Δημοτική γλώσσα
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η δημοτική γλώσσα είναι η σύγχρονη ιδιωματική μορφή της ελληνικής γλώσσας. Ο όρος χρησιμοποιείται από το 1818. Αναφέρεται ιδίως στη μορφή της γλώσσας που προήλθε φυσιολογικά από την αρχαία ελληνική γλώσσα σε αντίθεση με τη λόγια αρχαΐζουσα καθαρεύουσα, που αποτελούσε την επίσημη γλώσσα του ελληνικού κράτους μέχρι το 1976. Και οι δύο συμπλήρωναν η μια την άλλη σε ένα τυπικό παράδειγμα διγλωσσίας μέχρι την οριστική επίλυση του γλωσσικού ζητήματος στην Ελλάδα υπέρ της δημοτικής.
(δείτε επίσης: Ελληνικό αλφάβητο) | |
Πρωτοελληνική (περ. 3000 π.Χ.) | |
Μυκηναϊκή (περ. 1600–1200 π.Χ.) | |
Ομηρική (περ. 1200–800 π.Χ.) | |
Αρχαία ελληνική (περ. 800–300 π.Χ.) Διάλεκτοι: Αιολική, Αρκαδοκυπριακή, Αττική–Ιωνική, Δωρική, Παμφυλιακή, Ομηρική Μακεδονική | |
Ελληνιστική Κοινή (περ. από 330 π.Χ. ως 700)
| |
Μεσαιωνική ελληνική (περ. 700–1700) | |
Νέα ελληνική γλώσσα (από το 1700) Ιδιώματα: Δημοτική, Καθαρεύουσα, Αττικισμός Διάλεκτοι: Καππαδοκική, Κατωιταλική , Κρητική, Κυπριακή, Ποντιακή, Ρωμανιώτικη, Τσακωνική | |
Άλλες μορφές (από 19ο/20ό αιώνα) Ελληνικός κώδικας Μπράιγ, Ελληνική νοηματική γλώσσα, Κώδικας Μορς | |
Το 1910, ο Εκπαιδευτικός Όμιλος, σωματείο με σκοπό την προσπάθεια αναμόρφωσης της ελληνικής εκπαίδευσης, υποστήριξε τη διδασκαλία της δημοτικής γλώσσας. Το 1917, η κυβέρνηση Βενιζέλου καθιέρωσε τη δημοτική γλώσσα στο δημοτικό σχολείο[1],[2][3]. Το νέο αναγνωστικό Τα Ψηλά Βουνά αλλά και άλλα βιβλία στη δημοτική χρησιμοποιήθηκαν μέχρι το 1920, όταν έπεσε η κυβέρνηση και τερματίστηκε η μεταρρύθμιση[4]. Μια ακόμη προσπάθεια εφαρμογής της μεταρρύθμισης αυτής πραγματοποιήθηκε την περίοδο 1922-1925, αλλά χωρίς επιτυχία.
Το 1930, με υπουργό Παιδείας τον Γ. Παπανδρέου, ψηφίστηκε ο Νόμος 5045 σύμφωνα με τον οποίο η δημοτική γλώσσα έπρεπε να διδάσκεται στις τέσσερις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου, ενώ στις δύο τελευταίες διδασκόταν μαζί με την καθαρεύουσα[5].
Κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης της Ελλάδας από τον Ιωάννη Μεταξά, ανατέθηκε στον Μανόλη Τριανταφυλλίδη, το 1939, η έκδοση γραμματικής για τη δημοτική γλώσσα, η Νεοελληνική Γραμματική[6].
Η κυβέρνηση Παπανδρέου, το 1964, ξαναέφερε τη δημοτική γλώσσα στην εκπαίδευση μέσα από τη μεταρρύθμιση Παπανούτσου, μια μεταρρύθμιση με μικρή διάρκεια ζωής (μέχρι το 1965)[7][8][9].
Το 1976, με τον νόμο 309/30.04.1976 «Περί οργανώσεως και διοικήσεως της Γενικής Εκπαιδεύσεως» του υπουργού Παιδείας Γεωργίου Ράλλη, νομοθετήθηκε η χρήση της δημοτικής γλώσσας στην εκπαίδευση.[10]