behandigen

See also: behändigen

Dutch

Etymology

From behanden +‎ -igen.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈɦɑn.də.ɣə(n)/
• Hyphenation: be‧han‧di‧gen
• Rhymes: -ɑndəɣən

Verb

behandigen

1. (transitive, with indirect object, obsolete) to hand, to hand over

   Synonyms: aanreiken, overhandigen

Conjugation

Conjugation of behandigen (weak, prefixed)
infinitive	behandigen
past singular	behandigde
past participle	behandigd
infinitive	behandigen
gerund	behandigen n
	present tense	past tense
1st person singular	behandig	behandigde
2nd person sing. (jij)	behandigt, behandig2	behandigde
2nd person sing. (u)	behandigt	behandigde
2nd person sing. (gij)	behandigt	behandigde
3rd person singular	behandigt	behandigde
plural	behandigen	behandigden
subjunctive sing.1	behandige	behandigde
subjunctive plur.1	behandigen	behandigden
imperative sing.	behandig
imperative plur.1	behandigt
participles	behandigend	behandigd
1) Archaic. 2) In case of inversion.