Σουάβοι
γερμανικές φυλές / From Wikipedia, the free encyclopedia
Οι Σουηβοί ή Σουάβοι, Suebi, Suevi, Suavi, ήταν ένας μεγάλος Γερμανικός λαός με καταγωγή από την περιοχή τού Έλβα ποταμού, στην σημερινή Γερμανία και την Τσεχία. Στην πρώιμη Ρωμαϊκή εποχή περιελάμβαναν πολλούς λαούς, με τα ονόματά τους ο καθένας, όπως Mαρκομάνοι, Κουάδοι, Ερμούνδουροι, Σέμνονες, και Λομβαρδοί. Νέες ομάδες που σχηματίστηκαν αργότερα όπως οι Aλαμαννοί και Bαυαροί, και δύο βασίλεια κατά την Περίοδο της Μετανάστευσης, απλά αναφέρονται ως Σουηβοί.[1]
Αν και ο Τάκιτος διευκρίνισε ότι η ομάδα των Σουηβών δεν ήταν η ίδια μία παλιά φυλετική ομάδα, οι Σουηβικοί λαοί συνδέονται από τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο με τους Ιρμινόνες, μία ομάδα Γερμανικών λαών που διεκδικούσαν προγονικές διασυνδέσεις. Ο Τάκιτος αναφέρει τις σουηβικές γλώσσες και μία γεωγραφική περιοχή «Σουαβία».
Οι Σουηβοί αναφέρθηκαν για πρώτη φορά από τον Ιούλιο Καίσαρα σε σχέση με την εισβολή στη Γαλατία από τον Γερμανό βασιλιά Αριόβιστο κατά τους Γαλατικούς Πολέμους. Σε αντίθεση με τον Τάκιτο, τους περιέγραψε ως έναν ενιαίο λαό, διαφορετικό από τους Μαρκομάννους, εντός της μεγαλύτερης γερμανικής κατηγορίας, τους οποίους έβλεπε ως αυξανόμενη απειλή για τη Γαλατία και την Ιταλία τον 1ο αι. π.Χ., καθώς κινούνταν επιθετικά προς τα νότια, σε βάρος των Γαλατικών φυλών, και εγκαθίδρυαν τη γερμανική παρουσία στις άμεσες περιοχές βόρεια του Δούναβη. Συγκεκριμένα, έβλεπε τους Σουηβούς ως τους πιο πολεμοχαρείς από τους γερμανικούς λαούς.
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αυγούστου του πρώτου Αυτοκράτορα, η Ρώμη έκανε επιθετικές εκστρατείες στη Γερμανία, ανατολικά του Ρήνου και βόρεια του Δούναβη, ωθούμενη προς τον Έλβα. Αφού υπέστη μία μεγάλη ήττα από τους Ρωμαίους το 9 π.Χ., ο Mαροβόδουος έγινε βασιλιάς ενός σουηβικού βασιλείου, που ιδρύθηκε στα προστατευτικά βουνά και τα δάση της Βοημίας. Οι Σουηβοί δεν προσχώρησαν στη συμμαχία με επικεφαλής τον Αρμίνιο. [2]
Το 69 μ.Χ. οι Σουηβοί βασιλείς Ιταλικός και Σίδο παρείχαν υποστήριξη στη φατρία των Φλαβίων υπό τον Βεσπασιανό. [3]
Υπό τη βασιλεία του Μάρκου Αυρήλιου τον 2ο αι. μ.Χ., οι Μαρκομάννοι, ίσως υπό την πίεση των ανατολικο-γερμανικών φυλών στα βόρεια τους, εισέβαλαν στην Ιταλία. [4]
Μέχρι την Κρίση του 3ου αι., νέες ομάδες Σουηβών είχαν εμφανιστεί και η Ιταλία δέχθηκε εισβολή ξανά από τους Ιθούνγους, ενώ οι Aλαμαννοί λεηλάτησαν τη Γαλατία και εγκατεστάθηκαν στους Agri Decumates. [5] Οι Αλαμαννοί συνέχισαν να ασκούν πίεση στη Γαλατία, ενώ ο Αλαμάννος οπλαρχηγός Χρόκος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάδειξη του Κωνσταντίνου Α΄ σε Ρωμαίο Αυτοκράτορα.
Στα τέλη του 4ου αι. μ.Χ., το σύνορο τού Μέσου Δούναβη, που κατοικούσαν οι Κουάδοι και οι Μαρκομάννοι δέχτηκαν μεγάλους αριθμούς Γότθων και άλλων ανατολικών λαών, που γλίτωσαν από αναταραχές που σχετίζονται με τους Ούννους. Το 406 Σουηβικές φυλές με επικεφαλής τον Ερμέρικ, μαζί με άλλες παραδουνάβιες ομάδες συμπεριλαμβανομένων των Αλανών και των Βανδάλων, διέσχισαν τον Ρήνο και κατέλαβαν τη Γαλατία και την Hispania. Τελικά ίδρυσαν το βασίλειο των Σουηβών στη Γαλισία. Με τη διάλυση της εξουσίας των Ούννων μετά τη μάχη τού Νεντάο υπήρχε επίσης ένα βραχύβιο βασίλειο των Σουηβών στον Δούναβη, υπό τον Ουνιμούνδ. Ηττήθηκαν από τους Οστρογότθους, έναν από τους λαούς ανατολικής καταγωγής, που ήταν σύμμαχοι των Ούννων. Τον 6ο αι. οι Σουηβοί Λογγοβάρδοι μετακινήθηκαν από τον Έλβα για να γίνουν μία από τις μεγαλύτερες δυνάμεις του Μέσου Δούναβη, σε ανταγωνισμό με τις δυναστείες από την Ανατολή όπως οι Έρουλοι, οι Γεπίδες και οι Οστρογότθοι .
Κατά τα τελευταία χρόνια της παρακμής της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ο Σουηβός στρατηγός Ρικίμερ ήταν ο de facto κυβερνήτης της. [6] Οι Λομβαρδοί, με πολλούς παραδουνάβιους λαούς, τόσο Σουηβούς όσο και ανατολικούς, αργότερα εγκαταστάθηκαν στην Ιταλία και ίδρυσαν το βασίλειο των Λομβαρδών.
Οι Aλαμαννοί, Bαυαροί και Θουρίγγιοι που παρέμειναν στη Γερμανία έδωσαν τα ονόματά τους στις υπάρχουσες ακόμη γερμανικές περιοχές της Σουαβίας, της Βαυαρίας και της Θουριγγίας αντίστοιχα. [7] Οι σουηβικές γλώσσες πιστεύεται ότι είναι η κύρια πηγή των μεταγενέστερων ανώτερων γερμανικών γλωσσών, ειδικά οι ανω-γερμανικές διαλέκτοι που κυριαρχούσαν στη Νότια Γερμανία, την Ελβετία και την Αυστρία, οι οποίες γνώρισαν τη δεύτερη μετατόπιση συμφώνων λίγο μετά το 600 μ.Χ. [8]