Дзік

У паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Дзік (значэнні).

Дзік (Sus scrofa), таксама вяпрук або дзікая свіння — млекакормячае з атрада парнакапытных, падатрада свінападобных, сямейства свінняў. З’яўляецца продкам свойскай свінні.

Дзік
Навуковая класіфікацыя
прамежныя рангі Дамен:  Эўкарыёты Царства:  Жывёлы Падцарства:  Эўметазоі Без рангу:  Двухбакова-сіметрычныя Без рангу:  Другаснаротыя Тып:  Хордавыя Падтып:  Пазваночныя Інфратып:  Сківічнаротыя Надклас:  Чацвераногія Клас:  Млекакормячыя Падклас:  Звяры Інфраклас:  Плацэнтарныя Надатрад:  Laurasiatheria Атрад:  Парнакапытныя Падатрад:  Suina Сямейства:  Свінні Род:  Дзікі Від:  Дзік
Міжнародная навуковая назва
Sus scrofa Linnaeus, 1758
Ахоўны статус
Выклікаюць найменшыя асцярогі IUCN 3.1 Least Concern : / 41775
Сістэматыка на Віківідах Выявы на Вікісховішчы ITIS   180722 NCBI   9823 EOL   328663 FW   104172

Агульная характарыстыка

Дзік — усяеднае парнакапытнае няжвачнае млекакормячае з роду свіней (Sus). Адрозніваецца ад свойскай свінні, якая несумненна паходзіць ад дзіка (і іншых блізкіх відаў), больш кароткім і сціснутым целам, больш тоўстымі і высокімі нагамі; акрамя таго, галава ў дзіка даўжэйшая і танчэйшая, вушы даўжэйшыя, вастрэйшыя і прытым стаячыя, вострыя, іклы мацней развіты і вастрэйшыя: у самца яны значна мацней развіты, чым у самкі.

Шчацінне, акрамя ніжняй часткі шыі і задняй часткі жывата, утварае на спіне нешта накшталт грывы. Шчацінне чорна-бурага колеру з прымешкай жаўтлявага, падшэрстак буравата-шэры, дзякуючы гэтаму агульная афарбоўка шэра-чорна-бурая, морда, хвост, ніжняя частка ног і капыты — чорныя. Стракатыя і пярэстыя асобіны рэдкія, іх лічаць нашчадкамі здзічэлых хатніх свіней. Даўжыня цела да 2 м, хвост 25 см, вышыня плячэй 95 см; вага дарослага дзіка можа дасягаць 150—200 кг.

Пашырэнне

Дзікі ў Мінскім заапарку

Пашыраны ў Еўропе, на Каўказе, у Казахстане, Сярэдняй Азіі, Сібіры, на Далёкім Усходзе, у Паўночнай Афрыцы.

У размеркаванні па біятопах адзначаецца сезоннасць. На Беларусі вясной і ўлетку дзік трымаецца пераважна хваёва-дубова-грабавых лясоў, алешнікаў і поймаў рэк, летам жыве ў тых жа стацыях і ў пошуку корму наведвае палі, увосень — пераважна ў хваёвых з дамешкам дубу і хваёва-дубова-грабавых лясах, заходзіць на поймы рэк і на ўзлескі, зімой трапляецца ў мяшаных хваёвых, хваёвых з дамешкам дубу, сухіх хваёвых лясах, алешніках. Колькасць залежыць ад клімату, корму, іншых умоў.

Асаблівасці біялогіі

Жыве невялікімі статкамі. Старыя самцы (секачы) трымаюцца пераважна паасобку, толькі на перыяд гону далучаюцца да статка.

Усяедны. Корміцца жалудамі, сцёбламі, карэнішчамі, пладамі дзікіх раслін, мышападобнымі грызунамі, лічынкамі насякомых, дажджавымі чарвямі і інш. Месцамі шкодзіць пасевам бульбы, аўса і інш.

Палавая спеласць у 2-3 гады. Гон у лістападзе-снежні. Цяжарнасць да 120 сутак, увесну нараджаецца 4-8 (часам да 10-12) парасят, якія праз 1,5-2 тыдні пакідаюць логава, у 3 мес. пераходзяць на падножны корм.

Промысел

П'ер-Жуль Мэн. Сабакі, якія напалі на дзіка. 1846

Аб’ект палявання. На Беларусі на дзікоў палявалі з часоў неаліту.

Зноскі