Latinski jezik je indoevropski jezik, prvobitno govoren u oblasti oko Rima, zvanoj Latium. Veliku je važnost zadobio kao formalni jezik Antičkog Rima. Svi romanski jezici, među kojima naročito španski, francuski, portugalski, italijanski i rumunski, potekli su od latinskog, dok se mnoge riječi koje se zasnivaju na latinskom mogu naći i u drugim modernim jezicima poput engleskog. Latinski alfabet, koji je izveden iz grčkog alfabeta, još uvijek je najšire korišćeni alfabet u svijetu. Smatra se da je 80 odsto naučnih engleskih izraza izvedeno iz latinskog (u velikoj mjeri putem francuskog). Pored toga, u Zapadnom svijetu je latinski jezik služio preko hiljadu godina kao lingua franca, tj. učeni jezik nauke i politike, da bi ga napokon u 18. vijeku zamijenio francuski, a krajem 19. vijeka engleski. Crkveni latinski je i dalje jezik rimokatoličke crkve, pa prema tome i zvanični jezik Vatikana.
 | Ovaj članak ili neki od njegovih odlomaka nije dovoljno potkrijepljen izvorima (literatura, veb-sajtovi ili drugi izvori). |
Prepoznat je niz faza razvoja jezika, svaka od kojih se razlikuje po neznatnim razlikama u leksiku, upotrebi, pravopisu i sintaksi.[1] Stroge klasifikacijske pravila ne postoje; različiti učenjaci ističu različite osobine.[2]
Najraniji oblik latinskog jezika koji nam je poznat jest starolatinski, takođe poznat kao arhaični ili rani latinski, na kojem se govorilo u Rimskom kraljevstvu, koje je tradicionalno osnovano 753. godine prije nove ere, kroz kasnije razdoblje Rimske Republike,[3][4] sve do 75 godine prije nove ere, odnosno do doba klasične latine.[5] To je dokumentirano i u natpisima i u nekim od najranijih latinskih literarnih djela koja su nam došla, poput komedija Plauta i Terencija. Latinski alfabet je razvijen na osnovi etruščanskog alfabeta. Kasnije, pisanje se promijenilo s prvobitnog s desna nalijevo tijekom srednjovjekovnog pisanje uključuje okretanje natpisa na desnu stranu, na ono što je na kraju striktno postalo pismo s lijeva nadesno.
U kasnijem razdoblju republike i u prvim godinama postojanja carstva, otprilike od 75. pne do 200. godine nove ere, razvila se nova klasična latinska,[6][7] svjesno stvaranje govornika, pjesnika, povjesničara i drugih pismenih ljudi koji su napisao velika književna djela koja su se predavale u gramatičkim i retoričkim školama. Suvremene gramatike potječu iz tih škola, koje su bile neka vrsta neformalnih jezičnih akademija, koje su se bavile održavanjem i očuvanjem pismene riječi.
Kasni latinski je vrsta pisane latine koja se koristila u 3-6 vekovima.[8] Počeo se odvajati od klasičnih oblika bržim tempom. Karakterizira ga šira upotreba prijedloga i redoslijed riječi, koji je, na primjer, bliži modernim romanskim jezicima.
Na kraju je latinski postao odvojeni oblik pisanja, gdje je općenito prihvaćen oblik percipiran kao odvojeni jezik.
Latinsko pismo se sastoji od narednih slova: ABCDEFGHIKLMNOPQRSTYXUVZ
- Bennett, Charles E. Latin Grammar (Allyn and Bacon, Chicago, 1908)
- N. Vincent: "Latin", in The Romance Languages, M. Harris and N. Vincent, eds., (Oxford Univ. Press. 1990), ISBN 0-19-520829-3
- Waquet, Françoise, Latin, or the Empire of a Sign: From the Sixteenth to the Twentieth Centuries (Verso, 2003) ISBN 1-85984-402-2; translated from the French by John Howe.
- Wheelock, Frederic. Latin: An Introduction (Collins, 6th ed., 2005) ISBN 0-06-078423-7
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
