцаў, якія адыходзяць пад націскам войскаў суперніка. Яны забіраюць Мікеле з сабой у якасці правадніка. Праходзіць час, але Мікеле так і не прыходзіць назад. Чэзіра і Разета вырашаюць вярнуцца ў вызвалены да таго часу Рым, але па дарозе дадому здараецца трагедыя — у царкве аднаго невялікага мястэчка, дзе яны вырашылі адпачыць, на іх напала група мараканскіх салдат (гум’ераў) са складу войскаў Антыгітлераўскай кааліцыі, абедзвюх бежанак згвалтавалі. У Разеты пасля ўсяго перажытага здараецца глыбокая дэпрэсія: яна выглядае абыякавай да ўсяго, пачынае сустракацца з першым які трапіў і прымае ад яго ў падарунак за блізкасць дарагія панчохі… Чэзіра таксама глыбока ўзрушаная тым, што здарылася, яна шакаваная зменамі ў сваёй успрымальнай і глыбока маральнай дачкі. Спробы маці данесці да Разеты недапушчальнасць таго, што адбываецца, прыводзіць толькі да вялікай сваркі. Але ў выніку іх збліжае агульнае гора — яны даведаюцца, што Мікеле быў расстраляны немцамі.