Τρανσυλβανία
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Τρανσυλβανία (Ρουμανικά: Transilvania ή Ardeal, Ουγγρικά: Erdély, Γερμανικά : Siebenbürgen) είναι μια ιστορική και πολιτιστική περιοχή στην Κεντρική-Ανατολική Ευρώπη, που περιλαμβάνει την κεντρική Ρουμανία. Στα ανατολικά και νότια το φυσικό της σύνορο είναι τα Καρπάθια Όρη και στα δυτικά τα Όρη Aπουσένι. Οι ευρύτεροι ορισμοί της Τρανσυλβανίας περιλαμβάνουν επίσης τις δυτικές και βορειοδυτικές περιοχές της Ρουμανίας Κρίσανα και Mαραμούρες και περιστασιακά το Βανάτο. Η ιστορική Τρανσυλβανία περιλαμβάνει επίσης μικρά τμήματα της γειτονικής Δυτικής Μολδαβίας και ακόμη και ένα μικρό τμήμα της νοτιοδυτικής γειτονικής Βουκοβίνας στα βορειοανατολικά της (που αποτελεί από την Περιφέρεια Σουτσεάβα).
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Τρανσυλβανία | ||
---|---|---|
| ||
Χώρα | Ρουμανία | |
Έκταση | 100.293 km² | |
Γεωγραφικές συντεταγμένες | 46°46′0″N 23°35′0″E | |
δεδομένα (π • σ • ε ) |
Η Τρανσυλβανία είναι γνωστή για τα τοπία της των Καρπαθίων και την πλούσια ιστορία της, σε συνδυασμό με τον πολυπολιτισμικό της χαρακτήρα. Περιέχει επίσης τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ρουμανίας Κλουζ-Ναπόκα και άλλες πολύ καλά διατηρημένες μεσαιωνικές εμβληματικές πόλεις και κωμοπόλεις όπως το Μπρασόβ, το Σιμπίου, το Τίργκου Μούρες, η Άλμπα Ιούλια, το Mέντιας και η Σιγκισοάρα. Περιλαμβάνει επίσης αρκετά από τα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO της Ρουμανίας, όπως τα Χωριά με οχυρωμένες εκκλησίες, το Ιστορικό Κέντρο της Σιγκισοάρα, τα Δακικά Φρούρια των Βουνών Oράστιε και το Πολιτιστικό Τοπίο Εξόρυξης Ρόσια Μοντάνα.
Ανήκε κατά σειρά στους Αγάθυρσους, στο Δακικό Βασίλειο (168 π.Χ.–106 μ.Χ.), στη Ρωμαϊκή Δακία (106–271), στους Γότθους, στην Αυτοκρατορία των Ούννων (4ος–5ος αι.), στο Βασίλειο των Γεπιδών (5ος –6ος αιώνας), στο Χαγανάτο των Αβάρων (6ος–9ος αι.), στους Σλάβους και την Πρώτη Βουλγαρική Αυτοκρατορία του 9ου αιώνα. Στα τέλη του 9ου αιώνα στην Τρανσυλβανία έφτασαν και την κατέκτησαν οι Ούγγροι και τον 10ο αιώνα την κυβέρνησε η οικογένεια του Γκιούλα από επτά οπλαρχηγούς των Ούγγρων. Ο Βασιλιάς Στέφανος Α' της Ουγγαρίας επεδίωξε να κυβερνά όλα τα εδάφη που κυριαρχούνταν από Ούγγρους άρχοντες. Οδήγησε προσωπικά τον στρατό του εναντίον του θείου του από τη μητέρα του Γκιούλα Γ΄ και η Τρανσυλβανία έγινε τμήμα του Βασιλείου της Ουγγαρίας το 1002 και ανήκε στις Χώρες του Ουγγρικού Στέμματος από τότε μέχρι το 1918.
Μετά τη Μάχη του Μόχατς το 1526 ανήκε στο Ανατολικό Ουγγρικό Βασίλειο, από το οποίο προέκυψε το Πριγκιπάτο της Τρανσυλβανίας το 1570 με τη Συνθήκη του Σπάγερ. Κατά το μεγαλύτερο μέρος του 16ου και 17ου αιώνα το πριγκιπάτο ήταν κράτος υποτελές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ωστόσο είχε διπλή επικυριαρχία (Οθωμανική και Αψβουργική).[1][2]
Το 1690 η Μοναρχία των Αψβούργων απέκτησε την Τρανσυλβανία μέσω του Ουγγρικού Στέμματος.[3][4][5] Μετά την αποτυχία της Εξέγερσης του Ράκοζι το 1711[6] ο έλεγχος των Αψβούργων στην Τρανσυλβανία παγιώθηκε και οι Ούγγροι πρίγκιπες της Τρανσυλβανίας αντικαταστάθηκαν με αυτοκρατορικούς κυβερνήτες των Αψβούργων.[7][8] Κατά την Ουγγρική Επανάσταση του 1848 η Ουγγρική κυβέρνηση κήρυξε την ένωση με την Τρανσυλβανία με τους Απριλιωτικούς Νόμους του 1848.[9] Μετά την αποτυχία της επανάστασης, το Σύνταγμα του Μαρτίου της Αυστρίας όρισε το Πριγκιπάτο της Τρανσυλβανίας ως χωριστή χώρα του στέμματος πλήρως ανεξάρτητη από την Ουγγαρία.[10] Το χωριστό καθεστώς της Τρανσυλβανίας έληξε με τον Αυστροουγγρικό Συμβιβασμό του 1867[11] και επανενσωματώθηκε στο Βασίλειο της Ουγγαρίας (Τρανσλεϊθανία) ως τμήμα της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας.[12] Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Τρανσυλβανία προσαρτήθηκε στο Βασίλειο της Ρουμανίας με τη Συνθήκη του Τριανόν το 1920. Το 1940 η Βόρεια Τρανσυλβανία επεστράφη στην Ουγγαρία ως αποτέλεσμα του Πρώτου Διακανονισμού της Βιέννης, αλλά ανακτήθηκε από τη Ρουμανία μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.
Στη λαϊκή κουλτούρα, η Τρανσυλβανία συνδέεται συνήθως με τα βαμπίρ, λόγω της επιρροής του μυθιστορήματος υψηλής φαντασίας του Μπραμ Στόκερ του 1897 Δράκουλας και των πολλών επόμενων βιβλίων και ταινιών που αυτό έχει εμπνεύσει.[13][14]