Ян Тэнгоўскі

Ян Тэнгоўскі (польск.: Jan Tęgowski; нар. 1947) — польскі гісторык-медыевіст, прафесар Беластоцкага ўніверсітэта.

Ян Тэнгоўскі
польск.: Jan Tęgowski
Дата нараджэння	1947
Грамадзянства	Польшча
Род дзейнасці	медыявіст
Месца працы	Універсітэт Мікалая Каперніка Беластоцкі ўніверсітэт
Навуковая ступень	навуковы прафесар[d][1] (12 чэрвеня 2012), габілітаваны доктар[2] (20 чэрвеня 2000) і доктарская ступень[d][2] (2 красавіка 1986)
Альма-матар	Універсітэт Мікалая Каперніка
Узнагароды

Біяграфія

У 1975 годзе скончыў Універсітэт Мікалая Каперніка ў Торуні. У гэтым самым універсітэце атрымаў ступень доктара навук, абараніўшы дысертацыю пад назвай «Próby jednoczenia państwa polskiego w ostatnim ćwierćwieczu XIII stulecia» (1986, пад кіраўніцтвам Тадэвуша Грудзінскага^[pl]), затым габілітаваўся на аснове дысертацыі Pierwsze pokolenia Giedyminowiczów (2000). Вучонае званне прафесара атрымаў у 2012 годзе. З 2006 года дырэктар Інстытута гісторыі Універсітэта ў Беластоку. Станам на 2014 год загадчык кафедры гісторыі сярэдніх вякоў і дапаможных навук Інстытута гісторыі Універсітэта ў Беластоку.

Асноўныя кірункі даследаванняў — генеалогія і гісторыя сярэднявечча. Артыкулы публікаваліся ў Przegląd Historyczny^[pl], Studia Źródłoznawcze^[pl], Zapiski Historyczne^[pl] і Genealogia. Studia i materiały historyczne^[pl]. У 2017 годзе ўзнагароджаны медалём Камісіі нацыянальнай адукацыі^[pl].

Выбраныя публікацыі

• (wstęp) Освальд Бальцэр^[pl], Genealogia Piastów, wstęp do 2 wyd. wstęp Jan Tęgowski, Kraków: Wydawnictwo Avalon 2005.
• (wstęp) Зыгмунт Удавішэўскі^[pl], Genealogia Jagiellonów i Domu Wazów w Polsce, wstęp Jan Tęgowski, Kraków: Wydawnictwo Awalon 2005.
• (wstęp) Станіслаў Смолька^[pl], Mieszko Stary i jego wiek, wprow. Jan Tęgowski, Kraków: Wydawnictwo Avalon T. Janowski 2009.
• Rodowód kniaziów Świrskich do końca XVI wieku, Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego 2011.
• Pierwsze pokolenia Giedyminowiczów, Poznań-Wrocław 1999.
• Kanclerz kujawski Jarosław Bogoria i jego stosunki z Gelhardem de Carceribus, [w:] Personae Colligationes Facta, Toruń 1991.
• O następstwie tronu na Litwie po śmierci Olgierda, «Przegląd Historyczny», t. LXXXIV, 1993, z. 2.
• Powiązania genealogiczne wojewodów mołdawskich Bogdanowiczów z domem Giedyminowiczów w XIV i XV wieku, «Genealogia. Studia i materiały historyczne», 3, 1993.
• Bezkrólewie po śmierci Ludwika Węgierskiego a geneza unii Polski z Litwą, [w:] Studia historyczne z XIII—XV w., Olsztyn 1995.
• Przodkowie Zofii Holszańskiej, czwartej żony Władysława Jagiełły, «Genealogia. Studia i materiały historyczne», 8, 1996.
• Pochodzenie kniaziów Iwana i Fiodora Nieświckich, «Genealogia. Studia i materiały historyczne», 7, 1996.
• Sprawa przyłšczenia podola do Korony Polskiej w końcu XIV wieku, «Genealogia. Studia i materiały historyczne», 8, 1996.
• Kontakty rodzinne dynastów polskich i ruskich w średniowieczu, [w:] Między sobą. Szkice historyczne polsko-ukraińskie, pod red. T. Chynczewskiej Hennel i N. Jakowenko, Lublin 2000.
• Kilka uwag do biografii Skirgiełły Olgierdowicza, [w:] Materiały z międzynarodowej sesji lituanistycznej, pod red. G. Błaszczyka i M. Hasiuka, Poznań 2000.
• Addenda do Kodeksu dyplomatycznego Wielkopolski, «Studia źródłoznawcze», t. XXXIX.
• Zagadnienie władzy w Wielkim Księstwie Litewskim w okresie między Unią Krewską a zgonem Skirgiełły (1385—1394), «Zapiski historyczne», t. LXIV, 2001, z. 4.
• Testament ostatniego Piasta mazowieckiego, «Przegląd Historyczny», t. XCIV, 2005, z. 1.
• Stosunek Zbigniewa Oleśnickiego do unii Polski z Litwą, [w:] Zbigniew Oleśnicki książe Kościoła i mąż stanu, Kraków 2006.
• Uzupełnienia i uwagi do itinerarium Witolda Kiejstutowica, «Studia źródłoznawcze», t. XLIV. Warszawa Wydawnictwo DiG, 2006, p. 67-76