bewonen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch bewōnen. Equivalent to be- +‎ wonen.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈʋoːnə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧wo‧nen
• Rhymes: -oːnən

Verb

bewonen

1. (transitive) to live in, to inhabit

Conjugation

Conjugation of bewonen (weak, prefixed)
infinitive	bewonen
past singular	bewoonde
past participle	bewoond
infinitive	bewonen
gerund	bewonen n
	present tense	past tense
1st person singular	bewoon	bewoonde
2nd person sing. (jij)	bewoont, bewoon2	bewoonde
2nd person sing. (u)	bewoont	bewoonde
2nd person sing. (gij)	bewoont	bewoonde
3rd person singular	bewoont	bewoonde
plural	bewonen	bewoonden
subjunctive sing.1	bewone	bewoonde
subjunctive plur.1	bewonen	bewoonden
imperative sing.	bewoon
imperative plur.1	bewoont
participles	bewonend	bewoond
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• bewoner
• bewoning