dofna

Icelandic

Etymology

From Old Norse dofna, from Proto-Germanic *dubnaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈtɔpna/
• Rhymes: -ɔpna

Verb

dofna (weak verb, third-person singular past indicative dofnaði, supine dofnað)

1. (intransitive) to go numb, to become numb

Conjugation

dofna – active voice (germynd)

infinitive nafnháttur		að dofna
supine sagnbót		dofnað
present participle lýsingarháttur nútíðar		dofnandi
		indicative framsöguháttur			subjunctive viðtengingarháttur
		present nútíð	past þátíð		present nútíð	past þátíð
singular	ég	dofna	dofnaði		dofni	dofnaði
	þú	dofnar	dofnaðir		dofnir	dofnaðir
	hann, hún, það	dofnar	dofnaði		dofni	dofnaði
plural	við	dofnum	dofnuðum		dofnum	dofnuðum
	þið	dofnið	dofnuðuð		dofnið	dofnuðuð
	þeir, þær, þau	dofna	dofnuðu		dofni	dofnuðu
		imperative boðháttur
singular	þú	dofna (þú), dofnaðu
plural	þið	dofnið (þið), dofniði1

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

dofnaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	dofnaður	dofnuð	dofnað	dofnaðir	dofnaðar	dofnuð
accusative (þolfall)	dofnaðan	dofnaða	dofnað	dofnaða	dofnaðar	dofnuð
dative (þágufall)	dofnuðum	dofnaðri	dofnuðu	dofnuðum	dofnuðum	dofnuðum
genitive (eignarfall)	dofnaðs	dofnaðrar	dofnaðs	dofnaðra	dofnaðra	dofnaðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	dofnaði	dofnaða	dofnaða	dofnuðu	dofnuðu	dofnuðu
accusative (þolfall)	dofnaða	dofnuðu	dofnaða	dofnuðu	dofnuðu	dofnuðu
dative (þágufall)	dofnaða	dofnuðu	dofnaða	dofnuðu	dofnuðu	dofnuðu
genitive (eignarfall)	dofnaða	dofnuðu	dofnaða	dofnuðu	dofnuðu	dofnuðu

Old Swedish

Alternative forms

• dompna
• dufna

Etymology

From Old Norse dofna, from Proto-Germanic *dubnaną.

Verb

dofna

1. to become weak

Conjugation

Conjugation of dofna (weak)

	present				past
infinitive	dofna				—
participle	dofnandi, -e				dofnaþer
active voice	indicative	subjunctive	imperative		indicative	subjunctive
iæk	dofnar	dofni, -e	—		dofnaþi, -e	dofnaþi, -e
þū	dofnar	dofni, -e	dofna		dofnaþi, -e	dofnaþi, -e
han	dofnar	dofni, -e	—		dofnaþi, -e	dofnaþi, -e
vīr	dofnum, -om	dofnum, -om	dofnum, -om		dofnaþum, -om	dofnaþum, -om
īr	dofnin	dofnin	dofnin		dofnaþin	dofnaþin
þēr	dofna	dofnin	—		dofnaþu, -o	dofnaþin
mediopassive voice	indicative	subjunctive	imperative		indicative	subjunctive
iæk	dofnas	dofnis, -es	—		dofnaþis, -es	dofnaþis, -es
þū	dofnas	dofnis, -es	—		dofnaþis, -es	dofnaþis, -es
han	dofnas	dofnis, -es	—		dofnaþis, -es	dofnaþis, -es
vīr	dofnums, -oms	dofnums, -oms	—		dofnaþums, -oms	dofnaþums, -oms
īr	dofnins	dofnins	—		dofnaþins	dofnaþins
þēr	dofnas	dofnins	—		dofnaþus, -os	dofnaþins

Descendants

• Swedish: domna