Saksofon

Saksofon je muzički instrument izrađen od metala, ali se uvrštava među drvene duhačke instrumente zbog svoje mehanike (čunjasta cijev i tehnika su slične oboi) i originatora tj. faktora koji proizvodi ton (jednostrukog jezička koji je sličan klarinetovom). Sastoji se od jezička, usnika, lulice i samog tijela instrumenta.^[1]

Saksofon
Saksofon
Klasifikacija	Drveni puhački instrument
Raspon tonova
Srodni instrumenti	oboa, klarinet

Historija

Saksofon je izumio 1840. godine Adolphe Sax, poznati tvorac limenih duhačkih instrumenata, te ga prijavljuje 1846. kao patent od 7 instrumenata. Saksofon je jedan od rijetkih instrumenata koji je nazvan po svom izumitelju.^[2]

Antoine Joseph Sax vodio se iskustvima dotadašnjih instrumenata, pa saksofon ima usnik sličan klarinetu, mehanizam i prstna tehnika najsličniji su mu oboi.

U početku se saksofon koristi samo u vojnim orkestrima i to najviše u Francuskoj, Belgiji, Engleskoj i SAD-u. U simfonijskim orkestrima upotrebljava se vrlo rijetko, uglavnom za izvođenje solo dionica. Veliki muzičari poput Hector Berlioza, Gioachino Rossinia i Straussa ubrzo zapažaju zvučne sposobnosti ovog novog instrumenta i počinju ga koristiti u svojim muzičkim kompozicijama.

Saksofon svoju slavu stiče tek krajem 20-tih kada se njegova primjena i afirmacija pronalazi u jazz muzici. U tom periodu u Americi se proizvodi više od 100.000 saksofona, a do kraja desetljeća svira ga milion i po Amerikanaca, neki bolje, a neki lošije. Ubrzo je postao jedan od najviše upotrebljavanih i najomiljenijih instrumenata širom svijeta, sinonim u jazz muzici 20. vijeka. Danas se saksofon često pojavljuje u rock i pop muzici kao i u jazzu i to u solističkim dionicama.

Vrste saksofona

Različite vrste saksofona

Porodica saksofona obuhvata sedam instrumenata od alta do basa. Najviše se upotrebljavaju sopran, alt, tenor i bariton, dok se za početak učenja koristi najčešće alt saksofon.

Osnovne registarske varijante:

• Sopranino
• Sopran
• Alt
• Tenor
• Bariton
• Bas
• Kontrabas

Transponiraju naizmjenično još u "Es" (ili "F") i "B" (ili "C", tj. bez transpozicije), pomičući se još – ovisno od registara – za jednu, dvije ili tri oktave naniže.^[3]