Jacques Derrida

Jacques Derrida, (15. juli 1930, El Biar, Alžir – 8. oktobar 2004, Pariz, Francuska), francuski filozof čija su kritika zapadne filozofije i analize prirode jezika, pisanja i značenja bile vrlo kontroverzne, ali i neizmjerno uticajni u velikom dijelu intelektualnog svijeta krajem 20. vijeka.^[1] Jedan od najpoznatijih i najkreativnijih filozofa dvadesetog vijeka, bio je i osnivač „dekonstrukcije“, načina kritike ne samo književnih i filozofskih tekstova već i političkih institucija. Derridina slava je gotovo dosegla status medijske zvijezde, sa stotinama ljudi koji su punili dvorane da ga čuju kako govori, s filmovima i televizijskim programima posvećenim njemu, s bezbroj knjiga i članaka posvećenih njegovom razmišljanju.^[2][3]

Jacques Derrida
Filozofija 20. vijeka
Derrida, Pablo Secca
Biografske informacije
Rođenje	Jackie Élie Derrida 15. juli 1930 El Biar, Alžir
Smrt	9. oktobar 2004(2004-10-09) (74 godine) Pariz, Francuska
Supružnik	Marguerite Aucouturier (v. 1957)
Djeca	3, uključujući Pierre Alféri
Obrazovanje
Školovanje	École Normale Supérieure (dipl.; master, 1954; Dr. kand., 1957) Univerzitet Harvard (1956–57) Sorbona (Doctorat d'État, 1980)

Polazeći sa Heideggerovske tačke gledišta, Derrida tvrdi da metafizika utiče na čitavu filozofiju od Platona pa nadalje. Dekonstrukcija je imala ogroman uticaj u psihologiji, teoriji književnosti, kulturološkim studijama, lingvistici, feminizmu, sociologiji i antropologiji.^[3]

Kritika

Iako je kritičko ispitivanje temeljnih koncepata standardni dio filozofske prakse u zapadnoj tradiciji, rijetko se provodi tako rigorozno kao u Derridovom djelu. Njegovo pisanje poznato je po svojoj ekstremnoj suptilnosti, pomnoj pažnji prema detaljima i upornom traganju za logičkim implikacijama navodno „marginalnih“ karakteristika tekstova. Ipak, njegov rad je naišao na značajnu opoziciju među nekim filozofima, posebno onima u anglo-američkoj tradiciji. Godine 1992. prijedlog Univerziteta u Kembridžu da se Derridi dodijeli počasni doktorat izazvao je toliko kontroverzi da je univerzitet preduzeo neobičan korak stavljajući to pitanje na glasanje donova (Derrida je pobijedio); U međuvremenu, 19 filozofa iz cijelog svijeta objavilo je protestno pismo u kojem su tvrdili da je Derridino pisanje nerazumljivo, a njegove glavne tvrdnje ili trivijalne ili lažne. U istom duhu, drugi kritičari su prikazali Derridu kao antiracionalnog i nihilističkog protivnika “ozbiljnog” filozofskog mišljenja. Uprkos takvim kritikama, Derridove ideje ostaju moćna sila u filozofiji i bezbrojnim drugim poljima.^[1]