Σχίσμα του 867
From Wikipedia, the free encyclopedia
Το σχίσμα του 867 ή Φώτειο σχίσμα ή μικρό σχίσμα, ήταν το πρώτο σχίσμα μεταξύ των χριστιανικών πατριαρχείων της ανατολής και της δύσης, με την σύγκρουση να επικεντρώνεται ανάμεσα στον πατριάρχη Φώτιο Α´ της Κωνσταντινουπόλεως (μετέπειτα Άγιος Φώτιος των ορθοδόξων) και τον πάπα Νικόλαο Α´ της Ρώμης (μετέπειτα Άγιος Νικόλαος των καθολικών). Το σχίσμα δεν προκλήθηκε λόγω θεολογικών διαφορών -όπως το μεγάλο σχίσμα του 1054 για το ζήτημα των αζύμων και το φιλιόκβε, αν και για το τελευταίο ο Φώτιος είχε εκφραστεί γραπτά εναντίον της ιδέας η οποία δεν είχε υιοθετηθεί ακόμα από την Ρώμη-, αλλά διοικητικών, καθώς η Ρώμη προέβαλλε απαιτήσεις πρωτοκαθεδρίας, γνωστής ως το παπικό πρωτείο, έναντι των άλλων 4 πατριαρχείων της Κωνσταντινουπόλεως, Αντιοχείας, Αλεξανδρείας, και Ιεροσολύμων. Παράλληλα αμφισβήτησε την ιδιότητα του Φωτίου Α´ τον οποίο και αφόρισε το 863, βάσει ζητήματος διαδοχής που προέκυψε με τον προηγούμενο πατριάρχη τον Ιγνάτιο, ενώ ο Νικόλαος Α´ αφορίστηκε το 867 από τον Φώτιο.[1]Η διάρκεια του σχίσματος ήταν ολιγόχρονη, όμως συνέβαλε στην επιδείνωση της καχυποψίας μεταξύ Κωνσταντινούπολης και Ρώμης κάτι που 2 αιώνες αργότερα οδήγησε στο μεγάλο σχίσμα.[2][3]