Стэфан Малармэ

Стэфан Малармэ^[7] (фр.: Stéphane Mallarmé; 18 сакавіка 1842(1842-03-18)^[1][2][…], Парыж^[3][4] — 9 верасня 1898(1898-09-09)^[1][2][…], Вальвен^[d][5]) — французскі паэт, які належаў спачатку да парнасцаў (друкаваўся ў зб. «Сучасны Парнас»), а пазней стаў адным з правадыроў сімвалістаў. Аднесены Полем Верленам да ліку «выклятых паэтаў».

Стэфан Малармэ
фр.: Stéphane Mallarmé
Асабістыя звесткі
Імя пры нараджэнні	фр.: Étienne Mallarmé
Дата нараджэння	18 сакавіка 1842(1842-03-18)[1][2][…]
Месца нараджэння	Парыж, Парыж[d], рэгіён Іль-дэ-Франс, Метраполія Францыі, Францыя[3][4]
Дата смерці	9 верасня 1898(1898-09-09)[1][2][…] (56 гадоў)
Месца смерці	Вальвен[d], Samois-sur-Seine[d], дэпартамент Сена і Марна, рэгіён Іль-дэ-Франс, Метраполія Францыі, Францыя[5]
Пахаванне	cemetery of Samoreau[d]
Грамадзянства	Францыя[6]
Жонка	Maria Gerhard[d]
Дзеці	Anatole Mallarmé[d] і Geneviève Mallarmé-Bonniot[d]
Месца працы	ліцэй Кандарсэ ліцэй Жансон-дэ-Саі Калеж-ліцэй Жака Дэкура[d]
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	паэт, перакладчык, пісьменнік, літаратурны крытык, мастацкі крытык, школьны настаўнік, ілюстратар
Мова твораў	французская
Узнагароды	Taylorian Lecture[d]
Подпіс
Творы ў Вікікрыніцах
Медыяфайлы на Вікісховішчы
Цытаты ў Вікіцытатніку

Біяграфія

Вучыўся ў Англіі і Францыі.

Друкаваўся з 1862 года. Зведаў уплыў Ш. Бадлера і Э. По. У эклозе «Папаўдзённы адпачынак Фаўна» (каля 1865), драматычнай паэме «Ірадыяда» (1867—69), паэмах «Ігітур» (1869), «Удача ніколі не скасуе выпадку» (1897), зборніках «Вершы» (1887), «Вершы з нагоды» (1880—98), «Вершы і проза» (1893), вершы «Проза для Дэзесента» (1885) праз полісемічны сімвал, сугестыўнасць імкнуўся да спасціжэння непасцігальнага, «звышпачуццёвага», таемнай сутнасці быцця. Яго паэзія адметная асацыятыўнасцю, меладычнасцю, адмаўленнем сінтаксічных і семантычных норм, насычана інверсіямі, прасякнута характэрнымі для эпохі дэкадансу настроямі тугі, адзіноты, безабароннасці чалавека. Аўтар філалагічных і гістарыных кніг «Англійскія словы» (1878), «Антычныя багі» (1880), зборніка тэарэтычных прац «Адхіленні» (1897), літаратурна-крытычных артыкулаў.

Беларускія пераклады

Асобныя вершы Малармэ пераклаў Андрэй Хадановіч^[8].