Παπούα Νέα Γουινέα
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Παπούα Νέα Γουινέα[8] (αγγλικά: Papua New Guinea, επίσημα: Independent State of Papua New Guinea) είναι νησιωτικό κράτος στην Ωκεανία, που βρίσκεται βόρεια της Αυστραλίας και νότια του Ισημερινού και περιλαμβάνει το ανατολικό τμήμα της νήσου της Νέας Γουινέας και μερικά συμπλέγματα νησιών. Πρωτεύουσα είναι το Πορτ Μόρεσμπι. Αποτελεί ανεξάρτητο κράτος από το 1975. Είναι από τις πλέον αγροτικές περιοχές στον κόσμο, καθώς μόνο το 18% του συνολικού πληθυσμού ζουν στις πόλεις.[9] Η χώρα επίσης αποτελεί μία από τις πλέον ανεξερεύνητες στον κόσμο, τόσο πολιτιστικά όσο και γεωγραφικά.
| Ανεξάρτητο Κράτος της Παπουασίας-Νέας Γουινέας Independent State of Papua New Guinea Independen Stet bilong Papua Niugini | |||
|---|---|---|---|
| |||
.svg) Η θέση της Παπούας Νέας Γουινέας (πράσινο) | |||
| και μεγαλύτερη πόλη | Πορτ Μόρεσμπι 9°28′47″S 147°11′22″E | ||
| Αγγλικά και Χίρι Μότου, Τοκ Πίτζιν (όλες επίσημες)[3] | |||
| Ενιαία Συνταγματική Κοινοβουλευτική Μοναρχία | |||
| Κάρολος Γ΄ Μπομπ Νταντάε Τζέιμς Μαράπε | |||
| Ανεξαρτησία - Κηρύχθηκε (αυτοκυβέρνηση) - Αναγνωρίστηκε και Ισχύον Σύνταγμα | από την Αυστραλία 1η Δεκεμβρίου 1973 16 Σεπτεμβρίου 1975 | ||
| • Σύνολο • % Νερό • Σύνορα Ακτογραμμή | 462.840 km2 (55η) 2 820 km 5.152 km | ||
| Πληθυσμός • Εκτίμηση 2021 • Απογραφή 2011 • Πυκνότητα | 11.781.559[4] (82η) 7.275.324[5] 25,5 κατ./km2 (196η) | ||
| ΑΕΠ (ΙΑΔ) • Ολικό (2019) • Κατά κεφαλή | 32,382 δισ. $[6] 3.764 $[6] | ||
| ΑΕΠ (ονομαστικό) • Ολικό (2019) • Κατά κεφαλή | 21,543 δισ. $[6] 2.504 $[6] | ||
| ΔΑΑ (2021) |  0,558[7] (156η) – μεσαίος | ||
| Νόμισμα | Κίνα Παπούα-Νέας Γουινέας (PGK) | ||
| AEST, BST (UTC +10,+11) | |||
| Internet TLD | .pg | ||
| Οδηγούν στα | αριστερά | ||
| Κωδικός κλήσης | +675 | ||
Πληθυσμοί από Μελανήσιους και Παπούα κατοικούσαν στην περιοχή όπου βρίσκεται η σημερινή χώρα πριν από χιλιάδες χρόνια. Τα λείψανα από την παρουσία ανθρώπων ανάγονται σε 50.000 χρόνια πριν. Στα υψίπεδα της Νέας Γουινέας αναπτύχθηκε αυτόνομα η γεωργία πριν από 9.000 χρόνια. Τον 18ο αιώνα εισήχθη στη Νέα Γουινέα η γλυκοπατάτα, αφού προηγουμένως έφτασε στις Μολούκες από την Πορτογαλία, που την είχαν μεταφέρει από τον Νέο Κόσμο[10] Από τον 16ο αιώνα Ευρωπαίοι θαλασσοπόροι εντόπισαν μέρος των ακτών της χώρας. Ο πρώτος Ευρωπαίος που έφτασε στα νησιά ήταν ο Αντόνιο ντ' Αμπρέου το 1512. Αυτός ακολουθήθηκε από τον Ίνιγκο Ορτίς δε Ρέτες, ο οποίος ανακήρυξε τα νησιά κτήση της Ισπανίας, το 1545. Στον τελευταίο οφείλεται και το όνομα Νέα Γουινέα, επειδή είχε παρατηρήσει την ομοιότητα των ανθρώπων του νησιού με εκείνους που είχε δει νωρίτερα στον Κόλπο της Γουινέας. Η ορεινή ενδοχώρα της νησιωτικής χώρας παρέμενε ανεξερεύνητη έως το τέλος του 19ου αιώνα. Η μαλαϊκή λέξη «Παπούα» περιγράφει τα σγουρά μαλλιά των Μελανήσιων κατοίκων.
Το 1884 οι νοτιοανατολικές περιοχές της Νέας Γουινέας καταλαμβάνονται από τους Βρετανούς ενώ οι νοτιοδυτικές από τους Γερμανούς. Η Ολλανδία έθεσε υπό τον έλεγχό της το 1898 μεγάλο μέρος της Νέας Γουινέας (ο καθορισμός των συνόρων είχε γίνει ήδη από το 1855). Το 1904 η Αυστραλία αναλαμβάνει τον έλεγχο του βρετανικού τομέα και το 1906 η αποικία έγινε μέλος της Κοινοπολιτείας της Αυστραλίας, λαμβάνοντας την ονομασία Γη της Παπουασίας. Ο στόλος της Αυστραλίας έφτασε στον γερμανικό τομέα το 1914 και επέβαλε παράδοση άνευ όρων. Το 1920, η Κοινωνία των Εθνών ανέθεσε στην Αυστραλία την εντολή διοίκησης της άλλοτε γερμανικής Νέας Γουινέας και του αρχιπελάγους Βίσμαρκ. Από το 1942 έως το 1945 η περιοχή τελεί υπό Ιαπωνική κατοχή. Το 1946 τα Ηνωμένα Έθνη έδωσαν εντολή διοίκησης της βόρειας Νέας Γουινέας και του αρχιπελάγους Βίσμαρκ στην Αυστραλία. Το καθεστώς του δυτικού τμήματος του νησιού παρέμεινε υπό αμφισβήτηση. Η Ινδονησία διεκδίκησε και έλαβε εντολή από τον ΟΗΕ (1963) να προσαρτήσει το δυτικό τμήμα, το οποίο αποτελεί επαρχία της. Στο ανατολικό τμήμα ο έλεγχος δόθηκε στην Αυστραλία, η οποία παραχώρησε καθεστώς αυτοκυβέρνησης, το 1973.
Στις 16 Σεπτεμβρίου του 1975 η Παπούα Νέα Γουινέα απέκτησε την ανεξαρτησία της και πρώτος πρωθυπουργός έγινε ο Μάικλ Σομάρε.
Μετά την ανεξαρτησία μέγα ζήτημα για τη χώρα έγινε το αυτονομιστικό κίνημα στο Μπουγκαινβίλ και ο εμφύλιος πόλεμος που αναζωπυρώθηκε (το πρώτο κίνημα ήταν το 1975-76), με απολογισμό περισσότερους από 2.000 νεκρούς την περίοδο από το 1988 έως το 1997. Το 2005, χρονιά που πέθανε από ελονοσία ο ηγέτης των ανταρτών στο νησί, Φράνσις Όνα[11], διεξήχθησαν οι πρώτες εκλογές για την ανάδειξη αυτόνομης κυβέρνησης και πρόεδρος εξελέγη ο Τζόζεφ Καμπούι[12]. Ο τελευταίος απεβίωσε[13] από καρδιακή προσβολή το 2008 και τον διαδέχθηκε ο Τζον Ταμπινάμαν.
Ιστορικό του πολέμου
Αφορμή για την αναζωπύρωση του 1988 ήταν η δολιοφθορά από αυτονομιστές αντάρτες σε ορυχεία χαλκού[14] στο νησί, τον Απρίλιο. Τον επόμενο χρόνο η κυβέρνηση κήρυξε την επαρχία σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, στέλνοντας δυνάμεις ασφαλείας (2.000 άτομα) για να καταστείλουν την αποσχιστική δράση των ανταρτών. Παρ' όλα αυτά, η βία συνεχίστηκε και τον Μάρτιο του 1990 η κυβέρνηση επέβαλε οικονομικό αποκλεισμό στο Μπουγκαινβίλ. Αποτέλεσμα αυτού ήταν ο Επαναστατικός στρατός, που είχε ηγέτη τον Φράνσις Όνα, να ανακηρύξει μονομερώς την ανεξαρτησία του νησιού (Μάιος 1990). Προσωρινός πρόεδρος αυτοανακηρύχθηκε ο Όνα, αλλά η κεντρική κυβέρνηση ακύρωσε την εν λόγω ενέργεια. Οι ενέργειες αυτές οδήγησαν τους αυτονομιστές να ανακαλέσουν την απόφαση για ανεξαρτησία και να αρχίσουν διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση για το πολιτικό καθεστώς του νησιού. Ωστόσο, οι συνομιλίες απέβησαν άκαρπες και οι μάχες συνεχίστηκαν έως το 1993. Υπολογίζεται ότι εξαιτίας του οικονομικού αποκλεισμού στο νησί έχασαν τη ζωή τους 3.000 άνθρωποι. Παράλληλα, η Διεθνής Αμνηστία καταδίκασε τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και από τις δύο πλευρές. Η κυβέρνηση του Ράμπι Ναμάλιου κατηγορήθηκε για συνοπτικές εκτελέσεις αυτονομιστών και για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στα μέσα του 1994 άρχισαν νέες συνομιλίες, που οδήγησαν στην υπογραφή συμφωνίας για κατάπαυση του πυρός, ανάμεσα στην κυβέρνηση του Τζούλιους Χαν και τον στρατιωτικό διοικητή των ανταρτών, Σαμ Καουόμα. Ο οικονομικός αποκλεισμός του Μπουγκαινβίλ άρθηκε και τον Δεκέμβριο του ιδίου χρόνου εγκαταστάθηκε στο νησί ειρηνευτική δύναμη, αποτελούμενη από το Βανουάτου, τα Φίτζι και την Τόνγκα, υπό την εποπτεία της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας. Εγκαταστάθηκε νέα προσωρινή κυβέρνηση, την οποία όμως αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν οι αντάρτες, με αποτέλεσμα να συνεχιστούν οι πολεμικές συγκρούσεις. Ο επικεφαλής της προσωρινής κυβέρνησης του Μπουγκαινβίλ, Τεοντόρ Μιριούνγκ, δολοφονήθηκε τον Οκτώβριο του 1996. Την επόμενη χρονιά αντάρτες και κυβέρνηση συμφώνησαν σε ανακωχή και δόθηκε τέλος σε μία διαμάχη που διήρκεσε 9 χρόνια και στοίχισε τη ζωή σε 10.000 ανθρώπους[15]. Νωρίτερα, η κυβέρνηση του Χαν είχε αποφασίσει να χρησιμοποιήσει μισθοφορικές δυνάμεις για να αντιμετωπίσει τους αυτονομιστές αντάρτες.[16] Η ιστορική ειρηνευτική συμφωνία υπογράφηκε στις 30 Αυγούστου του 2001 στην Αράουα[17].
Νεότερη ιστορία
Το 1997 η χώρα επλήγη από τη χειρότερη ξηρασία έπειτα από μισό αιώνα, που αποδόθηκε στο φαινόμενο Ελ Νίνιο. Τον Σεπτέμβριο η νέα κυβέρνηση του Μπιλ Σκέιτ κήρυξε εθνική καταστροφή. Μετά την παραίτηση του Σκέιτ, το 1999, η νέα κυβέρνηση του Μεκέρε Μοράουτα προέβη σε οικονομικές μεταρρυθμίσεις. Στα πλαίσια αυτών, η κυβέρνηση κινήθηκε προς τη μείωση των στρατιωτικών δυνάμεων της χώρας, με σκοπό να περιοριστούν οι αμυντικές δαπάνες. Η απόφαση αυτή προκάλεσε την ανταρσία του στρατού, που ζήτησαν την παραίτηση της κυβέρνησης. Υπό το βάρος των εξελίξεων αυτών, η κυβέρνηση υπαναχώρησε στα σχέδιά της και οι φοιτητικές διαδηλώσεις τερματίστηκαν. Οι εκλογές του 2002 διεξήχθησαν σε κλίμα έντασης, κατά το οποίο σκοτώθηκαν 25 άνθρωποι. Μετά τις εκλογές επανήλθε στην εξουσία ο βετεράνος πολιτικός Μάικλ Σομάρε, ο οποίος σχημάτισε κυβέρνηση συνασπισμού με 7 κόμματα. Στις εκλογές του 2007 ελήφθησαν όλα τα απαραίτητα μέτρα[18] και αποφεύχθηκαν τα έκτροπα. Τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς η χώρα επλήγη από φονικές πλημμύρες[19].
Η Παπούα Νέα Γουινέα έχει έκταση 462.840 τ.χλμ.. Την ηπειρωτική χώρα χωρίζει η οροσειρά Owen Stanley με κορυφέϛ που ξεπερνούν τα 4.000 μέτρα. Το μεγαλύτερο μέρος της χώρας αποτελείται από το ανατολικό μισό του νησιού Νέα Γουινέα όπου βρίσκονται και οι μεγαλύτερες πόλεις, το Πορτ Μόρεσμπι και το Λάε. Άλλα μεγάλα νησιά είναι η Νέα Ιρλανδία, η Νέα Βρετανία, το Μανούς και το Μπουγκαινβίλ. Πολυάριθμα νησιά βρίσκονται στη Θάλασσα του Σολομώντα, τη Θάλασσα των Κοραλλίων και το Αρχιπέλαγος του Βίσμαρκ, που αποτελείται από περίπου 200 νησιά και σκοπέλους, με μεγαλύτερο τη Νέα Βρετανία. Τα Νησιά του Ναυαρχείου βρίσκονται στα βόρεια της Νέας Γουινέας και μεγαλύτερα από αυτά είναι το Μάνους και το Ραμπούτγιο.
Στο ανατολικό τμήμα του νησιού εκτείνονται ορεινές αλυσίδες, όπως η οροσειρά Βίσμαρκ (ψηλότερη κορυφή της τα 4.509 μ.), η Κεντρική Οροσειρά και η οροσειρά του Βίκτωρα Εμμανουήλ. Στην οροσειρά Όουεν Στάνλεϊ και σε άλλες περιοχές συναντά κανείς ηφαίστεια. Πολλά από αυτά είναι ενεργά, όπως ένα στο νησί Καρκάρ, με ηφαιστειακό κώνο άνω των 1000 μ. Στο κέντρο της χώρας η ορεινή περιοχή ορίζεται στα βόρεια από τις ποτάμιες κοιλάδες. Από την άλλη πλευρά, ποτάμιες κοιλάδες κατέρχονται και προς τον Κόλπο Παπούα. Στα υψίπεδα βρίσκεται μια από τις πλέον πυκνοκατοικημένες ζώνες του νησιού, με δολίνες, κατολισθήσεις και ζώνες με καρστική μορφολογία. Τη χώρα διαρρέουν αρκετοί ποταμοί, όπως ο Φλάι στα νότια (που είναι και ο μεγαλύτερος στο κράτος), ο Σέπικ από τα βορειοδυτικά, ο Ραμού από τα νοτιοανατολικά και ο Πουράρι. Οι ακτές έχουν γενικά μεγάλο ύψος και παρουσιάζουν έντονο διαμελισμό, ειδικά στη χερσόνησο Παπούα. Στις παρυφές της υφαλοκρηπίδας βρίσκουμε νησιά, όπως τα Τρομπιάντ, Λουσανκάι, Εντρεκαστό και άλλα. Στα νότια του νησιού συναντά κανείς μεγάλες πεδιάδες.
Κλίμα
Το κλίμα στα νησιά του αρχιπελάγους Βίσμαρκ είναι υγρό και θερμό. Οι θερμοκρασίες ποικίλλουν ανάλογα με το υψόμετρο. Σε υψόμετρο πάνω από 1.500 μ. το κλίμα γίνεται ορεινό ισημερινό. Η μέση τιμή της θερμοκρασίας είναι 28 βαθμούς Κελσίου, στη στάθμη της θάλασσας. Οι βροχοπτώσεις είναι άφθονες και συχνές, επηρεαζόμενες από τους βορειοδυτικούς μουσώνες (περίοδος από Δεκέμβριο έως Απρίλιο). Στην οροσειρά Βίσμαρκ παρατηρούνται οι μεγαλύτερες βροχοπτώσεις, της τάξεως των άνω των 5.000 χιλιοστών ετησίως. Οι περιβαλλοντικές καταστροφές είναι συχνό φαινόμενο στη χώρα. Ξηρασίες, πλημμύρες και άλλα φυσικά φαινόμενα έχουν προκαλέσει μεγάλες καταστροφές και απώλειες ζώων. Στις 17 Ιουλίου του 1998, περισσότεροι από 2.000 άνθρωποι βρήκαν τον θάνατο από τσουνάμι έπειτα από σεισμική δόνηση μεγέθους 7 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ[20].
Βλάστηση
Τα δάση καλύπτονται από βλάστηση ισημερινού τύπου. Ωστόσο, η χλωρίδα είναι αρκετά διαφοροποιημένη και σχετίζεται με τις διακυμάνσεις του κλίματος. Στον ορεινό λειμώνα που συναντάται στα ψηλότερα τμήματα του νησιού, βρίσκει κανείς αλπικά φυτά. Χαμηλότερα βρίσκονται δάση από κωνοφόρα και μετά τα 3.000 μ. αυτά αλλάζουν σε ορεινό ισημερινό δάσος. Στις περιοχές που βρέχει λιγότερο, συναντώνται σαβάνες με ψηλές πόες και μεμονωμένα δέντρα. Αναφορικά με την πανίδα, στο νησί ζουν πολλά και πολύχρωμα πουλιά (όπως ο περίφημος παπαγάλος κακατούα, το πουλί του παραδείσου (παραδεισία η ροδόλφιος) και ο καζουάριος. Συναντώνται και λίγα θηλαστικά, όπως ο φασκωλόμυς (μαρσιποφόρο), ο υδρόμυς και ο αγριόχοιρος.
Χαρακτηριστικό της χώρας είναι η μεγάλη δημογραφική ποικιλία καθώς υπολογίζεται ότι χρησιμοποιούνται πάνω από 750 διαφορετικές γλώσσες σε ακόμα περισσότερες φυλές. Ο παλαιότερος λαός είναι οι Πυγμαίοι, οι οποίοι έχουν αναμειχθεί με διάφορους πληθυσμούς (καλούνται Νεγκρίτο στη Νέα Γουινέα). Οι περισσότεροι κάτοικοι ανήκουν στην εθνοτική ομάδα των Παπούα. Από τους Παπούα, σημαντικές ομάδες είναι οι Οροκόλο, που βρίσκονται στον Νότο και είναι γνωστοί και ως «λαοί της θάλασσας». Πολυάριθμοι είναι και οι Γκογκοντάρα, Νταουντάι, Γκοϊγκάλα, οι Κουκουκούκου που ζουν στα βουνά και πλήθος άλλων. Στα βορειοανατολικά κατοικούν αποκλειστικά Μελανήσιοι, ενώ υπάρχουν επίσης Πολυνήσιοι και Μικρονήσιοι. Οι πρόγονοι αυτών ήρθαν πριν από 4.000 χρόνια. Από άλλες χώρες, κατοικούν Κινέζοι, Ευρωπαίοι, Αυστραλοί και Φιλιππινέζοι.
Ο συνολικός πληθυσμός της χώρας είναι 7.275.324[5] κάτοικοι, σύμφωνα με την απογραφή του 2011. Ο ρυθμός αύξησης του πληθυσμού είναι 1,67% (εκτίμηση 2018). Ο ρυθμός γεννήσεων ήταν 23,3 γεννήσεις/1000 πληθυσμού και θανάτων 6,6 θάνατοι/1000 πληθυσμού (εκτίμηση 2018).[21] Οι περισσότεροι από τους κατοίκους ζουν σε παραδοσιακές κοινωνίες και ασχολούνται με τη γεωργία, με πρωτόγονα μέσα. Οι κοινωνίες αυτές αναγνωρίζονται με βάση το Σύνταγμα[22]. Βάση της κοινωνίας αποτελεί η οικογένεια. Η κυβέρνηση έχει θεσπίσει νομοθεσία με βάση την οποία δίνεται προτεραιότητα στη γεωργική εκμετάλλευση από τους αυτόχθονες κατοίκους. Αναγνωρίζονται «εθιμικοί τίτλοι ιδιοκτησίας».[23] Οι απαλλοτριωμένες εκτάσεις είτε βρίσκονται στην κατοχή ιδιωτών είτε αποτελούν δημόσιο κτήμα. Οι ελεύθεροι τίτλοι ιδιοκτησίας (Freehold Title) μπορούν να αποκτηθούν μόνο από πολίτες της Παπούα Νέας Γουινέας.[24]
Η αύξηση του πληθυσμού χαρακτηριζόταν από πολύ παλιά από αργούς ρυθμούς. Ωστόσο την τελευταία δεκαετία η κατάσταση αντιστράφηκε. Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 65,3 χρόνια (63,4 χρόνια οι άνδρες και 67,4 οι γυναίκες).[25] Μέγα πρόβλημα παραμένουν οι μολύνσεις από τους ιούς HIV και AIDS. Τα κρούσματα είναι τα περισσότερα στην περιοχή του Ειρηνικού. Η χώρα είναι η τέταρτη στην περιοχή Ασίας- Ειρηνικού που πληροί τα κριτήρια για γενικευμένη επιδημία HIV/AIDS.[26] Στις αγροτικές περιοχές μείζον πρόβλημα αποτελεί η έλλειψη ενημέρωσης για τον ιό.
Γλώσσα
Η χώρα έχει τις περισσότερες γλώσσες (όχι διαλέκτους) από οποιαδήποτε άλλη. Ομιλούνται 820 τοπικές διάλεκτοι και αντιπροσωπεύουν το 12% των τοπικών διαλέκτων παγκοσμίως. Οι ιθαγενείς γλώσσες ταξινομούνται σε δύο μεγάλες ομάδες: στις αυστραλονησιακές γλώσσες και στις μη αυστραλονησιακές ή γλώσσες Παπούα.
Με εξαίρεση το Βανουάτου, η Παπούα Νέα Γουινέα έχει τη μεγαλύτερη πυκνότητα γλωσσών από οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο, με 7.000 ομιλητές ανά γλώσσα.
Θρησκεία
Οι δικαστικές και οι κυβερνητικές πρακτικές τηρούν το συνταγματικό δικαίωμα της ελευθερίας έκφρασης, λόγου και θρησκείας. Δεν έχει υιοθετηθεί καμία νομοθεσία που να περιορίζει αυτά τα δικαιώματα, με εξαίρεση τους περιορισμούς στη δραστηριότητα των Μουσουλμάνων στη χώρα, που επιβλήθηκαν από τον προηγούμενο ανώτατο δικαστή.
Αναφορικά με τη χριστιανική θρησκεία, σύμφωνα με την απογραφή του 2000 το 96% των πολιτών είναι μέλη της Χριστιανικής Εκκλησίας. Πολλοί πολίτες, ωστόσο, συνδυάζουν τη χριστιανική λατρεία με μερικές προχριστιανικές και παραδοσιακές πρακτικές των αυτοχθόνων.
Σύμφωνα με την ίδια απογραφή, οι Χριστιανοί κατανέμονται ως εξής:
- Ρωμαιοκαθολικοί (27,0%)
- Λουθηρανοί Ευαγγελιστές (19,5%)
- Ενωμένη Εκκλησία (11,5%)
- Αντβεντιστές 7ης Ημέρας (10,0%)
- Πεντηκοστιανοί (8,6%)
- Ευαγγελικοί (5,2%)
- Αγγλικανοί (3,2%)
- Βαπτιστές (2.5%)
- Εκκλησία του Χριστού (0,4%)
- Στρατός Σωτηρίας (0,2%)
- Μάρτυρες του Ιεχωβά (0,1%)[27]
- Άλλοι Χριστιανοί (8,0%)
Οι μειονοτικές θρησκείες είναι μεταξύ άλλων οι Μπαχάι (15.000 ή 0,3%), ενώ οι Μουσουλμάνοι είναι 1.000 με 2.000 ή περίπου 0,04%, (πρόκειται κυρίως για ξένους φοιτητές με αφρικανική και νοτιοασιατική καταγωγή). Σε όλη τη χώρα είναι ενεργές και μη παραδοσιακές χριστιανικές εκκλησίες και μη χριστιανικές θρησκευτικές ομάδες. Υπάρχουν επίσης και ξένοι ιεραπόστολοι.
Οι παραδοσιακές θρησκείες είναι συχνά ανιμιστικές και πολλές φορές τείνουν να συμπεριλαμβάνουν στοιχεία από την αρχαία λατρεία. Επικρατούσα δοξασία μεταξύ των παραδοσιακών φυλών είναι η masalai, που είναι τα κακά πνεύματα. Αυτά ευθύνονται για «δηλητηρίαση» ανθρώπων, προξενώντας θάνατο και καταστροφή.[28][29] Οι αυτόχθονες πιστεύουν στην επικοινωνία μεταξύ των ζωντανών και των νεκρών. Χαρακτηριστικά είναι η πίστη στα πνεύματα, η λατρεία των κρανίων και η δύναμη ή μαγική ουσία, που καλείται «μάννα». Πολλές φορές η δεισιδαιμονία και οι προλήψεις των ιθαγενών θυμίζουν Μεσαίωνα, όπως στην περίπτωση πίστης στη μαγεία[30].
Η Παπούα-Nέα Γουινέα διαθέτει πλούσια αποθέματα πλουτοπαραγωγικών πόρων όπως χρυσό, χαλκό, άργυρο, κοβάλτιο, πετρέλαιο (συστηματική εκμετάλλευση από το 2004), φυσικό αέριο κ.α. Η Αυστραλία είναι ο μεγαλύτερος χορηγός βοήθειας προς τη χώρα. Ο πληθυσμός στα νησιά (85% του συνόλου) ζει από τη γεωργία. Καλλιεργούνται κοκοφοίνικες, αραχίδες, παπάγια, μανιόκα, καουτσούκ, φρούτα του πάθους, καφές, κακάο και άλλα φυτά. Επίσης, αναπτυγμένη είναι και η αλιεία, ψαριών και μαργαριταριών. Ο τομέας αυτός είναι πιο ανεπτυγμένος από την κτηνοτροφία. Ο βιομηχανικός τομέας περιορίζεται στην επεξεργασία ειδών διατροφής και ρούχων. Μόλις το 3% της γης ανήκει στους πολίτες, εξαιτίας της υπάρχουσας νομοθεσίας. Τα εξαγώγιμα είδη είναι κυρίως ο καφές και το κακάο.
Η οικονομία της χώρας αντιμετωπίζει πληθώρα προβλημάτων, λόγω της πολιτικής αναταραχής και της έλλειψης υποδομών και εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού. Οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών κινήθηκαν προς την κατεύθυνση της προσέλκυσης επενδυτών από το εξωτερικό με αλλαγές στο τραπεζικό σύστημα και ιδιωτικοποιώντας τις κρατικές επιχειρήσεις. Η κυβέρνηση ενθαρρύνει επίσης τον τουρισμό, αν και ο τελευταίος πλήττεται από τις συρράξεις και την πολιτική αστάθεια. Οι περισσότεροι τουρίστες που επισκέπτονται τη χώρα είναι Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί.
Το ΑΕΠ της χώρας είναι 8,2 δισ. $ (126η στον κόσμο) (σε ονομαστικές τιμές, εκτίμηση 2009). Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ είναι 1.294 $.[6] Νόμισμα της χώρας είναι το Κίνα.
Επικοινωνίες και μεταφορές
Αναφορικά με τις συγκοινωνίες, το οδικό δίκτυο της χώρας κάλυπτε 19.600 χλμ. το 1999. Από αυτά, ασφαλτοστρωμένα ήταν μόλις τα 686 χλμ. Από το κράτος απουσιάζει το σιδηροδρομικό δίκτυο. Λιμάνια στη χώρα είναι το Πορτ Μόρεσμπι και η Λάε στη Νέα Γουινέα, όπως επίσης και η Ραμπαούλ στο νησί της Νέας Βρετανίας. Οι περισσότερες μεταφορές γίνονται διά θαλάσσης. Διεθνείς αερολιμένες βρίσκονται στην πρωτεύουσα και στη Λάε. Η εθνική αεροπορική εταιρεία ονομάζεται Air Nugini. Σε ολόκληρη τη χώρα λειτουργούν σήμερα πάνω από 580 αεροδρόμια. Η οδήγηση γίνεται στα αριστερά.
Η χώρα είναι μέλος της Βρετανικής Κοινοπολιτείας και έχει Αρχηγό Κράτους τον Βασιλιά Κάρολο Γ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου[31]. Ο ρόλος του είναι συμβολικός. Εκπροσωπείται από τον Γενικό Κυβερνήτη (σήμερα ο Μπομπ Νταντάε), ο οποίος σε αντίθεση με τα άλλα κράτη-μέλη της Κοινοπολιτείας, εκλέγεται από νομοθετικό σώμα και δεν επιλέγεται από τον βασιλιά. Παρόμοιο σύστημα έχουν και τα Νησιά του Σολομώντα. Ουσιαστικά την εκτελεστική εξουσία ασκεί ο πρωθυπουργός, που διορίζει το υπουργικό συμβούλιο. Η νομοθετική εξουσία ασκείται από την Εθνοσυνέλευση, η οποία αποτελείται από 109 μέλη. Εξ αυτών, τα 89 εκλέγονται με καθολική ψηφοφορία και τα υπόλοιπα 20 από επαρχιακά συμβούλια. Τα μέλη υπηρετούν πενταετή θητεία. Η δικαστική εξουσία είναι ανεξάρτητη και δεν επηρεάζεται από την εκτελεστική εξουσία.
Νομοθεσία
Η νομοθεσία στη χώρα είναι ουσιαστικά το κοινό δίκαιο, που περιλαμβάνει τους αγγλικούς νόμους έως την ανεξαρτησία το 1975, και έπειτα τις αποφάσεις των δικαστηρίων της Παπούα Νέας Γουινέας. Τα δικαστήρια λειτουργούν και ελέγχονται από το Σύνταγμα. Ωστόσο, δεν είναι λίγες οι φορές που εφαρμόζεται και αυτοδικία[32].
.png)
Το νησιωτικό κράτος υποδιαιρείται σε 19 διοικητικά διαμερίσματα και σε ένα διαμέρισμα. Οι επαρχίες είναι:
- Κεντρική Επαρχία (Central)
- Σίμπου (Simbu)
- Ανατολικά Υψίπεδα (Eastern Highlands)
- Ανατολική Νέα Βρετανία (East New Britain)
- Ανατολική Σέπικ (East Sepik)
- Ένγκα (Enga)
- Κόλπος (Gulf)
- Μάντανγκ (Madang)
- Μάνους (Manus)
- Κόλπος Μίλνε (Milne Bay)
- Μορόμπε (Morobe)
- Νέα Ιρλανδία (New Ireland)
- Όρο ή Βόρεια Επαρχία (Oro)
- Μπουγκαινβίλ ή Βόρεια Νησιά του Σολομώντα (North Solomons)
- Νότια Υψίπεδα (Southern Highlands)
- Δυτική Επαρχία (Western)
- Δυτικά Υψίπεδα (Western Highlands)
- Δυτική Νέα Βρετανία (West New Britain)
- Δυτική Σέπικ (West Sepik)
- Διαμέρισμα πρωτεύουσας (National Capital District)
Από περιοχή σε περιοχή το νησί παρουσιάζει μεγάλες πολιτισμικές διαφορές. Οι αποικιοκρατικές επιρροές είναι έντονες στη βόρεια ακτή του νησιού, σε αντίθεση με τη νότια, που σχετίζεται με την αρχαιότητα.
Ειδικότερα, η καλλιτεχνική παράδοση που έχει να επιδείξει η βόρεια περιοχή περιλαμβάνει ζωγραφικά έργα σε φύλλα φοινικιάς και σε ξύλινα υποστηρίγματα. Επίσης, ιδιαίτερα είναι και τα γλυπτά που έχουν σχήμα στρογγυλό, όπως επίσης και οι πολύχρωμες μάσκες, που κατασκευάζονται με όστρακα, φύλλα και φτερά, τα τύμπανα, οι φλογέρες και οι παραδοσιακές ασπίδες[33].
Μουσική
Μια από τις πλέον σημαντικές γιορτές που λαμβάνουν χώρα ετησίως είναι και το Φεστιβάλ των Οροπεδίων, το οποίο γίνεται τον Μάιο ή τον Σεπτέμβριο. Στη διάρκεια των εορτών αυτών παρουσιάζονται χοροί και τραγούδια, τα οποία ψάλλονται συνοδεία παραδοσιακών μουσικών οργάνων. Ενδιαφέρουσα είναι και η μουσική των αυτοχθόνων Καλούλι, οι μελωδίες της οποίας αναπαριστούν τους ήχους της φύσης. Οι Καλούλι ζουν στο κεντρικό υψίπεδο της χώρας.
Εκπαίδευση
Στη χώρα εδρεύει το Πανεπιστήμιο της Παπούα Νέας Γουινέας, με έδρα το Διαμέρισμα της Πρωτεύουσας. Το ίδρυμα αυτό παρέχει διάφορα πτυχία σε φοιτητές από την Παπούα Νέα Γουινέα και από χώρες του εξωτερικού. Τα μαθήματα διδάσκονται στα αγγλικά.[34]
Δικαίωμα ψήφου έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω.
Βουλευτικές εκλογές 2017
Οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν τον Ιούνιο του 2017.
- Συλλογικό έργο, Πλανήτης Γη, ΔΟΛ, 2002
- Swaddling, Pamela (1996). Plumes from Paradise. Papua New Guinea National Museum. ISBN 9980-85-103-1.
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
