Χριστιανός Θ΄ της Δανίας
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Χριστιανός Θ΄ (δανικά: Christian 9., 8 Απριλίου 1818 - 29 Ιανουαρίου 1906) ήταν βασιλιάς της Δανίας από το 1863 έως το 1906. Το διάστημα από το 1863 - 1864 ήταν ταυτόχρονα δούκας του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν και της Σαξονίας-Λάουενμπουργκ.[1]
Χριστιανός Θ΄ | |
---|---|
Πορτραίτο του Χριστιανού Θ΄ | |
Περίοδος | 15 Νοεμβρίου 1863 - 29 Ιανουαρίου 1906 |
Προκάτοχος | Φρειδερίκος Ζ΄ |
Διάδοχος | Φρειδερίκος Η΄ |
Γέννηση | 8 Απριλίου 1818 Κάστρο Γκόττορπ, Σλέσβιχ, Δουκάτο του Σλέσβιχ |
Θάνατος | 29 Ιανουαρίου 1906 (87 ετών) Ανάκτορα Αμάλιενμποργκ, Κοπεγχάγη, Δανία |
Τόπος ταφής | 15 Φεβρουαρίου 1906 Καθεδρικός Ναός του Ροσκίλντε |
Σύζυγος | Λουίζα της Έσσης-Κάσσελ |
Επίγονοι | Φρειδερίκος Η΄ Αλεξάνδρα Γεώργιος Δάγμαρ Τύρα Βλαδίμηρος |
Οίκος | Οίκος του Γκλύξμπουργκ |
Πατέρας | Φρειδερίκος Γουλιέλμος του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουρκ-Γκλύξμπουργκ |
Μητέρα | Λουίζα Καρολίνα της Έσσης-Κάσσελ |
Θρησκεία | Λουθηρανισμός |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα (π • σ • ε ) |
Μεγαλώνοντας ως πρίγκιπας του Οίκου του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόνντερμπουργκ-Γκλύξμπουργκ, ο Χριστιανός δεν βρισκόταν στην άμεση γραμμή διαδοχής του θρόνου της Δανίας. Ωστόσο, το 1852 επιλέχθηκε ως διάδοχος του θρόνου, εξαιτίας της μη ύπαρξης άρρενος διαδόχου από τον κύριο κλάδο του Οίκου του Ολδεμβούργου. Μετά τον θάνατο του Φρειδερίκου Ζ΄ της Δανίας το 1863, ο Χριστιανός τον διαδέχτηκε στον θρόνο ως ο πλησιέστερος άρρην συγγενής του: ήταν σύζυγος της Λουίζας, εξαδέλφης του Φρειδερίκου Ζ΄, τελευταίου του κύριου κλάδου των Όλντενμπουργκ. Ήταν ο πρώτος Δανός μονάρχης του πλάγιου κλάδου του Γκλύξμπουργκ.[2][3]
Η έναρξη της βασιλείας του σημαδεύτηκε από την ήττα της Δανίας στον Δεύτερο Πόλεμο του Σλέσβιχ και την επακόλουθη απώλεια των δουκάτων του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν και της Σαξονίας-Λάουενμπουργκ, κάτι που έκανε τον νέο βασιλιά εξαιρετικά μη δημοφιλή. Στα επόμενα χρόνια της βασιλείας του κυριάρχησαν οι πολιτικές διαφωνίες, καθώς η Δανία είχε αποκτήσει πολίτευμα συνταγματικής μοναρχίας μόλις το 1849, με αποτέλεσμα η ισορροπία δυνάμεων μεταξύ του ανώτατου άρχοντα και του κοινοβουλίου να παραμένει ακόμη αμφισβητήσιμη. Παρά την αρχική αντιδημοτικότητά του και τα πολλά χρόνια της πολιτικής διαμάχης, όπου ο βασιλιάς ήρθε σε σύγκρουση με μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, η δημοτικότητά του αυξήθηκε προς το τέλος της βασιλείας του. Έγινε εθνικό είδωλο, λόγω της διάρκειας της βασιλείας του και του υψηλού ποσοστού της προσωπικής ηθικής, η οποία του αναγνωριζόταν.
Ο Χριστιανός νυμφεύτηκε τη δεύτερη εξαδέλφη του Λουίζα της Έσσης-Κάσσελ, κόρη του Γουλιέλμου της Έσσης-Κάσσελ, το 1842. Τα έξι παιδιά τους παντρεύτηκαν μέλη βασιλικών οικογενειών της Ευρώπης, κάτι που έκανε τον Χριστιανό να ονομάζεται ο πεθερός της Ευρώπης. Οι περισσότεροι σημερινοί μονάρχες κατάγονται από αυτόν, όπως ο Φρειδερίκος Ι΄ της Δανίας, ο Κάρολος Γ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου, ο Φίλιππος του Βελγίου, ο Χάραλντ Ε΄ της Νορβηγίας, ο Φίλιππος ΣΤ΄ της Ισπανίας και ο Ερρίκος του Λουξεμβούργου. Ο σύζυγος της Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου, Φίλιππος, Δούκας του Εδιμβούργου, ήταν επίσης απόγονος του Χριστιανού Θ΄, καθώς και ο Κωνσταντίνος Β΄, τέως Βασιλιάς των Ελλήνων.[4][5][6]