Уладзімір Казіміравіч Стукаліч

Уладзімір Казіміравіч Стука́ліч^[1][2] (28 кастрычніка (9 лістапада) 1856, Екабштат Курляндскай губерні, цяпер Екабпілс, Латвія — 18 кастрычніка 1918, Віцебск; Псеўданім: Веневич; Крыптанім: В. С.) — літаратуразнавец, гісторык, юрыст. У ідэйным плане прытрымліваўся заходнерускіх поглядаў на беларусаў і іх гісторыю.

Уладзімір Казіміравіч Стукаліч
Дата нараджэння	28 кастрычніка (9 лістапада) 1856
Месца нараджэння	Екабпілс, Зельбургскі кірхшпіль[d], Фрыдрыхштацкі павет[d], Курляндская губерня, Расійская імперыя
Дата смерці	18 кастрычніка 1918(1918-10-18) (61 год)
Месца смерці	Віцебск, Віцебская губерня, РСФСР
Грамадзянства	Расійская імперыя
Род дзейнасці	літаратуразнавец, юрыст, краязнавец
Альма-матар	Віцебская гімназія (1879) юрыдычны факультэт СПбДУ (1883)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Паходзіў са шляхецкай сям’і. Адразу пасля нараджэння У. Стукаліча яго бацькі пераехалі ў Віцебск. У 1867—1879 гадах вучыўся ў Віцебскай гімназіі; у 1879—1883 гадах на адміністрацыйным аддзяленні юрыдычнага факультэта Пецярбургскага ўніверсітэта.

Пачаў займацца літаратурнай дзейнасцю. Актыўна друкаваў гісторыка-літаратурныя матэрыялы ў газеце «Русский курьер» пад псеўданімам Веневіч. Працаваў над дысертацыяй «Юрыдычнае становішча гарадской абшчыны ў Заходняй Русі». Займаўся адвакацкай практыкай. Падтрымліваў сувязі з народнікамі. Арыштаваны ў студзені 1889 г.; 4 месяцы правёў у зняволенні; з-за слабога здароўя адпушчаны пад нагляд паліцыі.

У лютым 1891 года да У. Стукаліча ў Віцебск прыязджаў рускі пісьменнік Г. Успенскі, з якім Стукаліч перапісваўся з 1886 года. У 1891 годзе выйшла кніга У. Стукаліча «Беларусь і Літва», якая вытрымала яшчэ 2 выданні. Даследаваў аўтарства паэмы «Тарас на Парнасе». Член Віцебскай вучонай архіўнай камісіі. Выступаў за адкрыццё ў Віцебску ўніверсітэта. У 1893 годзе пазнаёміўся з мастаком І. Рэпіным. Даследаваў творчасць М. Нікіфароўскага і А. Сапунова (прысвяціў ім асобныя кнігі). У 1898 годзе пакінуў адвакацкую практыку і перайшоў у казённую палату. На працягу 3 гадоў жыў у Слоніме і Гродне; потым вярнуўся ў Віцебск.

Адзін з заснавальнікаў і кіраўнікоў кансерватыўна-клерыкальнай грамадскай арганізацыі Беларускі народны саюз. Расстраляны паводле прыгавору Віцебскай губернскага ЧК^[3].

Бібліяграфія

• Белоруссия и Литва: Очерки из истории городов в Белоруссии. — Витебск, 1891 (1893, 1894);
• Мальцевские заводы. — Витебск, 1894;
• Краткая заметка о белорусском наречии. — Витебск, 1895;
• Н. Я. Никифоровский: Странички из недавней старины города Витебска. — Витебск, 1900;
• М. Ковалевский: Экономический строй России. — Витебск, 1901;
• К вопросу об устройстве университета в Витебске. — Витебск, 1903;
• А. П. Сапунов: К 25-летию его ученой и литературной деятельности. — Витебск, 1905;
• Н. Я. Никифоровский: 1845—1910 годы. — Витебск, 1910

і інш.